Interpretacja Scarlett - Closterkeller

"Scarlett" to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych utworów Closterkeller, pochodzący z ich czwartego studyjnego albumu o tym samym tytule, wydanego w 1995 roku. Płyta "Scarlet" odniosła ogromny sukces komercyjny, sprzedając się w 80 tysiącach egzemplarzy i zdobywając status złotej płyty. Wielu krytyków uważa ją za kamień milowy polskiego rocka gotyckiego i opus magnum zespołu. Co ciekawe, sama Anja Orthodox, liderka zespołu, w wywiadach przyznaje, że "Scarlet" nie należy do jej ulubionych albumów, choć docenia jego popularność i fakt, że trafił w "dobry czas". Wokalistka wspomina, że chłopcy z zespołu słuchali wtedy dużo Suicidal Tendencies i Pantery, co wpłynęło na cięższe, bardziej "metalowe" brzmienie płyty, które ona sama określa jako "najognistsze, rockowe, najostrzejsze" w dyskografii Closterkeller.

Tekst piosenki "Scarlett" maluje obraz silnej, lecz wewnętrznie rozdartej osoby, która próbuje sprostać oczekiwaniom świata, jednocześnie ukrywając swoją wrażliwość. Początkowe wersy – "Przemierzam świat, niezdobyta na niby, / Patrzę na wszystko, jak zza wielkiej szyby" – doskonale oddają poczucie dystansu i pewnego rodzaju fasady. Podmiot liryczny jawi się jako ktoś, kto nosi maskę obojętności lub siły, spoglądając na życie zza bariery, która chroni, ale też izoluje. To "niezdobyta na niby" sugeruje, że ta nieprzystępność jest tylko pozorna, krucha.

Kolejna zwrotka kontynuuje ten motyw: "Maluję twarz w uśmiech, wino piję, / Szkarłatne tak, jak moje imię". Uśmiech jest tu zaledwie maską, a szkarłatne wino, kolor imienia Scarlett, staje się symbolem intensywności, pasji, a może nawet bólu, który jest ukrywany. Szkarłat to barwa silnych emocji, krwi, ale też luksusu i tajemnicy, co idealnie pasuje do gotyckiego charakteru zespołu. Powtarzające się "Hej, hej, hej - taka jestem już" brzmi jak mantra akceptacji własnego skomplikowanego ja, a zarazem rezygnacji z prób bycia kimś innym.

Refren "Nie mam maaaarzeeeń! / Nie znam baaaajek!" jest mocnym manifestem odrzucenia naiwności i dziecięcych iluzji. To deklaracja dojrzałości, a może i cynizmu, wynikającego z doświadczeń. Jednakże, tekst nie pozostaje w tej twardej postawie. W kolejnych strofach pojawia się wewnętrzny konflikt: "Porzucam coś, chcę się poddać i płaczę, / Ale gorące serce każe inaczej". Mimo deklarowanego braku marzeń i odrzucenia bajek, istnieje w bohaterce silna, wewnętrzna siła – "gorące serce" – które nie pozwala jej się poddać. To symbol niezłomności i autentycznych uczuć, które przebijają się przez zewnętrzną skorupę. Anja Orthodox w wywiadach często podkreśla, że ma "gorącą głowę i gorące serce", które prowadzą ją przez życie, choć czasem "na manowce". Ta osobista refleksja liderki zespołu z pewnością znajduje odzwierciedlenie w tekście.

Kulminacyjnym punktem jest moment, gdy podmiot liryczny traci kontakt ze swoimi głębszymi aspiracjami: "Gdy gubię sny, jakby nigdy nie były, / Wysycha źródło mojej wielkiej siły". "Sny" w tym kontekście nie są już dziecięcymi bajkami, ale raczej istotnymi, życiowymi celami czy sensem istnienia. Ich utrata prowadzi do wyczerpania wewnętrznych zasobów siły. Piosenka dotyka zatem uniwersalnego tematu walki z wewnętrznymi demonami, godzenia się z własną tożsamością i poszukiwania siły w obliczu rozczarowania.

Końcowe "I tak mało wiem..." dodaje piosence melancholijnego, refleksyjnego tonu, świadcząc o pokorze wobec złożoności życia, pomimo wcześniejszych deklaracji. Utwór "Scarlett" zyskał status jednego z największych przebojów Closterkeller i pozostaje ikonicznym elementem polskiej sceny gotyckiego rocka, a jego teledysk, z mroczną estetyką i charyzmatycznym występem Anji Orthodox, stał się wizytówką zespołu. Płyta, na której się znalazł, została nagrana w dużej mierze przy zgaszonym świetle, aby Anna Karpowicz (Anja Orthodox) mogła lepiej wczuć się w klimat utworów. Pomimo upływu lat, "Scarlett" nadal przemawia do słuchaczy, stając się ponadczasową opowieścią o sile, kruchości i poszukiwaniu prawdy o sobie.