Interpretacja Snow White - Buck-Tick

Piosenka "Snow White" japońskiego zespołu Buck-Tick, której autorem tekstu jest Atsushi Sakurai, to niezwykle poetycka i wielowymiarowa opowieść, głęboko zakorzeniona w charakterystycznej dla zespołu estetyce mroku, piękna i ambiwalencji. Utwór ten, wydany 19 września 2007 roku na albumie Tenshi no Revolver (jap. 天使のリボルバー, "Anielski Rewolwer"), porusza tematykę dualizmu między snem a jawą, miłością a zniszczeniem, iluzją a rzeczywistością. Tytuł albumu, łączący sprzeczne elementy "aniołów" (istot nierealnych) i "rewolwerów" (rzeczywistych narzędzi do zabijania), idealnie oddaje granicę między fantazją a realizmem, którą "Snow White" eksploruje z subtelnością i intensywnością.

Centralnym punktem tekstu są otwierające wersy: "Aa yume mite boku-tachi wa aishiau no sa / Aa mezamete boku-tachi wa koroshiau no ka" ("Ach, śniąc, kochamy się nawzajem / Ach, budząc się, czy będziemy się zabijać?"). Te słowa od razu wprowadzają słuchacza w świat, gdzie miłość jest możliwa jedynie w ułudzie snu, natomiast przebudzenie może przynieść ból, a nawet destrukcję. To typowy motyw dla twórczości Atsushiego Sakuraia, który często badał kruchość ludzkich relacji i cienką granicę między uniesieniem a upadkiem. W wywiadach, na przestrzeni lat, Sakurai wielokrotnie podkreślał, że muzyka stanowiła dla niego formę ucieczki i sposób na wyrażenie skomplikowanych emocji, które często miały korzenie w jego własnych, traumatycznych doświadczeniach życiowych.

Powtarzające się zaproszenie do snu: "Saa nemutte boku-tachi wa aishiau no sa" ("No to śpijmy, będziemy się kochać"), wydaje się desperacką próbą zatrzymania tej ulotnej, nieskazitelnej miłości, która poza snem nie ma prawa bytu. Sen staje się schronieniem, azylem, gdzie zakazane lub niemożliwe uczucia mogą rozkwitać w czystej, choć iluzorycznej, formie. To odniesienie do baśniowej Śnieżki, która zapada w głęboki sen, by zostać obudzoną pocałunkiem, jest tutaj przewrotnie wykorzystane. Sen w interpretacji Buck-Tick to nie tyle oczekiwanie na zbawienie, co raczej świadomy wybór ucieczki przed brutalnością rzeczywistości.

Obraz "śnieżnej bieli" jest wszechobecny: "Kobore ochiru ame yuki ni kawaru koro / Kogoeru yubisaki kimi no hoho ni" ("Gdy spadający deszcz zmienia się w śnieg / Zamarznięte opuszki palców na twoim policzku"). Biały, czysty świat, w którym pogrążona jest śpiąca postać, jest jednocześnie metaforą niewinności, pustki i izolacji. To w tym "czysto białym świecie" pojawia się kluczowy, niemal szokujący obraz: "Masshiro na sekai nemureru kimi no yume ka maboroshi / Tatta hitosuji monokuroomu no hoho ni beni sasu" ("Śnieżnobiały świat, czy to twój śniący sen, czy złudzenie? / Tylko jedna smuga różu na twoim monochromatycznym policzku"). Ta jedna smuga beni (tradycyjny japoński róż do ust lub makijaż na policzki) na "monochromatycznym" policzku wprowadza element koloru, a tym samym życia, ale też sztuczności lub, co bardziej prawdopodobne, przypomnienia o fizyczności, która koliduje z eterycznością snu. Może to być symbol próby przywrócenia życia, dodania ciepła, a nawet pewnej formy uwodzenia czy naznaczenia, która kontrastuje z nieskazitelną bielą, sugerującą niewinność lub wręcz śmierć.

Zmysłowy, niemal klaustrofobiczny charakter relacji podkreślają wersy: "Dakiyoseta nara iki mo dekinai hodo / Kasaneta kuchibiru kimi no nioi" ("Gdybym cię objął tak mocno, że nie mógłbym oddychać / Złączone usta, twój zapach"). To objęcie, które zapiera dech w piersiach, jest zarówno aktem namiętności, jak i symbolem totalnego pochłonięcia, być może nawet utraty własnej tożsamości w tej iluzorycznej miłości. Zapach ukochanej osoby, często wspominany w tekstach Sakuraia, jest intymnym, ulotnym detalem, który wiąże fantazję z bardzo realnym, cielesnym doznaniem, jednocześnie podkreślając jej efemeryczność.

W końcowych zwrotkach piosenka osiąga punkt kulminacyjny w powtarzającym się wezwaniu do tańca: "Mai odorimashou mai odorimashou / Haru wo matsu ni wa toosugite" ("Tańczmy, tańczmy / Jest zbyt daleko, by czekać na wiosnę"). Taniec staje się tu gestem buntu, próbą wykreowania ciepła i radości w zimowym, beznadziejnym świecie, gdzie nadzieja na "wiosnę" (czyli odrodzenie, szczęście, prawdziwą miłość) jest zbyt odległa. To desperackie dążenie do chwili uniesienia, nim nastąpi nieuniknione rozczarowanie. Finałowe "Mai odorimashou mai odorimashou / Yume wo mita dake sou sore dake" ("Tańczmy, tańczmy / To był tylko sen, tak, tylko tyle") przynosi gorzkie przebudzenie. Cała intensywność, cała miłość i piękno istniały wyłącznie w sferze snu. Jest to pożegnanie z iluzją, akceptacja smutnej prawdy o niemożliwości utrzymania tej idealnej rzeczywistości.

"Snow White" doskonale wpisuje się w nurt twórczości Buck-Tick, która od wczesnych lat 90. często eksplorowała mroczny romantyzm, egzystencjalne pytania i granice między fantazją a rzeczywistością. Albumy takie jak Darker Than Darkness: Style 93, wydany 23 czerwca 1993 roku, czy Juusankai wa Gekkou (wydany w 2005 roku), były przykładami tego, jak zespół z finezją łączył gotyckie inspiracje z osobistymi przemyśleniami Atsushiego Sakuraia na temat miłości, śmierci i ludzkiego cierpienia. Teksty Sakuraia rzadko bywają dosłowne, co skłania słuchacza do głębszej refleksji i odnajdywania własnych znaczeń w bogactwie metafor. W "Snow White" artysta mistrzowsko maluje obraz ulotnego szczęścia, które istnieje tylko na granicy świadomości, zamykając je w kruchym, zimowym krajobrazie symbolizującym czystość, lecz i bezlitosną obojętność. To piosenka o pięknie i bólu ucieczki, o pragnieniu miłości, która jest zbyt doskonała, by przetrwać w świetle dnia.