Interpretacja Halley's Comet - Billie Eilish

Utwór „Halley’s Comet” Billie Eilish, pochodzący z jej drugiego albumu Happier Than Ever, to głęboko intymna ballada, która maluje obraz niezwykłej wrażliwości i wewnętrznego konfliktu towarzyszącego nieoczekiwanemu zakochaniu. Już pierwsze wersy, „I don't want it / And I don't want to want you”, doskonale oddają początkową niechęć narratorki do poddania się uczuciom. Jest to zmaganie z samą sobą, próbą odparcia rodzącego się pragnienia, by nie dopuścić do zranienia. Jednak, jak przyznaje, w snach jest „more honest” – tam, gdzie nie ma miejsca na świadomą obronę, prawda o jej uczuciach wypływa na powierzchnię.

Tytułowy symbol, Kometa Halleya, która pojawia się na ziemskim niebie raz na około 75-76 lat, jest kluczową metaforą w piosence. Billie śpiewa: „Halley's Comet / Comes around more than I do”, podkreślając tym samym rzadkość i wyjątkowość uczucia, które ją opanowało. Sugeruje to, że zakochanie się jest dla niej niezwykłym, niemal nadprzyrodzonym wydarzeniem, czymś, co zdarza się niezwykle rzadko. Mimo tej początkowej rezerwy, osoba, do której czuje miłość, jest w stanie sprawić, że narratorce „to break a promise” – złamać daną sobie obietnicę, by nie angażować się emocjonalnie. Billie Eilish w rozmowach na temat utworu potwierdziła, że piosenka opowiada o zakochiwaniu się i „odczuwaniu euforii oraz wrażenia, że życie unosi się w powietrzu”, a także, że „miłość to szalona, szalona rzecz”. Przyznała również, że prawie usunęła ten utwór z albumu, ponieważ miała wątpliwości, czy pasuje on do reszty materiału, a dopiero po pewnych zmianach zakochała się w nim na nowo.

Niemożność zaśnięcia jest kolejnym dominującym motywem, świadczącym o intensywności emocji: „I haven't slept since Sunday”. Wers „Midnight for me is 3 AM for you” odnosi się do różnicy czasu, sugerując, że ukochana osoba może znajdować się w innej strefie czasowej, prawdopodobnie trzy godziny do przodu (co mogłoby wskazywać na to, że Billie, mieszkająca w Los Angeles, myśli o kimś na Wschodnim Wybrzeżu, np. w Nowym Jorku). Jest to subtelne nawiązanie do jej wcześniejszego utworu „i love you”, w którym również pojawiał się motyw Central Parku w Nowym Jorku, co skłania niektórych do spekulacji, że obie piosenki mogą opisywać tę samą osobę lub podobne doświadczenia z miłością na odległość. Pomimo braku snu, te „sleepless nights are better / With you than nights could ever be alone”, co podkreśla niezwykłą siłę więzi i komfort płynący z samej myśli o ukochanej osobie.

Moment, w którym narratorka wyznaje „I was good at feeling nothin', now I'm hopeless”, jest niezwykle przejmujący. Ukazuje on przemianę z osoby emocjonalnie zdystansowanej w kogoś, kto jest całkowicie pochłonięty uczuciami, czując się bezradnym wobec ich natury. To „co za przekleństwo kochać cię tak, jak ja” („What a drag to love you like I do”) odzwierciedla słodko-gorzki aspekt miłości – piękno uczucia przeplatające się z bolesną świadomością własnej wrażliwości.

W drugiej części utworu, po instrumentalnym przejściu, powraca motyw bezsenności, tym razem bardziej intensywny: „Haven't slept in a week or two”. Scena, w której Billie „sitting in my brother's room”, dodaje piosence osobistego, intymnego wymiaru. To w tej prostocie, w przestrzeni domowego zacisza, przychodzi ostateczne, niemal zdziwione, wyznanie: „I think I might have fallen in love / What am I to do?”. To pytanie, zawieszone w powietrzu, idealnie podsumowuje całe zagubienie i niepewność, które towarzyszą odkrywaniu tak potężnego i nieoczekiwanego uczucia.

„Halley's Comet” to utwór, który Finneas O’Connell, brat Billie i współautor/producent, zaczyna jako łagodną balladę fortepianową, by następnie, pod koniec, subtelnie zniekształcić oddechowy wokal Billie, co oddaje jej złożone myśli i niepokój związany z potencjalnym odnalezieniem „tej jedynej osoby”. Ta delikatność aranżacji, połączona z głębią tekstu, sprawia, że piosenka jest jednym z najbardziej poruszających momentów na albumie Happier Than Ever, który, jak sama Billie przyznała, jest daleki od radości, mimo swojego tytułu. Jest to zatem hymnem o miłości tak rzadkiej i niezwykłej jak sam kosmiczny gość, ale jednocześnie tak ludzkiej w swoim splocie nadziei, strachu i bezradności.