Interpretacja First date - Blink 182

Utwór "First Date" autorstwa Blink-182 to archetypiczny hymn pop-punkowej młodości, który z niezrównaną szczerością i humorem oddaje uniwersalne uczucia towarzyszące pierwszej randce. Wydany jako drugi singiel z ich czwartego albumu studyjnego, Take Off Your Pants and Jacket (2001), piosenka błyskawicznie stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych hitów zespołu, mimo że powstała w dość nietypowych okolicznościach.

Tekst utworu, napisany głównie przez gitarzystę Toma DeLonge'a, z dodatkowym wkładem Marka Hoppusa i Travisa Barkera, to swoisty monolog wewnętrzny pełen nerwowości i ekscytacji. Pierwsza zwrotka zanurza nas w myślach narratora jadącego po swoją wybrankę. Pytania takie jak „Is it cool if I hold your hand?” czy „Do you like my stupid hair?” doskonale oddają niepewność i lęk przed oceną, które są nieodłącznym elementem tego typu spotkań. Narrator obawia się, co dziewczyna pomyśli, jest tak zdenerwowany, że „really can't eat”. Co ciekawe, DeLonge oparł tę piosenkę na wspomnieniach ze swojej własnej, niezręcznej pierwszej randki ze swoją przyszłą żoną Jennifer Jenkins, która odbyła się w SeaWorld San Diego. Jak sam wspominał, po prostu "chodzili i oglądali ryby", nie wiedząc, jak się zachować, co założyć ani co powiedzieć. Ta autentyczność sprawia, że tekst jest tak bliski słuchaczom.

Refren, z jego powtarzalnym i chwytliwym „Let's make this night last forever”, wyraża głębokie pragnienie młodzieńczego zakochania – chęć zatrzymania tej ulotnej chwili i czerpania z niej radości bez końca. Jest to klasyczne dla Blink-182 połączenie prostoty i emocjonalnego rezonansu, które trafia prosto w serca młodych ludzi przeżywających podobne doświadczenia.

Druga zwrotka pogłębia emocjonalny krajobraz. Narrator wyznaje „When you smile, I melt inside”, jednocześnie ujawniając swoje poczucie niepewności i niższości, mówiąc „I'm not worthy for a minute of your time”. Pojawia się także nuta zazdrości („I'm jealous of everybody in the room”) oraz obawa przed zranieniem, przed potencjalnym kłamstwem. Szczególnie poruszające jest zdanie: „I dread the thought of our very first kiss / A target that I'm probably gonna miss”, które idealnie sumuje nastroszoną niezdarność i pesymizm, często towarzyszące pierwszym miłosnym próbom.

Ciekawostką jest geneza powstania utworu. Kiedy Blink-182 zaprezentowało menedżerowi Rickowi DeVoe'owi dema swojego nowego materiału na album Take Off Your Pants and Jacket, ten stwierdził, że brakuje im „przebojowego, poprawiającego humor utworu”. Hoppus i DeLonge, zirytowani tym, że ich „mroczniejsze i bardziej post-punkowe” brzmienie nie zostało docenione, zareagowali z punkową przekorą. Jak Hoppus wspominał, pomyśleli: „Chcesz, kurwa, singla? Napiszę ci najgłupszy, najbardziej chwytliwy, tandetny letni singiel, jaki kiedykolwiek słyszałeś!”. W ten sposób Hoppus stworzył „The Rock Show”, a DeLonge, również w dziesięć minut, napisał „First Date”. Oba utwory, wbrew ich początkowej irytacji, stały się jednymi z największych przebojów albumu i stałymi elementami ich koncertów.

Teledysk do "First Date", wyreżyserowany przez The Malloys, to kolejny kultowy element towarzyszący piosence. Oddaje hołd kulturze lat 70., przedstawiając członków zespołu jako długowłosych hipisów, którzy jeżdżą po przedmieściach Volkswagenem vanem, odwiedzając diner i park wodny w Burnaby w Kolumbii Brytyjskiej. W wideo pojawiają się także gościnnie Jordan Pundik i Chad Gilbert z New Found Glory. Postać DeLonge'a, Boomer, z długimi blond włosami i wąsami, stała się w późniejszych latach popularnym GIF-em. Wizualnie teledysk wzmacnia poczucie humoru i beztroski, jednocześnie podkreślając tekstowe odniesienia do "głupich włosów" czy braku pomysłu na ubranie.

"First Date" odniosło sukces komercyjny, docierając do szóstego miejsca na liście Billboard Modern Rock Tracks i do pierwszej piątki na brytyjskiej liście Rock Chart. Piosenka była również promowana występami na żywo, m.in. w programie Late Night with Conan O'Brien. Choć niektórzy krytycy uznali ją za mało oryginalną, jej prostota i uniwersalne przesłanie pozwoliły jej trafić do szerokiego grona odbiorców, utrwalając status Blink-182 jako zespołu, który rozumie i potrafi wyrazić nastoletnie frustracje i radości. To właśnie ta relatywność emocjonalna sprawiła, że "First Date" na zawsze pozostanie hymnem pierwszych miłości i towarzyszących im, często zabawnych, niepokojów.