"Fail" Depeche Mode, zamykający album Spirit z 2017 roku, to utwór, który stanowi gorzkie podsumowanie kondycji ludzkości, rezonując z niepokojącym krajobrazem politycznym i społecznym czasu jego powstania. Martin Gore, główny autor tekstów Depeche Mode, napisał większość utworów na Spirit, wyrażając swoje zaniepokojenie tym, jak ludzkość „zagubiła się”. W wywiadzie dla The Sun, Gore wyjaśnił, że piosenki, choć często powstały przed Brexitem czy dojściem Trumpa do władzy, odzwierciedlały już ogólne poczucie, że świat pogrąża się w chaosie. Nie mógł, jak stwierdził, napisać albumu bez poruszania tych kwestii.

Tekst piosenki jest bezpośrednim, retorycznym pytaniem do odbiorcy – do „Ludzi”. Rozpoczyna się od: „People, do we call this trying? We're hopeless, forget the denying” („Ludzie, czy my nazywamy to próbowaniem? Jesteśmy beznadziejni, zapomnijcie o zaprzeczaniu”). To natychmiastowe oskarżenie stawia słuchaczy w pozycji współwinnych i zmusza do refleksji nad własną pasywnością i bezradnością. Gore nie owija w bawełnę, diagnozując upadek moralny i intelektualny: „Our souls are corrupt / Our minds are messed up / Our consciences, bankrupt” („Nasze dusze są zepsute / Nasze umysły pomieszane / Nasze sumienia zbankrutowały”). Punkt kulminacyjny pierwszej zwrotki, wypowiedziane przez Gore’a słowo „Oh, we’re fucked” („Och, jesteśmy w dupie”), jest szokujące i niezwykłe dla twórczości Depeche Mode, będąc pierwszym przypadkiem użycia tak mocnego wulgaryzmu w ich albumowej piosence. Sam Gore uważał to za stosowne, podkreślając tym „mroczny nastrój” na albumie Spirit. Dave Gahan, wokalista zespołu, również podkreślił, że to jego „ulubiona linijka” w utworze.

Druga zwrotka kontynuuje ten pesymistyczny ton, kwestionując zdolność do racjonalnego myślenia: „People, what are we thinking? It's shameful, our standards are sinking” („Ludzie, co my myślimy? To wstyd, nasze standardy toną”). Metafora tonących standardów doskonale oddaje poczucie postępującego upadku wartości i zasad. Pojawia się także obraz utraconej nadziei i znikającego ducha: „We're barely hanging on / Our spirit has gone / And once where it shone / I hear a lonesome song” („Ledwo się trzymamy / Nasz duch zniknął / A tam, gdzie kiedyś lśnił / Słyszę samotną pieśń”). Tytuł albumu, Spirit, również odnosi się do tego poczucia, z pytaniem „Gdzie podział się duch? Gdzie jest duch w ludzkości?”.

W trzeciej i ostatniej zwrotce Gore podsumowuje całościowe niepowodzenie: „People, how are we coping? It's futile to even to even start hoping / That justice will prevail / That truth will tip the scales / Our dignity has sailed / Oh, we've failed” („Ludzie, jak sobie radzimy? Daremnie jest nawet zacząć mieć nadzieję / Że sprawiedliwość zwycięży / Że prawda przechyli szalę / Nasza godność odpłynęła / Och, zawiedliśmy”). Odniesienia do sprawiedliwości i prawdy sugerują społeczne i polityczne rozczarowanie, które stanowiło kluczową inspirację dla albumu. Martin Gore przyznał, że gdy zaczynał pisać piosenki pod koniec 2015 i na początku 2016 roku, czuł, że „świat powoli zmierza ku zagładzie”. Wspomniał o kryzysie syryjskim, kryzysie uchodźczym, rosyjskiej inwazji na Krym i wojnie na Ukrainie, a także o strzelaninach policyjnych w Ameryce.

Ciekawostką jest, że „Fail” jest jedyną piosenką na albumie, w której Martin Gore śpiewa główny wokal. To posunięcie jest „interesującym wyborem” na zakończenie albumu. Co więcej, chociaż teksty są niezwykle pesymistyczne, zarówno Gore, jak i Gahan dostrzegają w utworze element nadziei. Martin Gore w wywiadzie dla Classic Pop Magazine zauważył, że „dobra rzecz w tym jest taka, że choć teksty mogą być przygnębiające, muzyka jest tak ładna”. Po ustaniu wokalu, piosenka kończy się „uroczą, kołyszącą, delikatną melodią. To jest ten kawałek nadziei”. Dave Gahan zgadza się z tym, dodając, że „serce piosenki tkwi w melodii. To całkiem podnosząca na duchu melodia. Kiedy dochodzi się do końca utworu, zawsze czułem, że melodycznie stanowi ona całkowity kontrast do treści lirycznej”. Ten kontrast między ponurym przesłaniem a eteryczną, niemal kojącą muzyką jest charakterystyczny dla Depeche Mode i dodaje piosence głębi, sugerując, że nawet w obliczu totalnej porażki, gdzieś tli się iskierka możliwości odrodzenia, a przynajmniej akceptacji i pewnego rodzaju ukojenia. Utwór jest postrzegany jako podsumowanie nastroju całego albumu Spirit, który został uznany za „polityczny powrót” zespołu, nie bojącego się świeżego spojrzenia na swoje brzmienie i podejście.