Interpretacja Orki z Majorki - Grupa Filmowa Darwin

Interpretacja piosenki „Orki z Majorki” Grupy Filmowej Darwin to podróż w krainę absurdu, gdzie logika codzienności zostaje zastąpiona przez fantazyjny, dziecięcy tok myślenia połączony z elementami satyry na popkulturę i lekkim podważaniem sacrum. Utwór, który pierwotnie narodził się jako improwizowana pieśń pochwalna dla orek, stworzona przez koleżankę Marka Hucza po obejrzeniu filmu „Uwolnić orkę” i rozwijana z czasem na studiach przez członków G.F. Darwin, stał się jednym z największych viralowych hitów grupy, osiągając miliony wyświetleń. Jego premiera miała miejsce 24 lipca 2015 roku, a co ciekawe, jest to parodia utworu „Will You Be There” Michaela Jacksona.

Piosenka zaczyna się od geograficznej ekwilibrystyki, łącząc egzotyczne „Orki z Majorki” z zupełnie prozaicznymi, polskimi lokalizacjami: „Orki z Poznania i ze Stalowej Woli”. To zaskakujące zestawienie od razu sygnalizuje odejście od realistycznego przedstawienia świata i wprowadza element groteski, tak charakterystyczny dla twórczości G.F. Darwin. Twórcy, Jan Jurkowski i Marek Hucz, znani są z tworzenia krótkometrażowych filmów komediowych na YouTube, które często bawią się konwencjami i absurdalnym humorem.

W tekście pojawia się postać Pana Boga, który w tej interpretacji jest bardziej ludzki i kapryśny, niż transcendentalny. Bawi się z waleniami, „kiedy się goli”, co jest obrazem zarówno komicznym, jak i dekonstruującym tradycyjne, poważne wyobrażenie o boskości. Bóg u Darwina jest niemalże dzieckiem, które fantazjuje o posiadaniu płetwy, i, nie mogąc jej mieć, „pojechał do Zabrza”. Zabrze, miasto w industrialnym sercu Śląska, staje się tu symbolem czegoś nieoczekiwanego, miejsca, do którego udaje się w poszukiwaniu niemożliwego lub po prostu jako kolejny, randomowy element w tym absurdalnym pejzażu. Nie ma żadnego racjonalnego wyjaśnienia, dlaczego właśnie Zabrze, co tylko podkreśla komiczny efekt.

Dalsze fragmenty pogłębiają to surrealistyczne podejście. „Orki to takie pandy / Tylko, że w wodzie / I mają płetwy” – to porównanie jest genialne w swojej prostocie i naiwności. Traktuje orki jak łatwo kategoryzowalne zabawki, ignorując wszelkie biologiczne różnice, skupiając się jedynie na czarno-białym umaszczeniu. Ta dziecięca logika jest sercem humoru G.F. Darwin, którzy w swoich filmach często wcielają się w postacie takie jak Bóg czy Jezus, ale także Hitler, pokazując, że nie mają żadnego „tabu” w kwestii poruszanych tematów, jeśli tylko „coś ich śmieszy”.

Z kolei w partii Anny Steli, Pan Bóg „od zawsze chciał orką być” i „o niczym piękniejszym nie mógł śnić”. Jest to wyrazem czystej, niepohamowanej fantazji, gdzie nawet boskie pragnienia są kształtowane przez ziemskie, a nawet zwierzęce formy. Kontrast między tym marzeniem a rzeczywistością objawia się, gdy Bóg widzi delfiny w swojej wannie i stwierdza, że „delfiny są złośliwe!”. To nadaje mu cechy obrażonego dziecka, które odrzuca substytut w obliczu niespełnionego marzenia. Ta personifikacja boskości to jeden z filarów humorystycznej konwencji Darwina, gdzie Bóg ma imię Rafał i nie jest nieomylny.

Piosenka wraca do motywu piękna orek, które „tak pięknie skaczą / Gdy polują na słonie”. To kolejny rażący, ale zabawny anachronizm i błąd zoologiczny, który tylko wzmacnia absurdalny charakter utworu. Orki nie polują na słonie, a sama wizja takiego polowania jest na tyle niedorzeczna, że budzi uśmiech. Pan Bóg „zawsze się śmieje / I macha im ręką / Bo nogą mu ciężko”, co finalizuje obraz boskości odartej z patosu, stającej się sympatyczną, lekko otyłą i niemalże bezradną postacią, która z trudem porusza się, ale z radością obserwuje swoje fantazyjne dzieło.

„Orki z Majorki” to więcej niż tylko piosenka – to manifest swobodnego podejścia do twórczości, charakterystycznego dla Grupy Filmowej Darwin. Sami twórcy przyznali, że nie spodziewali się tak wielkiego sukcesu utworu, który zadebiutował w „Zapytaj Beczkę” Krzysztofa Gonciarza i szybko stał się viralem, co skłoniło widzów do wycinania i zapętlania go na dziesięciogodzinne utwory. Utwór został nawet zaśpiewany w programie „Idol”, co było niebywałym zjawiskiem, a Grupa Filmowa Darwin skomentowała to wykonanie dla portalu Plotek.pl. W kontekście ich szerszej działalności, piosenki takie jak „Orki z Majorki” czy „Kluski” zostały wyodrębnione jako osobna seria „Piosenek G.F. Darwin” ze względu na ich specyfikę i wysoką popularność. Piosenka ta doskonale oddaje ducha G.F. Darwin – to zespół absolwentów Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, którzy z sukcesem przenieśli swoje talenty aktorskie i scenopisarskie do internetu, tworząc unikalne, inteligentne komedie. Ich nazwa nawiązuje do teorii ewolucji, symbolizując zmianę i rozwój, co widać w ich nieustannym poszukiwaniu nowych form wyrazu i otwartym podejściu do tematów.

Podsumowując, „Orki z Majorki” to zabawna, surrealistyczna opowieść, która poprzez celowy brak logiki i zabawne odniesienia religijne oraz popkulturowe bawi widza i prowokuje do refleksji nad tym, co w sztuce jest „sensowne”. To hołd dla niczym nieskrępowanej wyobraźni i dowód na to, że czasem najbardziej absurdalne pomysły stają się największymi hitami.