Interpretacja Black Cherry - Buck-Tick

W utworze "Black Cherry" japońskiego zespołu Buck-Tick, wydanym na albumie Sexy Stream Liner 10 grudnia 1997 roku, Atsushi Sakurai, główny wokalista i autor tekstu, eksploruje mroczne zakamarki obsesyjnego pragnienia i erotycznej dekadencji. Piosenka, której kompozytorem jest Hidehiko Hoshino, gitarzysta zespołu, doskonale wpisuje się w cyberpunkową estetykę albumu Sexy Stream Liner i ogólny gotycko-industrialny nurt, w którym Buck-Tick poruszał się w drugiej połowie lat 90..

Tekst rozpoczyna się od portretu uwodzicielskiej i niebezpiecznej kobiety, nazwanej queen (królową), której "cienkie palce rozpościerają rany, niczym striptizerka, owoc koloru krwi" (Omae wa queen nakenashi no ai yaseppotchi no yubi de / Hirogeru kizu marude stripper chi no iro no fruit). To wprowadzenie od razu sygnalizuje ambiwalentny charakter relacji – piękno i pożądanie idą w parze z bólem i zniszczeniem. Postać kobiety jest jednocześnie obiektem uwielbienia i źródłem cierpienia, co jest motywem często przewijającym się w twórczości zespołu, zwłaszcza w tekstach Atsushiego Sakurai. W kontekście lat 90., kiedy Buck-Tick był u szczytu popularności i eksperymentował z różnymi gatunkami, takimi jak dark wave, industrial czy rock gotycki, mroczne i sensualne tematy były integralną częścią ich wizerunku.

Centralnym symbolem utworu jest tytułowa "Black Cherry" (czarna wiśnia) – "wyglądająca tak apetycznie" (oishi sou na baby), "cudowna" (totemo suteki dayo kuchizuketai), a zarazem "naga" (mukidashi no baby), która wciąga podmiot liryczny w "otchłań deprawacji" (Daraku no fuchi e ore wa shizunshimau). Czarna wiśnia staje się tu metaforą zakazanego owocu, intensywnej przyjemności, która prowadzi do upadku i zatracenia. Podmiot liryczny jest całkowicie pochłonięty tym pragnieniem, do tego stopnia, że "jak pies, klęka i łapczywie pożera" miód, "wylewając nawet łzy" (Omae wa honey afuredasu mitsu ore wa hizamazuite / Muchuu de kuurau marude inu mitai namida sae nagasu). Ta niemal zwierzęca poddańczość podkreśla siłę pożądania, które przekracza granice godności i rozsądku, prowadząc do stanu całkowitej uległości. Łzy mogą symbolizować zarówno skrajną przyjemność, jak i cierpienie z powodu własnego upadku.

W miarę rozwoju utworu, intensywność pragnienia rośnie, obejmując całą istotę podmiotu lirycznego – "od głowy aż po koniuszki palców" (atama kara baby / Tsumasaki ni kakete kuchizuketai), wciągając go coraz głębiej, aż do "utonięcia w otchłani deprawacji" (zubunure na baby / Daraku no fuchi de ore wa oborechimau). Słowo "zubunure" (przemoczony/a) może sugerować nie tylko pot lub inne płyny cielesne, ale także symboliczne zanurzenie w doświadczeniu, które staje się wszechogarniające i nieodwracalne. Atsushi Sakurai, znany z głębokiej introspekcji i eksplorowania tematów psychologicznych w swoich tekstach, często używał takich obrazów do wyrażania wewnętrznych konfliktów. W wywiadzie dla „Ongaku to Hito” z czerwca 2004 roku, Sakurai mówił o tym, jak w procesie twórczym dąży do całkowitego opróżnienia siebie, by móc „w pełni stać się tym, co pisze”, co rezonuje z intensywnością i brakiem zahamowań w „Black Cherry”.

Piosenka porusza również kwestię samoświadomości i poczucia wstydu. Podmiot liryczny zastanawia się: "Czy pojmiesz to szalone uczucie? Czy widzisz mnie, tego podłego mnie?" (Omae ni wa karukai kuruoshii omoi ga / Omae ni mierukai iyashii ore ga). To pytanie do obiektu pożądania jest jednocześnie pytaniem do samego siebie, refleksją nad własnym upadkiem i akceptacją własnej „podłości”. Mimo tej destrukcyjnej ścieżki, w tekście pojawia się również gorzka akceptacja chwili: "Cudowna ta chwila, moment niczym sen" (Subarashii kono toki [kanji: shunkan] yume no you na hitotoki). Jest to uznanie ulotnej, ale intensywnej przyjemności, która usprawiedliwia, choć tylko na chwilę, cenę, jaką płaci podmiot liryczny.

„Black Cherry” doskonale oddaje estetykę i głębię twórczości Buck-Tick z końca lat 90., kiedy to zespół, pomimo osiągnięcia komercyjnego szczytu, nie osiadł na laurach, lecz kontynuował artystyczne poszukiwania, mieszając gotyckie nastroje z elektronicznymi i industrialnymi brzmieniami. To właśnie w tym okresie, od albumu Six/Nine (wydanego w 1995 roku) do Juusankai wa Gekkou (wydanego w 2005 roku), zespół uważany jest przez wielu fanów za najbardziej kreatywny i eksperymentujący, łączący post-punkowe, cyber-punkowe i gotyckie elementy z wpływami dance i new wave. Teksty Atsushiego Sakurai z tego okresu często balansowały na granicy mroku i piękna, ukazując skomplikowane relacje międzyludzkie i wewnętrzne stany emocjonalne, co czyni "Black Cherry" jednym z bardziej wymownych przykładów tego nurtu.