Utwór „Alicja” zespołu The Dox to fascynujący przykład adaptacji zagranicznego hitu na polski grunt, niosący ze sobą uniwersalne przesłanie o ulotności uczuć i paradoksach ludzkich relacji. Jest to polskojęzyczna wersja słynnej piosenki zespołu Smokie z 1976 roku, „Living Next Door to Alice”, co stanowi klucz do zrozumienia jej kontekstu i głębi. The Dox, zespół aktywny w latach 90., nie jest tożsamy z obecnym zespołem DOX, działającym w nurcie disco polo. Ta „Alicja” pochodzi z albumu „Karolina” wydanego w 1997 roku.

Piosenka maluje obraz tytułowej Alicji jako dziewczyny szesnastoletniej, która „chłopcom wciąż na nosie gra”. Już od pierwszych wersów słuchacz zostaje wprowadzony w atmosferę młodzieńczego zauroczenia i podziwu, ale także swoistej frustracji. Alicja jawi się jako postać niezwykle pociągająca, wręcz magnetyczna, która „już niejedno serce na koncie swym ma”. Nie jest to jednak typowa, słodka heroina romantycznej opowieści. Jej działania sugerują pewną kokieterię, a może nawet manipulację, choć z perspektywy narratora jest to bardziej nieuchwytność niż celowa złośliwość.

Refren jest sercem utworu, a jego emocjonalny ładunek opiera się na powtarzającym się angielskim zdaniu: „Alice, who the fuck is Alice?”. To pytanie, dosadne i pełne zdumienia, podkreśla nagłe zderzenie z rzeczywistością. Narrator, i co za tym idzie słuchacz, jest świadkiem sceny, w której mężczyzna, przekonany o swoim szczęściu i bliskości z Alicją (szykuje „zimne piwo, dokładnie goli twarz”), zostaje skonfrontowany z druzgoczącą prawdą. Jego „próżne nadziej_ę”_ rozbijają się o mur niewiedzy i iluzji. To właśnie w tym momencie piosenka osiąga punkt kulminacyjny, ukazując, jak łatwo jest żyć obok kogoś przez długi czas, być może nawet darząc go uczuciem, a jednocześnie zupełnie go nie znać, nie dostrzegać jego prawdziwej natury czy intencji.

Druga zwrotka rozwija ten motyw, opisując, jak Alicja potrafi „w swoich sidłach już Cię ma”, dając nadzieję na „szczęścia łzy” i „spełnisz sny”. Jej powtarzające się „tylko Ty” to klasyczny wabik, obietnica wyłączności, która tylko potęguje iluzję i ból późniejszego przebudzenia. Słuchacz jest świadkiem cykliczności tego mechanizmu – Alicja przyciąga, obiecuje, daje nadzieję, by ostatecznie okazać się nieosiągalną i nieodgadnioną. Pytanie „Kim właściwie jesteś, moja piękna Alice?”, które kończy utwór, jest wyrazem głębokiej dezorientacji i bezradności wobec tajemnicy Alicji. To retoryczne westchnienie podsumowuje całą historię, pozostawiając słuchacza z refleksją nad naturą relacji międzyludzkich, w których często projektujemy własne wyobrażenia na drugą osobę, nie dostrzegając jej prawdziwego „ja”.

Piosenka The Dox, czerpiąc z pierwowzoru, doskonale oddaje melancholię i gorycz związanej z niemożnością poznania drugiego człowieka do końca, zwłaszcza gdy jest on obiektem silnych emocji. To opowieść o zaślepieniu uczuciem, o ignorancji wobec jawnych sygnałów, a także o swoistej karmie – naiwni chłopcy są ranieni przez Alicję, która, choć sama jest młoda, już potrafi doskonale wykorzystywać swoją atrakcyjność. Utwór, choć prosty w swojej konstrukcji, dzięki sugestywnemu tekstowi i chwytliwemu refrenowi, stał się jednym z tych klasyków polskiej muzyki tanecznej lat 90., które do dziś rezonują z publicznością, przypominając o złożoności ludzkich serc.