Lacrimosa, szwajcarski zespół gothic metalowy, znany z głębokich i filozoficznych tekstów, w utworze "Koma (Special Version)" zabiera słuchaczy w podróż do otchłani ludzkiej psychiki, gdzie dusza uwięziona jest w stanie letargu. Tilo Wolff, główny kompozytor i frontman zespołu, często wykorzystuje swoje utwory jako swoisty pamiętnik, zapisując w nich najsilniejsze emocje i osobiste doświadczenia, które wymagają uzewnętrznienia. To podejście sprawia, że teksty Lacrimosy, a "Koma" w szczególności, są niezwykle intymne i autentyczne.

Początkowe wersy "Zu früh - zu tief - zu jung - zu viel / Zu bald - zu schnell - zu spät genug" wprowadzają w nastrój przytłoczenia i poczucia niewłaściwego timingu, czy też nadmiaru negatywnych zdarzeń. Jest to kaskada bólu, która jest "za dużo" i "za wcześnie", a jednocześnie "za późno" na ucieczkę, tworząc poczucie beznadziejnej stagnacji. Obraz "Täler ohne Berge und Berge ohne Gipfel / Flügel ohne Engel - Weinen ohne Lachen / Ein Herz ohne Liebe - ein Leben ohne Tod" to potężna metafora wewnętrznego spustoszenia, pustki i braku spełnienia. Elementy, które powinny tworzyć pełnię, są pozbawione swoich istotnych części, co symbolizuje życie pozbawione sensu, miłości, czy nawet możliwości prawdziwego istnienia lub śmierci. "Serce bez miłości" to motyw szczególnie bliski twórczości Lacrimosy, która często eksploruje tematykę straty i rozpaczy.

Centralnym punktem utworu jest metafora koma duszy: "Aus dem Koma meiner Seele / Gibt es keine Türe ins Licht / Keine frische Luft / Die meinen Geist umspielt". Podmiot liryczny jest uwięziony w stanie głębokiej apatii, z której nie ma wyjścia. Nie ma dostępu do światła, nadziei ani odświeżającego wpływu, który mógłby ożywić jego ducha. To uczucie izolacji i niemożności ucieczki jest pogłębione przez kolejne wersy: "Jeśli pustka – jeśli nicość / Jeśli kiedykolwiek dosięgnie serca – i je złamie / Jeśli pożądanie ustąpi pustce / A strata zwiastuje cel". Opisuje to stan, w którym wewnętrzne pragnienia ustępują miejsca paraliżującej pustce, a utrata staje się ostatecznym przeznaczeniem.

W desperackiej próbie uwolnienia się, podmiot liryczny woła: "Ich reiss aus - ich reiss aus dem Koma", ale zaraz potem następuje bolesne spostrzeżenie: "Doch Du siehst / Du siehst mich im Koma". To podkreśla daremność walki; mimo wysiłków, rzeczywistość, zarówno wewnętrzna, jak i postrzegana przez "Ty", wciąż widzi bohatera w stanie uśpienia. Obraz "Adern / Die wie Äste aus meinem Körper treiben / Mich umschlingen / Und mir jede Bewegung verbieten" jest niezwykle sugestywny i przerażający. Ciało samo staje się więzieniem, a życiodajne arterie obracają się przeciwko sobie, uniemożliwiając jakikolwiek ruch, symbolizując całkowitą niemoc i utratę kontroli.

Próby transcendencji również kończą się fiaskiem: "Ich steige auf zum Himmel / Und verliere mich im Himmel / Doch das Blau zerreisst / Das Grau bricht ein / Die Schatten fallen über mich". Nawet w sferze niebiańskiej nie ma ukojenia; błękit nieba zostaje rozerwany, ustępując miejsca szarości i cieniom, co wskazuje na to, że nadzieja i ucieczka są iluzoryczne. Powtarzające się "Ich warte hier - ich warte hier / Ich warte hier..." to wyraz rezygnacji i bezkresnego oczekiwania w tym beznadziejnym stanie.

W drugiej części utworu, podmiot liryczny wyraża paradoksalne pragnienie odczuwania: "Damit auch ich noch etwas spüre / Suche ich die Flamme / Die mein Herz verbrennt / Damit auch ich noch etwas höre / Suche ich die Stille / Die mich ruft und kennt". Poszukiwanie płomienia, który spali serce, i ciszy, która woła i jest znana, sugeruje pragnienie ekstremalnych doznań – nawet bólu i destrukcji – ponad odrętwienie. To może być poszukiwanie ostatecznego uwolnienia lub powrotu do znajomego, choć bolesnego, stanu.

Pomimo wszelkich wysiłków: "Ganz egal wie sehr ich mich auch winde / Wie weit ich laufe - wie hoch ich fliege / Meine Seele liegt im Koma / Das Leben stürmt an mir vorbei / Ich verharre in meiner Einsamkeit". Podkreśla to niezmienność stanu duszy w komie, bez względu na fizyczne lub mentalne próby ucieczki. Życie toczy się obok, a podmiot liryczny pozostaje zamrożony w samotności.

"Koma" (Special Version) pojawiło się na albumie Lacrimosy Sehnsucht z 2009 roku. Co ciekawe, Tilo Wolff w jednym z wywiadów przyznał, że przez długi czas myślał, że album Sehnsucht (Tęsknota) będzie nosił tytuł "Koma", ponieważ był to jeden z jego centralnych tematów. Dopiero na samym końcu uświadomił sobie, że "Koma" samo w sobie jest formą tęsknoty. To ujawnia głębszą perspektywę na utwór – być może tytułowe "koma" to nie tylko stan letargu, ale także tęsknota za czymś, co zostało utracone lub nigdy nie było doświadczone.

W innym kontekście, Tilo Wolff często podkreśla, że teksty są dla niego formą terapii, sposobem na radzenie sobie z wewnętrznymi zmaganiami. Mówił, że pisze najpierw wiersze, a dopiero potem komponuje do nich muzykę, co jest dla niego ważne, ponieważ "Lacrimosa ma tak wiele zasad". To rygorystyczne podejście do procesu twórczego, gdzie tekst jest fundamentalny, pozwala na tak precyzyjne i emocjonalnie naładowane wyrażanie wewnętrznych stanów, jak w "Koma". Chociaż sam zespół Lacrimosa często bywa zaliczany do gatunku gothic metal, z elementami rocka gotyckiego i dark wave, to ich teksty, pisane prawie wyłącznie po niemiecku, skupiają się na takich tematach jak samotność, smutek, ciemność, rozpacz i miłość. "Koma" doskonale wpisuje się w ten nurt, będąc manifestacją skrajnej, egzystencjalnej rozpaczy, gdzie życie jest ledwie cieniem, a nadzieja na przebudzenie jest odległa i mglista.