Interpretacja Loser - Beck

Loser Becka to utwór, który zdefiniował alternatywny rock lat 90., stając się niespodziewanym hymnem pokolenia określanego mianem „slackerów”. Piosenka, wydana początkowo niezależnie w 1993 roku na winylu przez Bong Load Custom Records, w nakładzie zaledwie 500 kopii, zyskała nieoczekiwaną popularność w radiach rockowych w Los Angeles, co doprowadziło do podpisania kontraktu z DGC Records, filią Geffen Records. Reedycja singla w 1994 roku wyniosła Becka na szczyty list przebojów, a utwór osiągnął 10. miejsce na amerykańskiej liście Billboard Hot 100 i pierwsze w Norwegii.

Tekst piosenki jest strumieniem świadomości, pełnym surrealistycznych i pozornie nonsensownych obrazów, co sprawia, że interpretacja może być wielowarstwowa. Sam Beck przyznaje, że wiele z tych słów powstało spontanicznie, improwizowane na bieżąco podczas sesji nagraniowej. W wywiadach żartował, że gdyby wiedział, jaki sukces odniesie utwór, „wstawiłby do niego coś bardziej treściwego”. Mimo to, pozorna przypadkowość tworzy unikalny, fragmentaryczny portret zagubienia i dystansu, często kojarzonego z postawą ironiczno-nihilistyczną pokolenia X.

Główny refren, „Soy un perdedor / I’m a loser baby so why don’t you kill me?”, jest jego znakiem rozpoznawczym i zarazem sednem utworu. Beck, dorastając w latynoskiej części Los Angeles, gdzie większość jego kolegów była pochodzenia meksykańskiego, naturalnie włączył hiszpański zwrot do piosenki. Geneza tego refrenu jest szczególnie interesująca: Beck próbował naśladować styl rapowania Chucka D z Public Enemy, ale sfrustrowany swoimi umiejętnościami, wykrzyknął: „Człowieku, jestem najgorszym raperem na świecie, jestem po prostu przegrańcem” i zaczął śpiewać słowa, które stały się chwytliwym refrenem. W ten sposób, to, co z początku było autodeprecjonującą uwagą na temat własnego braku talentu, stało się potężnym oświadczeniem.

Mimo że media szybko okrzyknęły Becka „królem slackerów” i twarzą ruchu pokolenia X, sam artysta stanowczo zaprzeczał tej etykietce, mówiąc: „Slacker w dupie. Nigdy nie miałem żadnego luzu. Pracowałem za 4 dolary za godzinę, próbując przeżyć. Ten luz jest dla ludzi, którzy mają czas na depresję z powodu wszystkiego”. Wskazywał, że tekst, choć nonsensowny, odzwierciedlał jego rzeczywistość młodego, bezdomnego muzyka w Nowym Jorku i Los Angeles na początku lat 90., który występował w kawiarniach przed obojętną publicznością. Teksty takie jak „don’t believe everything that you breathe / you get a parking violation and a maggot on your sleeve” czy „savin’ all your food stamps and burnin’ down the trailer park” malują obraz życia na marginesie, pełnego frustracji i rozczarowań.

Wersy takie jak „In the time of chimpanzees I was a monkey / butane in my veins so i’m out to cut the junkie” otwierają utwór surrealistycznym obrazem niższości i autodestrukcji, co może być metaforą ciągłego poczucia bycia „mniej niż”. Późniejsze odwołania do „forces of evil in a bozo nightmare” czy „banned all the music with a phony gas chamber” mogą być sarkastycznym komentarzem do absurdów społeczeństwa i cenzury, która nie jest nawet „wystarczająco realna”, by być przerażającą. Fragment „and my time is a piece of wax fallin’ on a termite / who’s chokin’ on the splinters” symbolizuje ulotność i marnowanie życia, gdzie nawet śmierć jest ironicznie przyspieszana przez coś pozornie nieistotnego.

Piosenka jest hybrydą gatunków – Beck sam dostrzegał podobieństwa między delta blues a hip-hopem, a „Loser” łączy folk, hip-hop i rock alternatywny, z charakterystycznym riffem gitary slide i sitarem Carla Stephensona. Beck celowo łączył elementy hip-hopowe z folkiem, aby jego muzyka trafiła do szerszej publiczności, jednocześnie czerpiąc z tradycji, aby odzwierciedlić swoje własne czasy. Co ciekawe, sample perkusyjne pochodzą z coveru utworu Dr. Johna „I Walk on Guilded Splinters” autorstwa Johnny'ego Jenkinsa. W trakcie utworu, przed powrotem refrenu, pojawia się również krótka próbka dialogu z filmu Steve'a Hanfta z 1991 roku Kill the Moonlight: „I’m a driver / I’m a winner / Things are gonna change I can feel it”. Hanft, przyjaciel Becka, wyreżyserował również teledysk do „Loser”.

Wielokrotnie powtarzany refren, choć zrodzony z frustracji, stał się hymnem niedoskonałości i samoakceptacji w obliczu chaosu. Piosenka, pierwotnie uważana przez Becka za „przypadkowy żart”, stała się jego przełomem komercyjnym i trwale wpłynęła na krajobraz muzyki rockowej, pomimo że muzyk uważał ją za „przeciętną” i zgodził się na jej wydanie tylko za namową. Jego wpływ na ruch DIY i na artystów, którzy poszli ścieżką eksperymentowania z gatunkami, jest niezaprzeczalny, umacniając Becka jako ikonę alternatywnej muzyki lat 90.. Piosenka nawet zainspirowała „Weirda Ala” Yankovica do stworzenia parodii zatytułowanej „Schmoozer”, na co Beck z żalem odmówił zgody, później uznając, że „to byłoby niesamowite wideo”.