Interpretacja Sultans of Swing - Dire Straits

Sultans of Swing Dire Straits to opowieść o muzycznej pasji, melancholii i uroku codzienności, opowiedziana z perspektywy obserwatora. Geneza utworu sięga roku 1977, kiedy Mark Knopfler, lider zespołu, zaszył się w niemal pustym pubie w Deptford, południowym Londynie, w deszczowy wieczór. To tam natknął się na podupadły zespół dixielandowy grający jazz dla garstki obojętnych, a może lekko wstawionych bywalców. Knopfler znalazł pewną ironię i zarazem urok w kontraście między pompatyczną nazwą zespołu – „Sultans of Swing” – a ich skromnym wyglądem i otoczeniem. Według różnych źródeł, ten pub to prawdopodobnie The White Swan w Greenwich High Road.

Tekst piosenki doskonale oddaje tę atmosferę. Rozpoczyna się od „You get a shiver in the dark / It's a raining in the park but meantime” [tekst piosenki], malując obraz chłodnej, deszczowej nocy, która skłania do schronienia się w ciepłym wnętrzu. „South of the river you stop and you hold everything” [tekst piosenki] to sugestia, że na południe od Tamizy, w lokalnym pubie, czas zwalnia, a uwaga skupia się na muzyce. Zespół grający „Dixie double four time” [tekst piosenki] to ten właśnie jazzowy skład, choć sama piosenka Dire Straits nie jest utrzymana w rytmie swinga, lecz ma raczej bluesowy charakter.

Kiedy narrator wchodzi do środka, nie widzi wielu twarzy – pub jest prawie pusty, a nieliczna publiczność schroniła się przed deszczem. Panuje „Competition in other places” [tekst piosenki], co sugeruje, że ich gatunek muzyczny nie jest już na topie. Mimo to, „the horns they blowin' that sound / Way on down south, way on down south London town” [tekst piosenki], co podkreśla ich lokalne zakorzenienie i determinację do grania, niezależnie od braku popularności.

Kolejne zwrotki przedstawiają członków zespołu, postaci, które stały się niemal legendarne. „Guitar George, he knows all the chords / Mind he's strictly rhythm he doesn't wanna make it cry or sing” [tekst piosenki] to opis gitarzysty. Wiele źródeł wskazuje, że postacie „Guitar George'a” i „Harry'ego” to hołd dla George'a Younga i Harry'ego Vandy z zespołu The Easybeats, którzy później produkowali wczesne albumy AC/DC. George z piosenki jest zdeterminowany w swojej roli gitarzysty rytmicznego, a jego skromna „Left-handed old guitar is all he can afford” [tekst piosenki] podkreśla jego pasję ponad materialne aspiracje. Podobnie Harry, mimo że ma „daytime job, he's doing alright” [tekst piosenki], swoją prawdziwą energię i talent „Saving it up for Friday night / With the Sultans...with the Sultans of Swing” [tekst piosenki]. Te postacie symbolizują oddanych muzyków, którzy grają dla samej miłości do muzyki, niezależnie od sukcesu komercyjnego.

Ironia pogłębia się, gdy pojawia się „a crowd of young boys they're fooling around in the corner / Drunk and dressed in their best brown baggies and their platform soles” [tekst piosenki]. Ci młodzi ludzie, reprezentujący zmieniające się trendy, nie interesują się jazzem, co wyrażają słowami: „They don't give a damn about any trumpet playing band / It ain't what they call rock and roll” [tekst piosenki]. Knopfler zauważył ten kontrast między starszymi muzykami a młodzieżą szukającą innej rozrywki. Mimo to, zespół gra dalej, „And the Sultans... yeah the Sultans play Creole / Creole” [tekst piosenki], podkreślając swoją wierność stylowi, który kochają.

Finał piosenki, z ogłoszeniem „Goodnight, now it's time to go home'” i dumne „We are the Sultans... We are the Sultans of Swing'” [tekst piosenki], zamyka opowieść z nutą godności i uporu. To moment, który najbardziej utkwił w pamięci Knopflera, inspirując go do napisania utworu.

Co ciekawe, Mark Knopfler początkowo uważał piosenkę za „nudną”. Napisał ją na gitarze National Steel w otwartym stroju, ale dopiero kiedy kupił swój pierwszy Fender Stratocaster w 1977 roku, utwór „ożył”. Nowe akordy i charakterystyczne brzmienie gitary, które stało się znakiem rozpoznawczym Dire Straits, samoistnie się ułożyły, choć tekstu piosenki nie zmienił.
Początki kariery Dire Straits również były skromne. Zespół nagrał pięcioutworowe demo, w tym Sultans of Swing, w Pathway Studios w lipcu 1977 roku, za około 180 funtów. Dzięki DJ-owi BBC Radio London, Charliemu Gillettowi, demo trafiło do rotacji, co wkrótce zaowocowało kontraktem płytowym z Phonogram Records. Albumowa wersja została nagrana ponownie w lutym 1978 roku w Basing Street Studios. Piosenka początkowo nie odniosła sukcesu w Wielkiej Brytanii, ale po wydaniu w USA stała się hitem, plasując się w pierwszej dziesiątce list przebojów po obu stronach Atlantyku. Sultans of Swing to więc nie tylko opowieść o muzykach w pubie, ale też metafora samej drogi artystycznej – o miłości do grania, która często kwitnie z dala od blasku fleszy, wbrew trendom i braku uznania, by w końcu, być może, znaleźć swoją publiczność.