Utwór „Brothers in Arms” zespołu Dire Straits, wieńczący ich piąty album studyjny o tym samym tytule z 1985 roku, jest przejmującym, antywojennym hymnem, którego geneza sięga 1982 roku – okresu wojny o Falklandy. Mark Knopfler, lider zespołu, napisał tę piosenkę w odpowiedzi na ten konflikt, a jej tytuł został zainspirowany uwagą jego ojca, który określił zarówno Brytyjczyków, jak i Argentyńczyków jako „braci broni”, mających podobne ideologie, co podkreśla bezsensowność walki.

Piosenka jest śpiewana z perspektywy umierającego żołnierza na polu bitwy, otoczonego przez swoich towarzyszy. Pierwsze wersy, „These mist covered mountains / Are a home now for me / But my home is the lowlands / And always will be”, malują obraz żołnierza, który znalazł się w obcym, mglistym, górzystym krajobrazie wojny, tęskniącego za prostotą i bezpieczeństwem swojego prawdziwego domu na nizinach. „Mgliste góry” mogą symbolizować niejasność i dezorientację konfliktu, w którym wartości i cel stają się zamglone.

Dalej następuje obietnica: „Someday you'll return to / Your valleys and your farms / And you'll no longer burn / To be brothers in arms”. Tutaj „bracia broni” nabierają podwójnego znaczenia. Z jednej strony to towarzysze niedoli, z którymi żołnierz dzieli cierpienie, z drugiej – ci, z którymi walczy, ale z którymi w istocie dzieli wspólne człowieczeństwo. Marzenie o powrocie do domu łączy się z nadzieją, że pragnienie walki minie, a braterstwo nie będzie już związane z orężem, lecz z pokojową koegzystencją.

Kolejne strofy intensyfikują obraz wojny: „Through these fields of destruction / Baptisms of fire / I've witnessed your suffering / As the battles raged high”. Narrator opisuje dewastację i piekło bitew, w których widział cierpienie swoich towarzyszy. Pomimo tego bólu i strachu, podkreśla niezłomną lojalność i wsparcie: „And though they did hurt me so bad / In the fear and alarm / You did not desert me / My brothers in arms”. Ta część utworu wzmacnia motyw braterstwa, ale w kontekście przetrwania i wspólnego doświadczania traumy, budując więź silniejszą niż strach.

Centralnym przesłaniem utworu jest uniwersalna refleksja nad ludzkim losem: „There's so many different worlds / So many different suns / And we have just one world / But we live in different ones”. Mark Knopfler w wywiadzie dla BBC skomentował te słowa, mówiąc: „Mamy tylko jeden świat, ale żyjemy w różnych. To po prostu głupie, naprawdę. Jesteśmy głupcami, że bierzemy udział w czyjejkolwiek wojnie”. To ubolewanie nad podziałami, które prowadzą do konfliktów, pomimo wspólnej planety i ludzkiego dziedzictwa.

Ostatnie strofy, „Now the sun's gone to hell / And the moon's riding high / Let me bid you farewell / Every man has to die”, przynoszą poczucie nieuchronnego końca, być może symbolizując śmierć żołnierza. Jest to pożegnanie z życiem i ze światem, podkreślające uniwersalność śmierci. Jednak ostateczne przesłanie piosenki jest zapisane w kosmosie i przeznaczeniu: „But it's written in the starlight / And every line on your palm / We're fools to make war / On our brothers in arms”. To gorzkie przypomnienie, że wojna jest fundamentalnym błędem ludzkości, aktem bezsensownej agresji wobec tych, którzy, z szerszej perspektywy, powinni być uważani za naszych braci.

Ciekawostką jest, że „Brothers in Arms” było jednym z pierwszych albumów nagranych na cyfrowym magnetofonie Sony 24-ścieżkowym, a także pierwszym albumem w historii, który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy w formacie CD, co przyczyniło się do popularyzacji tego nośnika. Sam utwór „Brothers in Arms” został ponoć pierwszym wydanym singlem CD w Wielkiej Brytanii. Mark Knopfler często grał tę piosenkę na gitarze Gibson Les Paul Standard, co wyróżniało ją od jego typowego brzmienia Schecter-Stratocastera, a właśnie ta gitara pojawia się w charakterystycznym teledysku. Teledysk, wykonany w technice rotoskopii i utrzymany w czarno-białej, szkicowej estetyce z elementami animacji i archiwalnych zdjęć z I wojny światowej, kontrastował z nowoczesnym wideo do „Money for Nothing” i zdobył nagrodę Grammy dla najlepszego teledysku w 1987 roku. Piosenka, ceniona za „dostojną, ale trwałą moc” i „oszałamiające solo gitarowe”, stała się ulubionym utworem granym na pogrzebach wojskowych. W 2007 roku, z okazji 25. rocznicy wojny o Falklandy, Mark Knopfler nagrał nową wersję utworu, aby zebrać fundusze dla weteranów cierpiących na zespół stresu pourazowego. Piosenka, choć zakorzeniona w konkretnym konflikcie, pozostaje ponadczasowym oświadczeniem o kondycji ludzkiej i daremności przemocy.