Utwór „Bastard's Crucifix” amerykańskiego zespołu Clot, pochodzący z ich albumu „Grief Tethers” wydanego w 2023 roku, stanowi intensywne i bezkompromisowe oświadczenie, głęboko zakorzenione w tradycji grindcore'u, death metalu i powerviolence. Gatunki te często służą jako platforma do eksploracji mrocznych stron ludzkiej egzystencji, nihilizmu i ostrej krytyki społecznej, w tym instytucji religijnych. Tekst utworu, którego autorem jest Christian Perez, wokalista zespołu, jest zwięzły, ale niezwykle mocny, kondensując potężną dawkę antyklerykalnych i krytycznych spostrzeżeń.

Rozpoczynając od słów „No god here, try higher”, utwór natychmiast zanurza słuchacza w atmosferze radykalnego odrzucenia. To stwierdzenie nie tylko neguje obecność boskości w obecnym środowisku, ale również sugeruje sarkastycznie, że jeśli ktoś szuka sensu lub transcendencji, powinien szukać jej gdzie indziej – być może w sferze, która jest zupełnie nieosiągalna lub w ogóle nie istnieje. Jest to wyraz głębokiej deziluzji z tradycyjnych systemów wierzeń i poczucie, że instytucje, które rzekomo reprezentują Boga, są puste.

Dalej tekst rozwija tę myśl, opisując „A bastion of filth, a bastard's crucifix”. Słowo „bastion” zazwyczaj odnosi się do ufortyfikowanej pozycji, symbolizując trwałość i siłę. Tutaj jest ono ironicznie przypisane „plugastwu”, co sugeruje, że instytucje religijne, które powinny być ostoją moralności, w rzeczywistości stały się jej przeciwieństwem – skupiskiem moralnego brudu i zepsucia. „Bastard's crucifix” to wyjątkowo uderzający oksymoron. Krzyż jest świętym symbolem ofiary i odkupienia w chrześcijaństwie. Jednak, gdy jest określony mianem „bękarta”, staje się symbolem nieprawowitym, zniekształconym, splugawionym. Sugeruje to, że wiara, jaką propagują te instytucje, jest wypaczoną, bezwartościową imitacją, która utraciła swoją pierwotną czystość i cel. To nie jest krzyż zbawienia, ale krzyż hańby i hipokryzji.

Drugi fragment, „Justified consumption, a consecrated waste”, pogłębia tę krytykę. „Uzasadniona konsumpcja” może odnosić się do materializmu i chciwości, które często towarzyszą zorganizowanym religiom, gromadzeniu bogactw i zasobów pod płaszczykiem religijności. To także sugestia, że pewne działania, choć moralnie naganne, są usprawiedliwiane przez doktryny religijne lub ich interpretacje. Z kolei „poświęcone marnotrawstwo” jest kolejnym paradoksem. Coś, co jest „poświęcone” – czyli uświęcone i przeznaczone do celów religijnych – okazuje się być „marnotrawstwem”, czyli bezwartościowym, bezcelowym i niszczycielskim. Może to odnosić się do pustych rytuałów, zmarnowanych zasobów, czy też ludzkiego potencjału stłamszonego przez sztywne dogmaty.

Kolejne wersy – „Proselytize the wicked book, the church of blood and shame” – uderzają w samo serce religijnej misyjności. „Nawracanie na podstawie złej księgi” kwestionuje świętość pism religijnych, przedstawiając je jako narzędzia manipulacji, opresji i szerzenia szkodliwych ideologii. To odrzucenie dogmatu i idei objawionej prawdy, zwłaszcza gdy jest ona wykorzystywana do kontrolowania i indoktrynowania. „Kościół krwi i wstydu” to brutalny obraz instytucji, która swoją historię budowała na przemocy, prześladowaniach, poczuciu winy i moralnym nacisku. Krew może symbolizować wojny religijne, inkwizycję czy ofiary, natomiast wstyd – poczucie winy, którym Kościół często obarcza swoich wyznawców, aby utrzymać nad nimi kontrolę.

Najbardziej uderzające i definitywne wersy pojawiają się na końcu: „The better angels aren't in church / They're neck-deep in sin and dirt / Sin and dirt”. To jest bezpośrednie obalenie powszechnego przekonania, że moralna prawość i duchowa czystość rezydują w świątyniach. Clot twierdzi, że „lepsi aniołowie” – czyli prawdziwa dobroć, autentyczna moralność, a może nawet iskra boskości w człowieku – nie są w kościele. Co więcej, są oni „po szyję w grzechu i brudzie”. To nie oznacza afirmacji zła, lecz raczej przekonanie, że prawdziwe człowieczeństwo, a co za tym idzie, prawdziwa moralność, nie są znajdowane w sterylnym środowisku religijnych dogmatów, ale w surowym, często chaotycznym i moralnie niejednoznacznym świecie rzeczywistych doświadczeń. To w zmaganiach z „grzechem i brudem” – czyli niedoskonałościami, wyzwaniami i mrocznymi stronami ludzkiej natury – człowiek może odnaleźć autentyczność i głębsze zrozumienie, które są nieosiągalne dla tych, którzy ukrywają się za fasadą fałszywej pobożności. Powtórzenie „Sin and dirt” podkreśla wszechobecność tych elementów w ludzkiej egzystencji i sugeruje, że prawdziwa mądrość polega na uznaniu i przepracowaniu ich, a nie na ich zaprzeczaniu.

W kontekście muzyki Clot, której korzenie tkwią w ekstremalnym metalu, to przesłanie jest jeszcze bardziej wzmocnione przez surowość i agresję dźwięków. Grindcore i death metal to gatunki, które z natury są konfrontacyjne, często antyestablishmentowe i otwarcie wyrażające niezadowolenie z otaczającego świata. Tekst „Bastard's Crucifix” doskonale wpisuje się w ten etos, oferując brutalnie szczery obraz instytucji religijnych jako zepsutych i hipokrytycznych, a jednocześnie wskazując na możliwość odnalezienia prawdziwej wartości poza ich murami, w nieoczekiwanych, „brudnych” miejscach. Album „Grief Tethers” jako całość, ze swoimi ciemnymi i intensywnymi brzmieniami, stanowi idealne tło dla tak bezkompromisowej interpretacji duchowości i moralności.