Interpretacja Laboratorium - Bolis

W piosence „Laboratorium” autorstwa Bolisa zostajemy wprowadzeni w świat głęboko osobistych przeżyć, gdzie procesy chemiczne stają się metaforą dla wewnętrznego stanu podmiotu lirycznego po bolesnym rozstaniu. Tytułowe laboratorium to nic innego jak umysł i serce artysty, przestrzeń, w której nieustannie przetwarza on i analizuje swoje emocje, próbując zrozumieć i przetrwać trudne doświadczenia.

Pierwsza zwrotka maluje obraz alchemika cierpienia. Podmiot liryczny „miesza substancje swe”, a jego „serce zna dobrze skład”. Te substancje to nie związki chemiczne, lecz składowe bólu – głównie „mikstura z łez”, która stanowi fundament jego obecnej egzystencji. Kluczowym składnikiem, paradoksalnie, jest „smak ust” osoby, która odeszła. To wspomnienie, choć zmysłowe i intymne, jest źródłem koordynującego żalu, który dyktuje reguły tego emocjonalnego eksperymentu. „Ty dałaś temu wkład, koordynujący żal” – to zdanie podkreśla sprawczą rolę byłej partnerki w wywołaniu tego stanu. Wszystko łączy się „recepturą tych składników”, z której podmiot nie potrafi się uwolnić, ponieważ „za Tobą wspomnienie optuje do tego mnie”. Jest to uwięzienie w przeszłości, w ciągłym odtwarzaniu bólu, który staje się jego tożsamością.

Refren utworu, powtarzający się niczym obsesyjna myśl, krystalizuje główną ideę: „Sobie samym laborantem i nim być wciąż nie przestaje”. Artysta jest więźniem własnego laboratorium, niezdolnym przerwać cyklu autoanalizy i cierpienia. To nie tylko on cierpi, ale także „serce, które bardziej cierpi wraz ze mną także”, co sugeruje wszechobecność bólu, obejmującego całe jestestwo. Życie staje się „torturalnym substratem”, z którego rodzą się reakcje, przenikające każdą cząstkę jego istnienia. Wyrażenie „do jakiego odium Tobie udało się doprowadzić mnie” wskazuje na głębokie poczucie niechęci, a może nawet wstrętu, które dawna miłość wywołała, przekształcając piękno w brzemię. Ta toksyczna mikstura „przetacza się w moją krew”, stając się integralną częścią jego istoty, trucizną krążącą w żyłach.

Druga zwrotka przynosi cień nadziei i pragnienie zmiany, choć naznaczone rezygnacją. Podmiot liryczny „chce móc substancje swe zamienić na inny skład”, szukając proporcji „lecz bez łez”. Marzy o tym, by „smak ust” ukochanej osoby „już byłby zabrany z warg, miłością czyjąś w czas”. To pragnienie uwolnienia się od przeszłości i otwarcia na nową miłość, która mogłaby zastąpić bolesne wspomnienia. Jednak ten wysiłek jest daremny, bo „ciągle wspomnienie optuje do tego mnie”. Niezależnie od chęci, przeszłość trzyma go w szponach, uniemożliwiając stworzenie nowej, uzdrawiającej receptury. To podkreśla tragizm sytuacji – pomimo świadomości cierpienia i pragnienia zmiany, podmiot liryczny pozostaje uwięziony w chemicznej reakcji bólu.

Niestety, pomimo prób wyszukania konkretnych informacji na temat utworu „Laboratorium” autorstwa Bolisa, w dostępnych źródłach trudno znaleźć szczegółowe ciekawostki, wywiady czy kontekst związany bezpośrednio z tą piosenką. Artysta o pseudonimie Bolis (Boris Kor Tom Zeebroek) jest znanym belgijskim muzykiem, występującym również jako Bolis Pupul. Współpracował między innymi z Charlotte Adigéry, a w 2024 roku wydał debiutancki album „Letter to Yu”, na którym znalazły się utwory takie jak „Doctor Says”. Jednakże, specyficzna informacja dotycząca piosenki „Laboratorium” nie jest szeroko dostępna, co sprawia, że interpretacja opiera się głównie na bogactwie jej lirycznego wyrazu. Brak zewnętrznego kontekstu pozwala skupić się wyłącznie na uniwersalnym przesłaniu utworu o uwięzieniu w emocjach i walce z bolesnymi wspomnieniami, które stają się chemiczną substancją kształtującą istnienie.