Utwór "Still the Same" zespołu Blue Café to głęboka i niezwykle osobista deklaracja niezmienności, autentyczności i wewnętrznej siły, wybrzmiewająca z albumów "FRESHAIR" oraz "FRESHAIR CHILLOUT & CHILLI" wydanych w 2015 roku. Piosenka staje się hymnem dla każdego, kto odrzuca konformizm i broni swojej tożsamości w obliczu presji otoczenia.

Już sam refren „I'm still the same, so don't you cry / I'm still the same, you can't deny” to mocne zapewnienie o stałości własnego "ja". To apel do słuchacza, być może bliskiej osoby, aby nie rozpaczał nad rzekomą zmianą, której w rzeczywistości nie ma. Podkreśla to niezmienny rdzeń osobowości podmiotu lirycznego, który wierzy w swoją stałość i oczekuje, że inni również to zaakceptują.

Pierwsza zwrotka wprowadza metaforę chmur: „Why do you want me to be like the clouds in the sky, / Why if they're only floating and then they are just passing by, / Always,”. Podmiot liryczny stanowczo odrzuca bycie czymś ulotnym, bezcelowym, pozbawionym stałego kształtu i kierunku. Chmury symbolizują tu efemeryczność i brak substancji – coś, co pojawia się i znika, nie pozostawiając trwałego śladu. Artystka sprzeciwia się wizji bycia kimś bezbarwnym, ciągle zmieniającym się pod wpływem wiatru, kimś, kto nie ma swojego gruntu. Kontrastuje to z własną postawą: „So when the storm's coming / I only dance in the rain”. To potężny obraz odporności i optymizmu, ukazujący osobę, która nie tylko nie ucieka przed trudnościami, ale wręcz znajduje w nich radość i siłę. Deszcz, często kojarzony ze smutkiem czy problemami, staje się tu sceną do tańca, symbolizującym akceptację i umiejętność czerpania z życia nawet w niesprzyjających warunkach. Fraza „You know me, / Nothing has changed, / I'm still the same” tylko umacnia to przekonanie o nieugiętej naturze.

W drugiej zwrotce pojawia się kolejna analogia – tłum: „Why do you want me to melt with the rest of the crowd, / Why if they're only pretending and then they are just burning out, / Always,”. To ostra krytyka konformizmu i powierzchowności. Podmiot liryczny nie chce stapiać się z masą, która "udaje" i "wypala się". Odrzuca iluzoryczność i brak autentyczności, które często towarzyszą byciu częścią bezosobowego tłumu. Zamiast tego, deklaruje: „So now I shine with my own light / but don't be afraid / you know me, / I'll never change / I'm still the same”. Ta linia to manifest indywidualności i samowystarczalności. Świecenie własnym światłem to symbol unikalności i niezależności. Jednocześnie, zapewnia słuchacza, że ta odrębność nie jest powodem do obaw, ale stałym elementem jej tożsamości. To podkreśla siłę charakteru i wierność sobie, niezależnie od oczekiwań z zewnątrz. Zespół Blue Café wielokrotnie podkreślał w wywiadach swoją muzyczną ewolucję i dążenie do autentyczności, co rezonuje z przesłaniem utworu. Na przykład, Dominika Gawęda w jednym z wywiadów mówiła o poczuciu spełnienia marzeń i jednocześnie lęku związanego z początkami w zespole, co może odzwierciedlać walkę o zachowanie własnego "ja" w świecie show-biznesu. Paweł Rurak-Sokal natomiast mówił o muzyce jako o "zbroi", a głosie jako "tarczy", co idealnie wpisuje się w obronną postawę wobec prób zmiany.

Piosenka kulminuje w powtórzeniu refrenu i przejmującym wyznaniu: „ooooohhhhh…it's my life…”. To ostateczne przejęcie kontroli i deklaracja własnej suwerenności. Całość utworu jest więc mocnym przesłaniem o samoakceptacji, odwadze bycia sobą i wierności własnym wartościom, niezależnie od presji otoczenia czy zmieniających się trendów. To hymn dla tych, którzy taniec w deszczu wolą od stania w cieniu, wybierając własne światło ponad blask, który szybko się wypala.