_„Król jest nagi” Closterkeller to utwór o przenikliwej, gorzkiej prawdzie, osadzony w baśniowej, a jednocześnie boleśnie realnej metaforze zaczerpniętej z opowieści Hansa Christiana Andersena o „Nowych szatach cesarza”. Piosenka, która ukazała się na albumie „Viridian” w 2017 roku, za którą jako autorka i producentka stoi charyzmatyczna Anja Orthodox, stanowi głębokie studium ludzkiej obłudy, strachu przed powiedzeniem prawdy i łatwości, z jaką manipuluje się „ludźmi pomniejszymi”.

Już pierwsze wersy, „Prawda ma twarzy sto i lewe papiery / Od dziecka słyszę że, kto jest głupi ten szczery”, wprowadzają nas w świat relatywizmu, gdzie prawda jest ulotna i dostosowywana do potrzeb, a szczerość bywa stygmatyzowana jako oznaka naiwności lub wręcz głupoty. Podmiot liryczny, zdając sobie sprawę z tej cynicznej reguły, celowo decyduje się na przyjęcie roli „głupca”, który odważy się krzyknąć: „Król jest nagi, tak! – zawołam głośno raz jeszcze”. To akt buntu, próba przerwania zmowy milczenia, nawet jeśli wiąże się to z osobistymi konsekwencjami.

Reakcja na to wołanie jest natychmiastowa i wielowymiarowa. „Czarne wrony głośno kracząc wokół mnie” symbolizują chór krytyków, hejterów, a może po prostu tych, którzy nie chcą usłyszeć niewygodnej prawdy, bądź tych, którzy czerpią korzyści z utrzymywania króla w iluzji. Ich krakanie tworzy szum, zagłuszający wszelkie racjonalne głosy. Co istotne, sam „Król jest nagi, lecz kroczy dumnie, bo / On nic nie wie, ogłuszony krakaniem wron”. Władca pozostaje nieświadomy swojego obnażenia, odizolowany od rzeczywistości przez sycofantów lub przez samą naturę władzy, która często odcina od prawdziwego oglądu sytuacji. Ten obraz jest potężną krytyką elit, które w swoim samozadowoleniu i otoczeniu pochlebców tracą kontakt z realiami.

Kolejne strofy malują obraz „chorej rzeczywistości” zbudowanej na „grze słów szalonych, ekstatycznych pozorów”. Jest to świat, w którym fasada jest ważniejsza niż substancja, a udawanie staje się normą. Potrzeba „zawołać” o nagości króla wynika z obawy przed oszalałością z udawania, z przymusu bycia świadkiem tej groteskowej maskarady. Fraza „własną piłując gałąź” doskonale oddaje dramatyzm sytuacji – mówienie prawdy w takim świecie to często akt autodestrukcyjny, narażający na ostracyzm, niezrozumienie, a nawet realne zagrożenie. To ryzyko podjęte dla zachowania własnej integralności i zdrowia psychicznego.

Utwór zawiera także moment gorzkiej refleksji nad mechanizmami manipulacji. „Nie wahaj się, krzycz, bądź najgłośniejszy / A we wszystko Ci uwierzą ludzie pomniejsi”. To cyniczna instrukcja dla tych, którzy chcą sprawować władzę, pokazująca, jak łatwo jest zawładnąć opinią publiczną za pomocą krzykliwej retoryki i przekonania, że „Co słyszeć chcą – mów im z wiarą na twarzy”. Recenzent albumu „Viridian” trafnie zauważył, że „Król jest nagi” to „lekka powtórka z 'Władzy'” i choć Anja Orthodox stanowczo odcina się od polityki, piosenka „obala władzę wszelkiej maści”, a wers „Gdy uklękną, podmień pomnik – większość nie zauważy” staje się szczególnie wymowny, wskazując na łatwość, z jaką społeczeństwo akceptuje zmianę idoli czy wartości, o ile dzieje się to pod płaszczykiem znajomej retoryki.

Ostatnie strofy to wyraz zmęczenia i rozczarowania. „Boli, boli gdy nadzieja traci swój płomień” to lament nad utratą wiary w możliwość zmiany. Pragnienie ucieczki w ignorancję, „chciałabym być ślepa, chciałabym być głucha / Dupy króla nie oglądać, nawiedzonych słów nie słuchać”, jest naturalną reakcją na ciągłe konfrontowanie się z absurdalną rzeczywistością. Ironia pojawia się w odniesieniu do społecznych oczekiwań: „Dużo dzieci mieć, jak namawia słusznie państwo / By na starość żywił ktoś i nie zalało nas pogaństwo”. Ten fragment to ostra satyra na propagandę państwową i konserwatywne wartości, które próbują narzucić model życia, jednocześnie odwracając uwagę od istotnych problemów. Mimo pragnienia spokoju i codzienności („Co dzień chlebuś jeść, jakby nic się nie stało”), wewnętrzny imperatyw mówienia prawdy jest silniejszy, nawet jeśli oznacza to ciągłe „piłowanie własnej gałęzi”.

„Król jest nagi” to utwór uniwersalny i ponadczasowy w swoim przesłaniu. Mimo że powstał wiele lat po klasycznym albumie „Scarlet” (1995), jego wymowa pozostaje aktualna. Anja Orthodox, autorka tekstu, z bezwzględną szczerością piętnuje hipokryzję, konformizm i zbiorową ślepotę, która pozwala na triumf iluzji nad prawdą. To utwór dla tych, którzy mają odwagę dostrzec rzeczywistość poza zasłoną pozorów i wołać o nią, niezależnie od konsekwencji.