Interpretacja Because we have to - Low Roar

Utwór „Because We Have To” islandzko-amerykańskiego projektu Low Roar, autorstwa Ryana Karaziji, pochodzący z debiutanckiego albumu o tym samym tytule, wydanego 1 listopada 2011 roku, to hipnotyzująca podróż w głąb melancholii i tragicznej kruchości ludzkiego losu. Choć w interpretacjach online można natknąć się na sugestie, że piosenka opowiada o końcu związku, używając metafory tonącej łodzi, to jednak niezwykle sugestywne obrazy zawarte w tekście wskazują na znacznie szerszy, a zarazem bardziej bolesny kontekst – tragedii morskiej, która pochłania niewinne istnienia.

Pieśń rozpoczyna się idyllicznym, wręcz zwodniczym opisem: „a calm sea awaits, blue skies and sun inviting, and smiling, and dancing around” (spokojne morze czeka, błękitne niebo i słońce zapraszające, uśmiechnięte i tańczące dookoła). Ta początkowa scena maluje obraz spokoju i nadziei, symbolizując potencjalnie nowy początek lub podróż ku lepszemu. Jednak ten sielankowy obraz szybko ulega zakłóceniu przez subtelne, lecz złowieszcze sygnały: „the wind pushes north, through the straights, towards the clouds” (wiatr pcha na północ, przez cieśniny, w kierunku chmur). To zdanie wprowadza element nieuchronności i przymusu, sugerując podróż, która nie jest do końca dobrowolna i niesie ze sobą nieprzewidziane niebezpieczeństwa. „Cieśniny” mogą być tu odniesieniem do rzeczywistych szlaków migracyjnych, pełnych pułapek i ryzyka.

Następnie, atmosfera staje się coraz bardziej niepokojąca: „the sun rests, her head on, the water around” (słońce kładzie głowę na wodzie dookoła). To obraz zachodu słońca, który w kontekście piosenki nie jest kojarzony z romantycznym zakończeniem dnia, lecz raczej z końcem nadziei, a może nawet życia. Przepowiednia nadchodzącej katastrofy jest wyraźna w linijkach: „by morning, our voices, will sink with their shells” (rankiem nasze głosy zatoną wraz z ich skorupami). „Skorupy” to poetycka metafora dla ciał, które staną się grobem na dnie morza, a zatopione głosy symbolizują utratę istnienia, niemożność opowiedzenia własnej historii.

Kulminacja tragedii następuje w dalszych wersetach. Obraz „her belly exposed, up towards the sun lays hindered, and splintered, and makes not a sound” (jej brzuch odsłonięty, w stronę słońca leży unieruchomiony, roztrzaskany i nie wydaje żadnego dźwięku) z niesamowitą precyzją opisuje wrak statku – bezbronny, zniszczony i milczący po katastrofie. Jednak to ostatnia strofa najmocniej uderza w czułe struny słuchacza, roztaczając przed nim przerażającą wizję: „ahead of her bow, a doll chain takes form of women and children, that someone adored in a last dance, hand in hand, they float all around” (przed jej dziobem, tworzy się łańcuch lalek z kobiet i dzieci, które ktoś uwielbiał, w ostatnim tańcu, ręka w rękę, dryfują wszędzie). Ten wstrząsający obraz „łańcucha lalek” z ciał kobiet i dzieci, dryfujących na powierzchni wody, jest symbolicznym przedstawieniem ogromnej, niewyobrażalnej straty i niewinnych ofiar morskich tragedii. To „ostatni taniec” jest makabrycznym, poetyckim opisem wspólnego dryfowania w śmierci, która połączyła ich na zawsze. Ten konkretny fragment tekstu silnie rezonuje z kryzysami migracyjnymi, gdzie wiele osób, w tym całe rodziny, traci życie na morzu, próbując dotrzeć do bezpiecznego brzegu.

Ryan Karazija, twórca Low Roar, zmarł 29 października 2022 roku w wieku 40 lat z powodu komplikacji związanych z zapaleniem płuc. Jego debiutancki album, na którym znalazło się „Because We Have To”, powstał w trudnym dla niego okresie po przeprowadzce z Kalifornii do Reykjavíku, w Islandii. W wywiadzie dla WUD Music z 2014 roku Ryan Karazija wspominał, że album chronicles the challenges of acclimating to a foreign land, finding work, and supporting his family. Nagrywany był skromnie, na laptopie w jego kuchni, z powodu ograniczonego budżetu. Ta osobista historia walki z samotnością i trudnościami, jak sam przyznał w wywiadzie dla Best New Bands z 2011 roku, przesiąkała jego twórczość melancholią, która w projekcie Low Roar mogła wybrzmieć bez filtrów.

Piosenka „Because We Have To” jest więc nie tylko tragicznym portretem katastrofy, ale również odzwierciedleniem głębokiego smutku i refleksji nad ludzką bezradnością w obliczu potęgi natury i okrutnej rzeczywistości. Przedstawia moment, w którym początkowa nadzieja i piękno ustępują miejsca zimnej, bezlitosnej śmierci, pozostawiając słuchacza z poczuciem straty i poruszającym obrazem wspólnej, pośmiertnej jedności. To utwór, który zmusza do zastanowienia się nad kosztami wolności, ucieczki i niezawinionego cierpienia.