Utwór "Jeszcze nie mamy na was pomysłu III" zespołu Gruzja to głęboka, wielowymiarowa refleksja nad współczesną kondycją człowieka, naznaczona poczuciem beznadziei, frustracji i niemożności znalezienia sensu. Tekst piosenki, będący częścią albumu o tym samym tytule, zyskuje dodatkowy kontekst w świetle genezy nazwy całego wydawnictwa. Tytuł Jeszcze nie mamy na was pomysłu jest parafrazą autentycznego komunikatu radiowego, który odnosił się do tragicznej burzy na Giewoncie w sierpniu 2019 roku, gdzie w obliczu katastrofy usłyszano słowa: „…jeszcze nie mamy na nich pomysłu…”. Ta informacja nadaje całej kompozycji Gruzji apokaliptyczny wydźwięk, obrazując stan chaosu i bezsilności w obliczu sytuacji, na którą brakuje rozwiązania.

Początkowe wersy piosenki – „ile nam trzeba miejsca / do zwątpienia / ile nam trzeba czasu / do precedensu duszy / i ile na to trzeba hajsu?” – otwierają utwór pytaniem o granicę ludzkiej wytrzymałości i moment przełomowy dla psychiki. Jest to niczym bilans egzystencjalny, próba oszacowania kosztów (nie tylko finansowych) dojścia do punktu zwątpienia, być może koniecznego do przebudzenia czy zmiany. Już tu pojawia się charakterystyczna dla Gruzji, opisywanej jako "awangardowa supergrupa", skłonność do filozoficznej refleksji podanej w surowej, bezpośredniej formie.

Odpowiedź jest natychmiastowa i druzgocąca: „tyle na pewno nie mamy / żeby starczyło dla was / a i na siebie nie mamy / żadnego kurwa pomysłu”. To manifestacja totalnego braku, zarówno środków materialnych, jak i wewnętrznych zasobów. Zespół, znany z mieszania gatunków takich jak black metal, hardcore punk, post-punk i cold wave, a także z czerpania z polskiej popkultury, tworzy tu obraz zbiorowej impotencji. Brak pomysłu nie jest tylko brakiem kreatywności, ale głębokim, egzystencjalnym impasem, podkreślonym przez wulgaryzm "kurwa", który dodaje słowom surowości i prawdziwości, odzwierciedlając frustrację i cynizm charakterystyczny dla twórczości Gruzji. Zespół sam przyznaje, że "Nikt nas bardziej nie obrazi, niż my samych siebie", co idealnie pasuje do autoironicznego tonu tego fragmentu.

W kolejnych wersach pojawia się motyw ucieczki i iluzorycznych pragnień: „marzy nam się jokohama / hotel z dymu i szkła / taki mały dramat / fałsz i banał”. Jokohama, jako symbol nowoczesności, egzotyki i urbanistycznego splendoru, kontrastuje z szarą rzeczywistością. "Hotel z dymu i szkła" jawi się jako miejsce efemeryczne, luksusowe, ale i pozbawione substancji, łatwe do rozproszenia. Nawet to, co wydaje się dramatem – choć "małym" – jest od razu sprowadzone do mianownika "fałszu i banału". To pokazuje autoświadomość podmiotu lirycznego, który potrafi rozpoznać pustkę w swoich własnych marzeniach, nie uciekając w naiwny romantyzm. Jest to krytyka współczesnej fascynacji powierzchownością, której zespół często używa w swojej twórczości, wplatając w nią odniesienia do nostalgicznej popkultury.

Dalsze fragmenty pogłębiają obraz bezcelowości i rutyny: „co byle jak trwa / wkładamy głowy dolewamy / do morza ile można / muszlom robimy zdjęcia / nudni jak z dziś sława”. Życie, które "byle jak trwa", symbolizuje stagnację i brak jakości. Obraz dolewania wody "do morza" to archetyp syzyfowej pracy, podkreślający daremność wysiłków. Robienie zdjęć muszlom to symbol zajmowania się drobnostkami, uciekanie w pozorne piękno, gdy prawdziwe problemy pozostają nierozwiązane. Porównanie do "nudnej jak z dziś sławy" to cięta krytyka współczesnego świata mediów i celebrytów, gdzie sława jest ulotna, pozbawiona wartości i – co najważniejsze dla podmiotu lirycznego – nudna.

W końcówce utworu atmosfera staje się jeszcze bardziej fatalistyczna, wręcz groźna: „sąsiadki wciąż / w kościelnej znika bramie / staruszek sznur / jak kruk co czarne nosi znamię / może da się spędzić noc”. Obrazy sąsiadek znikających w bramie kościelnej to symbol monotonii, tradycji i niezmienności, ale także ucieczki w rytuał czy wiarę. Pojawienie się "staruszka sznura / jak kruk co czarne nosi znamię" wprowadza element śmierci, przemijania i złowieszczego zwiastuna. Motyw sznura może sugerować beznadziejną perspektywę lub narzędzie ostatecznego rozwiązania. W połączeniu z wizerunkiem kruka, tradycyjnie symbolizującego śmierć i nieszczęście, buduje nastrój niepokoju. Ostatnie "może da się spędzić noc" to rozpaczliwe pragnienie przetrwania, zapomnienia, ucieczki od świadomości.

Zwieńczenie utworu to mocna konfrontacja z własnym odbiciem: „nie nie nie - tam w lustrze to nie jesteś ty / tak tak tam - tam w lustrze to niestety my”. Początkowe zaprzeczenie świadczy o chęci odrzucenia niechcianej tożsamości, o dystansie do tego, co się widzi. Jednak szybkie, bolesne "niestety my" to gorzkie przyjęcie odpowiedzialności za własną kondycję, za zbiorową bezradność. To nie tylko indywidualna refleksja, ale wspólna identyfikacja z problemem, co rezonuje z "my" używanym w całym tekście. Zauważono, że w muzyce Gruzji gitary potrafią zrezygnować z przesteru na rzecz pogłosu i czystości, a nawet pojawiają się momenty ciszy. Takie zabiegi muzyczne doskonale komponują się z introspekcyjnym, niemal rozrachunkowym charakterem finału utworu, pozwalając wybrzmieć jego surowej prawdzie. "Jeszcze nie mamy na was pomysłu III" to zatem przenikliwa, choć brutalna, diagnoza współczesnego świata i kondycji jego mieszkańców, pozbawionych nadziei i zdolności do działania.