„Real Muthaphukkin G’s” Eazy’ego-E to znacznie więcej niż tylko utwór muzyczny; to wybuchowa riposta, ostry manifest autentyczności i jeden z najbardziej znaczących diss tracków w historii hip-hopu. Wydany 26 sierpnia 1993 roku jako singiel promujący EP-kę It's On (Dr. Dre) 187um Killa, piosenka ta była bezpośrednią odpowiedzią na ataki Dr. Dre i Snoop Doggy Dogga w utworze „Fuck wit Dre Day (And Everybody's Celebratin')” z albumu Dr. Dre, The Chronic, wydanego 15 grudnia 1992 roku. Stanowiła kulminację narastającego konfliktu po rozpadzie legendarnej grupy N.W.A, w której Eazy-E i Dr. Dre byli kluczowymi postaciami.

Piosenka natychmiastowo rzuca słuchacza w epicentrum wojny na słowa, rozpoczynając się charakterystycznym okrzykiem "Comp-ton" i powtarzającym się refrenem "Real muthaphukkin G's", który staje się mantrą autentyczności. Eazy-E, właściwe Eric Wright, nie pozostawia złudzeń co do swoich intencji, kierując swoje wersy prosto w stronę Dr. Dre i Snoop Doggy Dogga. W otwierającej zwrotce Eazy wyśmiewa nowy wizerunek Dre, nazywając go "anorexic rapper" i kpiąc z jego przeszłości w World Class Wreckin' Cru, gdzie Dre nosił makijaż i cekinowe stroje, co było powszechne w ówczesnej scenie electro rapu West Coastu, zanim N.W.A spopularyzowało gangsta rap. Eazy-E w wywiadzie z 1993 roku na Soul Beat, cytowanym przez fanów, wspominał: „Widziałem go w klubie i miał na sobie cekinową sukienkę”. Podkreśla w ten sposób jego nagłą transformację z artysty pop-funkowego w „gangstera z ulic”, podważając jego wiarygodność.

Jednym z najbardziej ciętych fragmentów jest "Damn E, they tried to fade you on Dre Day / But Dre Day only meant Eazy's pay day". Eazy-E z satysfakcją przypomina, że mimo odejścia Dr. Dre z Ruthless Records i założenia Death Row Records (wraz z Suge Knightem), dzięki zapisom w kontrakcie, Eazy wciąż otrzymywał tantiemy z sukcesów Dre. W wywiadzie Eazy-E jasno stwierdził: „Zasadniczo miałem Dre’a podpisanego jako wyłącznego producenta i wyłącznego artystę. Więc kiedy Dre próbował zawrzeć swoją umowę z Interscope, byłem w to włączony przez następne sześć lat. Możesz więc mówić, co chcesz. Zasadniczo możesz mnie obrażać, ile chcesz, ale i tak dostanę zapłatę”. To gorzkie przypomnienie o finansowych aspektach rozstania N.W.A, które było główną przyczyną konfliktu.

Pojawienie się gościnnych raperów, Dresty i B.G. Knocc Outa, jest kluczowe dla przesłania utworu. Ci dwaj artyści, protegowani Eazy’ego-E, wzmacniają argument o autentyczności. Dresta bezlitośnie atakuje „studio gangsters”, raperów, którzy nigdy nie doświadczyli życia na ulicy, a jedynie udają twardzieli: "Softer than a bitch but portray the role of gangsta, ain't broke a law in yer life, yet every time you rap you rap about the guns and knifes". W wywiadzie dla VladTV, Dresta wspominał, że pisał teksty dla Eazy’ego-E, opierając się na historiach Eazy’ego o jego rywalach, co dodatkowo podkreśla osobisty charakter ataku. Zarówno Dresta, jak i B.G. Knocc Out, jak sami twierdzili, mieli prawdziwe doświadczenia uliczne, które dawały im prawo do wypowiadania się o „prawdziwych G”. B.G. Knocc Out w swoim wersie bezpośrednio kwestionuje pochodzenie Dr. Dre, stwierdzając: "claimin my city, but Dre you ain't from Compton". To cios w samo serce wizerunku, który Dr. Dre budował po odejściu z N.W.A, ponieważ Compton było synonimem gangsta rapu i jego korzeni.

Emocje w piosence są intensywne – od złości i rozgoryczenia po pewność siebie i triumf. Eazy-E nie tylko broni swojego honoru, ale także honoru Ruthless Records, swojej wytwórni, której nazwę przypomina w refrenie "show him that I am ruthless". To nie jest tylko piosenka o zemście; to obrona dziedzictwa i tożsamości w obliczu komercjalizacji i zmiany wizerunku, którą Eazy postrzegał jako zdradę. W jednym z wywiadów B.G. Knocc Out wspominał, że Eazy-E był bardzo zaangażowany w tworzenie tego utworu, a pierwotnie planowany singiel został zmieniony na „Real Muthaphukkin G’s”, bo Eazy uznał, że ten utwór jest „tym jedynym”.

„Real Muthaphukkin G’s” osiągnęło 42. miejsce na liście Billboard Hot 100, stając się najlepiej notowanym singlem Eazy’ego-E jako artysty solowego. Jego wpływ na kulturę hip-hopową jest niezaprzeczalny, cementując pozycję Eazy’ego-E jako bezkompromisowego „Ojca Chrzestnego Gangsta Rapu”. Utwór, wraz z teledyskiem, w którym pojawiają się zdjęcia Dr. Dre w jego starym, „glam-rapowym” stylu, stał się ikoną ery beefów w hip-hopie i pozostaje do dziś świadectwem zaciętej rywalizacji i dążenia do autentyczności w dynamicznie zmieniającym się świecie muzyki rap.