Interpretacja Where it's at - Beck

Piosenka „Where It's At” Becka, wydana w maju 1996 roku jako pierwszy singiel z przełomowego albumu Odelay, to eklektyczna mieszanka gatunków, która zdefiniowała brzmienie artysty i odniosła ogromny sukces komercyjny i krytyczny. Album ten, nagrodzony dwoma nagrodami Grammy, spajał w sobie alternatywny rock, hip-hop, jazz, folk i elementy elektroniki, tworząc unikalną „sampledeliczną” mozaikę. W centrum tego wszystkiego leży ten dynamiczny utwór, stanowiący swoisty manifest Becka, celebrujący kreatywność i energię tkwiącą w prostej konfiguracji: „Two turntables and a microphone”.

Tekst piosenki rozpoczyna się od zaproszenia do „miejsca trochę w górę drogi”, oddalonego od znanych nam osad i miasteczek, gdzie „światła przygasają”. To miejsce to symboliczne centrum, gdzie króluje „jig-saw jazz and the get-fresh flow” – fraza doskonale oddająca pofragmentowaną, ale spójną estetykę utworu. Jest to przestrzeń wolności i ekspresji, gdzie muzyka i taniec są katalizatorami dobrej zabawy.

Kluczowe dla utworu jest powtarzane, zrobotyzowane hasło „I got two turntables and a microphone”. To nie tylko chwytliwy refren, ale bezpośrednie nawiązanie do początków hip-hopu, gdzie DJ-e używali dwóch gramofonów do zapętlania przerw perkusyjnych i mikrofonu do rozgrzewania tłumu. Co ciekawe, ta specyficzna, zrobotyzowana wokaliza jest samplowana z singla Mantronix z 1985 roku, „Needle to the Groove”. To jeden z wielu sampli, które Beck i The Dust Brothers (John King i Michael Simpson, producenci albumu Odelay) wpletli w tkankę utworu. Sam tytuł piosenki i wiele mówionych fragmentów, takich jak „What about those who swing both ways? AC-DC's?”, pochodzi z mało znanego albumu edukacji seksualnej z 1969 roku, zatytułowanego Sex for Teens: (Where It's At). Ten element dodaje tekstowi nieoczekiwanego, ironicznego humoru i podtekstu.

Beck, znany ze swojej wszechstronności, nie polegał jednak wyłącznie na samplach. Mike Simpson z The Dust Brothers wspominał, że Beck był niezwykle muzykalny i często sam grał riffy, które słyszeli na płytach, a te następnie były samplowane i manipulowane. Na przykład, główny riff gitarowy w „Where It's At” nie jest samplem; to Beck grający na gitarze przez przesterowany wzmacniacz 20W. Ta swobodna metoda tworzenia, gdzie Beck przynosił instrumenty znalezione w lumpeksach i pomysły, była kluczowa dla brzmienia Odelay. Inne ciekawe sample w utworze to między innymi „That was a good drum break” z piosenki The Frogs oraz muzyczny fragment z „Knock Him Out Sugar Ray” zespołu E.U..

Warstwa liryczna, poza oczywistymi odniesieniami do muzyki, jest pełna surrealistycznych i abstrakcyjnych obrazów, które są znakiem rozpoznawczym Becka. Frazy takie jak „elevator bones”, „whip-flash tones” czy „Members Only hypnotizers” malują obrazy ludzi w ruchu, ciał prowadzonych przez rytm, zmysłów w stanie hipnotycznego uniesienia. Wyrażenie „passing the dutchie from coast to coast” jest z kolei jawnym odniesieniem do utworu Musical Youth i do kultury konopnej, co dodatkowo podkreśla luźną, imprezową atmosferę.

„Where It's At” było strategicznym wyborem na pierwszy singiel z Odelay. Mike Simpson z The Dust Brothers zauważył, że utwór miał stanowić pomost między poprzednim sukcesem Becka, jakim był „Loser”, a resztą nowego albumu, łącząc jego styl rapowania z bogatymi elementami muzycznymi. Piosenka okazała się strzałem w dziesiątkę, przynosząc Beckowi nagrodę Grammy za najlepsze męskie wykonanie rockowe. Jej teledysk, wyreżyserowany przez Steve'a Hanfta, również zyskał uznanie, będąc pierwszym wideo wyemitowanym na MTV2, i zawierał hołdy dla Williama Shatnera i Captaina Beefhearta. Beck, który podchodził do nagrywania Odelay z obawą, że może to być jego ostatnia płyta i że zostanie zapamiętany jako artysta jednego przeboju, stworzył album, który stał się jego największym sukcesem, a „Where It's At” pozostaje jego ikonicznym hymnem. To utwór, który doskonale oddaje ducha końca XX wieku – epoki samplingu, łączenia gatunków i poszukiwania „tego czegoś”, co jest „Where It's At”.