"Non-stop" to finałowy utwór pierwszego aktu musicalu "Hamilton", który brawurowo podsumowuje zawrotne tempo życia Alexandra Hamiltona po zakończeniu wojny o niepodległość i jednocześnie przygotowuje grunt pod polityczne i osobiste zawirowania drugiego aktu. Utwór ten, napisany przez Lin-Manuela Mirandę, jest często opisywany jako najlepsze podsumowanie charakteru Hamiltona, ukazując jego niestrudzoną ambicję i nieustanne dążenie do działania.

Piosenka rozpoczyna się powrotem Hamiltona i Burra do Nowego Jorku, gdzie obaj otwierają praktyki prawnicze. Burr, pomimo że zaczynają w tym samym czasie, z rosnącą irytacją obserwuje błyskawiczny rozwój kariery Hamiltona, który niczym burza podbija prawniczy świat. Lin-Manuel Miranda w wywiadach podkreślał, że u Hamiltona odnalazł nieustępliwość – cechę, która łączyła go z kulturą hip-hopu i historiami imigrantów, którzy wiedzą, że muszą pracować dwa razy ciężej, by osiągnąć połowę tego, co inni. To właśnie ta cecha manifestuje się w kultowym refrenie Burra i Zespołu: „Why do you write like you’re running out of time? Write day and night like you’re running out of time? Ev’ry day you fight, like you’re running out of time?”. To pytanie, wielokrotnie powtarzane, staje się osiowym motywem utworu i odzwierciedla wewnętrzny pęd Hamiltona, jego lęk przed śmiercią i poczucie, że czas ucieka. Sam Miranda przyznał, że Jonathan Larson, twórca "Tick, Tick... Boom!", który również "pisał, jakby kończył mu się czas", miał bezpośredni wpływ na tę cechę w kreacji Hamiltona.

Utwór szybko przechodzi przez kluczowe momenty życia Hamiltona. Widzimy go podczas pierwszego procesu o morderstwo w nowo powstałym narodzie (proces Leviego Weeksa), gdzie jego zuchwałość i pewność siebie irytują ostrożnego Burra. Burr z kolei zachowuje się zgodnie ze swoim mottem "Wait For It", obserwując rozwój wydarzeń i trzymając swoje plany blisko piersi. Z kolei Hamilton, nawet prosząc Burra o pomoc w obronie nowej Konstytucji Stanów Zjednoczonych, nie potrafi zwolnić. Chociaż historycznie nie ma dowodów na to, by Hamilton prosił Burra o współpracę przy "Federalist Papers", to w musicalu ta scena doskonale eksponuje ich kontrastujące charaktery. Burr odmawia, argumentując, że Konstytucja to "bałagan" pełen sprzeczności, natomiast Hamilton widzi w tym szansę na kształtowanie przyszłości.

„Federalist Papers” to zbiór 85 esejów, napisanych pod pseudonimem "Publius" przez Hamiltona, Jamesa Madisona i Johna Jaya, które miały promować ratyfikację Konstytucji. Lin-Manuel Miranda w jednym z wywiadów wspomniał, że jego pomysł na musical o Hamiltonie narodził się po przeczytaniu biografii Rona Chernowa i uświadomieniu sobie, jak wiele w życiu Hamiltona było oparte na pisaniu – pisał, by wyrwać się z trudnego dzieciństwa, pisał, by zyskać łaskę Washingtona, a także pisał, co doprowadziło do jego politycznej zguby. W "Non-stop" Lin-Manuel Miranda pokazuje to w imponujący sposób: John Jay napisał pięć esejów, Madison dwadzieścia dziewięć, a Hamilton... pozostałe pięćdziesiąt jeden, w ciągu zaledwie sześciu miesięcy!. To świadczy o jego niezwykłej energii i potrzebie bycia w ciągłym ruchu, co jest centralnym przesłaniem utworu.

Piosenka jest również arcydziełem kompozycyjnym Lin-Manuela Mirandy, w której splatają się liczne motywy muzyczne z wcześniejszych utworów pierwszego aktu. Słyszymy tu echa "Wait for It" Burra, "Satisfied" Angeliki, "That Would Be Enough" Elizy i tematu przewodniego Washingtona "History Has Its Eyes on You". To nakładanie się wokali i melodii symbolizuje liczne wymagania i presje, z jakimi mierzy się Hamilton, oraz jego niemożność zatrzymania się. Lin-Manuel Miranda przyznał, że jednym z jego ulubionych momentów w "Non-stop" jest, gdy postacie zaczynają śpiewać swoje własne tematy, a Hamilton używa nawet tematu Elizy przeciwko niej, aby usprawiedliwić swoje odejście do pracy. Finalne sceny, gdy Eliza błaga go o zatrzymanie się i spędzenie czasu z rodziną, a on odpowiada, że „musi iść”, tylko podkreślają jego obsesyjne poświęcenie dla budowy nowego narodu, kosztem relacji osobistych.

"Non-stop" skutecznie zamyka pierwszy akt, pozostawiając widownię z wieloma pytaniami i poczuciem narastającego napięcia przed drugą częścią musicalu. Lin-Manuel Miranda celowo zakończył akt z tyloma pytaniami, jak to tylko możliwe, co jest kluczowe dla dynamiki spektaklu. Mimo że Off-Broadwayowa wersja piosenki nie różni się znacząco długością od broadwayowskiej, to pewne aspekty mogły być w niej wyraźniejsze. Sam utwór jest potężnym podsumowaniem ambicji i nieustępliwości Hamiltona, które doprowadzą go zarówno do największych triumfów, jak i ostatecznej zguby.