Interpretacja Kobieta, która wie, czego chce - Bo to jest kobieta, co wie czego chce - Andrzej Bogucki

Piosenka „Bo to jest kobieta, co wie, czego chce” w wykonaniu Andrzeja Boguckiego, choć dzisiaj postrzegana jako klasyk polskiej piosenki przedwojennej, ma swoje korzenie znacznie szersze, wplatając się w europejski kontekst kulturowy początków lat 30. XX wieku. Jest to polska wersja tanga pochodzącego z popularnej operetki „Eine Frau, die weiß, was sie will” (Kobieta, która wie, czego chce) autorstwa Oscara Strausa, kompozytora wiedeńskiego. Prapremiera operetki odbyła się w Berlinie w 1932 roku, zyskując rozgłos dzięki występowi Fritzi Massary w roli tytułowej. Polska publiczność miała okazję poznać ten utwór już w styczniu 1933 roku, kiedy operetka miała swoją premierę w warszawskim Teatrze 8.30, z udziałem Heleny Makowskiej. Polskie słowa do utworu napisali Leopold Brodziński i Julian Krzewiński (znany również jako Julian Piotr Maszyński), nadając piosence lokalny koloryt i kontekst.

Andrzej Bogucki, jako wybitny aktor teatralny i filmowy, śpiewak operetkowy i piosenkarz, stał się jednym z głównych popularyzatorów tej kompozycji w Polsce. Był postacią niezwykle wszechstronną, często wcielającą się w role eleganckich, „uczelnianych typów” w filmach komediowych, co przyniosło mu przydomek „polskiego Chevaliera”. Jego interpretacja, nagrana około 1933-1934 roku, doskonale oddaje ducha utworu – mieszankę pewności siebie, lekkości i subtelnej kokieterii, charakterystyczną dla epoki tanga hiszpańskiego.

Tekst piosenki, choć krótki, jest esencją emancypacji i samostanowienia kobiety, co w tamtych czasach mogło być postrzegane jako dość nowoczesne i odważne. Przedstawia on archetyp kobiety, która w pełni zna swoją wartość i możliwości: „Zna swe możliwości i zna wartość swą”. To nie jest postać bierna, poddająca się biegowi wydarzeń. Wręcz przeciwnie, piosenka podkreśla jej aktywną rolę w kształtowaniu własnego życia: „Nie nią los kieruje, lecz los słucha jej”. To zdanie jest kluczowe, odwracając tradycyjne role i przypisując kobiecie sprawczość i dominację nad losem, a nie uleganie mu. „Nie nią rządzi los, lecz ta rządzi nim” – to mocne potwierdzenie jej wewnętrznej siły i determinacji.

Kobieta przedstawiona w utworze jest również świadoma świata zewnętrznego i aktualnych trendów. Zwrot „Wie, co jest en vogue” doskonale oddaje jej znajomość mody i współczesnych tendencji, co w dwudziestoleciu międzywojennym było szczególnie ważne dla wizerunku nowoczesnej kobiety. Nie jest to jednak powierzchowna dbałość o wygląd, a raczej element jej kompletnego wizerunku – kobiety świadomej siebie zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Jej obecność i pewność siebie wpływają na otoczenie, budząc emocje: „Jak i tak serca drżą”. Może to oznaczać zarówno podziw, fascynację, jak i może pewien respekt, a nawet lekki strach u tych, którzy z nią obcują.

W kontekście historycznym, piosenka ta wpisuje się w szerszy nurt zmian społecznych, gdzie kobiety coraz śmielej wkraczały w sfery dotychczas zdominowane przez mężczyzn, zdobywając prawa wyborcze, niezależność finansową i swobodę obyczajową. Postać „kobiety, która wie, czego chce” była odpowiedzią na te przemiany, stając się ikoną siły, inteligencji i samoświadomości. Andrzej Bogucki, swoim ciepłym głosem i elegancką interpretacją, stworzył portret kobiety nie tylko nowoczesnej, ale i niezwykle pociągającej, zdolnej do decydowania o sobie i swoim szczęściu. Utwór ten, będący perłą tanga hiszpańskiego, do dziś rezonuje z przesłaniem o niezłomnej woli i autonomii, będąc przypomnieniem o ponadczasowej wartości pewności siebie i determinacji.