„All the Small Things” to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i uwielbianych utworów pop-punkowego zespołu Blink-182, wydany jako drugi singiel z ich przełomowego albumu „Enema of the State” w 1999 roku. Piosenka, mimo swojej pozornie prostej i chwytliwej natury, kryje w sobie głębsze znaczenie i fascynującą historię powstania. Jej sukces katapultował zespół z klubów i teatrów na areny świata, czyniąc ich ikoną pop-punku.

Tekst utworu został napisany głównie przez gitarzystę i wokalistę Toma DeLonge'a jako hołd dla jego ówczesnej dziewczyny, a później żony, Jennifer Jenkins. DeLonge wspominał w wywiadach, że Jenkins narzekała, iż pisze piosenki tylko o innych dziewczynach, więc postanowił stworzyć coś specjalnie dla niej. Co ciekawe, utwór powstał jako ostatni na album, ponieważ DeLonge czuł, że płyta potrzebuje jeszcze jednego, naprawdę chwytliwego i prostego singla do emisji radiowej. Początkowo nie był to utwór, który sprawiał im wiele radości podczas grania, ale po złożeniu go w całość i nagraniu, zespół poczuł, że ma w rękach coś wyjątkowego. Tom DeLonge przyznał, że „razem z Markiem spojrzeli na siebie i wiedzieli, że mają w rękach kawałek magii”.

Piosenka koncentruje się na „małych rzeczach” w związku, które budują miłość i poczucie bezpieczeństwa. Pierwsza zwrotka – „All the small things, True care truth brings, I'll take one lift, Your ride, best trip, Always, I know, You'll be at my show, Watching, waiting, Commiserating” – ukazuje wdzięczność za drobne gesty i bezwarunkowe wsparcie. Partnerka jest dla narratora ostoją, zawsze obecną, nawet podczas koncertów, „obserwującą, czekającą, współczującą” (commiserating). Mark Hoppus zdradził, że słowo „commiserating” pojawiło się, bo Tom DeLonge miał już „watching, waiting” i potrzebował kolejnych pięciu sylab.

Druga zwrotka zawiera jeden z najbardziej osobistych momentów utworu: „Late night, come home, Work sucks, I know, She left me roses by the stairs, Surprises let me know she cares”. To zdanie opiera się na prawdziwym wydarzeniu, kiedy Jennifer Jenkins faktycznie zostawiła róże na schodach po tym, jak DeLonge wrócił późno do domu po sesji nagraniowej. Ten gest był dla niego dowodem jej troski i miłości, podkreślającym, jak te drobne niespodzianki potrafią rozjaśnić trudny dzień.

Refren – „Say it ain't so, I will not go, Turn the lights off, carry me home, Na, na, na, na...” – stał się ikoniczny. Wyraża on pragnienie ucieczki od codziennych obowiązków i powrotu do bezpiecznego, ukochanego miejsca, które symbolizuje dom i obecność partnerki. Powtarzające się „na na na na” to celowy hołd Toma DeLonge'a dla jednego z jego ulubionych zespołów, The Ramones, którzy często wykorzystywali ten element w swoich piosenkach. Początkowe demo utworu nosiło nawet roboczy tytuł „Ramones-style song”.

W mostku piosenki pojawia się linia „Keep your head still, I'll be your thrill, The night will go on, my little windmill”. „My little windmill” było pieszczotliwym przezwiskiem, którym Tom DeLonge nazywał swoją dziewczynę. Linijka ta dodaje utworu jeszcze bardziej osobistego i intymnego charakteru, umacniając go jako szczery list miłosny.

Teledysk do „All the Small Things” również odegrał kluczową rolę w jego sukcesie, parodiując popularne w tamtym czasie boysbandy, takie jak Backstreet Boys, *NSYNC i 98 Degrees, a także gwiazdy popu, jak Britney Spears i Christina Aguilera. Wideo to było nie tylko humorystyczne, ale także strategią marketingową, która umocniła zespół w świadomości masowej publiczności MTV. Co ciekawe, na planie tego teledysku basista Mark Hoppus poznał swoją przyszłą żonę, Skye Everly, która była wówczas menedżerką MTV. Jak wspominał Hoppus, na początku Skye go odrzuciła, kiedy Tom DeLonge próbował ich swatać.

Utwór stał się numerem jeden na liście Billboard Modern Rock Tracks i dotarł do szóstego miejsca na Billboard Hot 100, będąc ich największym hitem do dziś. „All the Small Things” to piosenka, która celebruje prostotę i szczerość uczuć, dowodząc, że w miłości to właśnie te najmniejsze rzeczy mają największe znaczenie. Mimo początkowych obaw Toma DeLonge'a, że piosenka może być „okropna”, stała się ona nie tylko komercyjnym sukcesem, ale i hymnem dla wielu pokoleń, łącząc humor z prawdziwymi emocjami, co jest znakiem rozpoznawczym Blink-182. Tom DeLonge sam przyznaje, że choć bywa zmęczony wykonywaniem tego utworu po latach, to wciąż cieszy się, że ludzie go celebrują.