Interpretacja Mais quel amour - Claude Barzotti

Piosenka „Mais quel amour” Claude’a Barzottiego to głęboka i wielowymiarowa eksploracja miłości w jej różnorodnych formach i przejawach. Utwór, wydany w 1991 roku na albumie „Douce” (w Kanadzie również jako singiel z utworem „Paolo” na stronie B, a we Francji również jako część albumu „Aime-moi”), stanowi podróż przez emocjonalne wzloty i upadki miłości, od namiętnych i czułych chwil po poczucie frustracji i tęsknotę za czymś głębszym.

Barzotti rozpoczyna swoją refleksję od przedstawienia szerokiego katalogu miłości: tych, które płaczą i śpiewają, przerażają i drżą. Wymienia także miłości platoniczne, gdzie „wszystko jest w spojrzeniu”, miłości fałszywe („bidons”, „de carton”), czy namiętne, których nie da się kontrolować, a nawet miłości więzienne, z których nie da się uciec. Ta różnorodność odzwierciedla złożoność ludzkich uczuć, gdzie każda relacja jest unikalna i może wywoływać całą gamę reakcji i emocji. Metafora „jak podmuch paniki, trzymaj się z daleka” sugeruje dystans lub ostrożność, jaką narrator przyjmuje wobec niektórych aspektów miłości.

Refren utworu, powtarzający pytania „Mais toi et moi, quel amour, quelle histoire?” („A ty i ja, jaka miłość, jaka historia?”) oraz „Mais quel amour, mais quel amour tu veux?” („Ale jakiej miłości, jakiej miłości chcesz?”), wyraża głębokie rozczarowanie i poczucie beznadziei w obecnej relacji. Zdanie „On ne peut pas bâtir sur l'eau, faire d'histoire sans égaux” („Nie można budować na wodzie, tworzyć historii bez równych sobie”) metaforycznie podkreśla kruchość i niestabilność niektórych związków, gdzie brak solidnych fundamentów prowadzi do porażki. Włoskie wtrącenie „C'est comme una symphonia, uvanto patso di folia, que pa” (prawdopodobnie „quanto pazzo di follia” – „ile szaleństwa”) dodaje dramatyzmu, podkreślając chaotyczną i irracjonalną naturę ich obecnej miłości. Claude Barzotti, jako artysta o belgijsko-sycylijskich korzeniach, często wplatał włoskie akcenty do swoich piosenek, co jest charakterystyczne dla jego stylu i pogłębia emocjonalny wymiar utworów, takich jak jego słynne „Le Rital”. Końcowe słowa refrenu – „Y'a plus de tendresse, on se déteste, y'a plus de magie tant pis” („Nie ma już czułości, nienawidzimy się, nie ma już magii, trudno”) – precyzyjnie opisują całkowity zanik intymności i uczucia.

W kolejnej zwrotce narrator wraca do opisywania innych rodzajów miłości, wspominając o „amours tendresse qui savent pardonner” („miłościach czułych, które potrafią wybaczać”) oraz o „histoires de fesses ou de complicité” („historiach o seksie lub współudziału”). Odwołanie do „sanglots des violons comme disait Verlaine” („szlochów skrzypiec, jak mawiał Verlaine”) dodaje warstwę poetyckiego smutku, łącząc ból śpiewaka z szerszą tradycją artystycznej melancholii. Bezpośrednia prośba „je veux quelqu'un qui m'aime” („chcę kogoś, kto mnie kocha”) jest szczerym i desperackim wołaniem o prawdziwe uczucie.

W outro piosenka przechodzi od beznadziei do nadziei. Powtarzające się „Mais quel amour, mais quel amour tu veux” zmienia się w tęsknotę za innym rodzajem miłości. Artysta wyraża teraz to, czego naprawdę pragnie: „une femme qui m'aimerait vraiment” („kobietę, która by mnie naprawdę kochała”), „qui aurait envie d'un enfant” („która chciałaby mieć dziecko”), „qui me donnerait son âme” („która oddałaby mi duszę”), „une femme qui saurait comme m'apprivoiser” („kobietę, która wiedziałaby, jak mnie oswoić”), „qui comprend, qui m'attend” („która rozumie, która na mnie czeka”), „qui voudrait me faire un enfant” („która chciałaby mi dać dziecko”). Ta zmiana perspektywy z rozczarowania na wizję przyszłego, pielęgnującego związku jest kluczowa dla interpretacji utworu. Barzotti, znany ze swoich emocjonalnych i szczerych ballad, w „Mais quel amour” przedstawia uniwersalne dążenie do głębokiego połączenia emocjonalnego, zrozumienia i możliwości założenia rodziny, pomimo wcześniejszych, bolesnych doświadczeń. Piosenka ta, będąca hymnem o poszukiwaniu autentyczności i głębi w miłości, pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów w jego bogatej dyskografii.