„Runaway” zespołu Adolescents to intensywny utwór, który z dużą dozą frustracji i rozczarowania odnosi się do zjawiska uciekających z domu młodych fanów, poszukujących idoli rockowych. Tekst piosenki, napisany z perspektywy członka zespołu, prawdopodobnie Rikka Agnewa lub kogoś z jego otoczenia, jest bezpośrednią odpowiedzią na obciążenia i zagrożenia, jakie stwarza obsesyjne uwielbienie młodzieży. Utwór pochodzi z EP-ki „Welcome to Reality” z 1981 roku, która ukazała się niedługo po odejściu Rikka Agnewa z zespołu.

Początek piosenki natychmiast wrzuca słuchacza w dramatyczną sytuację, przedstawiając telefon od zaniepokojonej matki, poszukującej swojej 15-letniej córki. Dziewczyna uciekła z domu, by „zlokalizować Rikka Agnewa w Kalifornii”. To konkretne nawiązanie do gitarzysty Adolescents, Rikka Agnewa, sugeruje, że inspiracją do utworu mogły być prawdziwe wydarzenia, gdzie młodzi fani, w tym przypadku prawdopodobnie fanka, podejmowali desperackie kroki, by zbliżyć się do swoich idoli. Rikk Agnew był w tym czasie kluczową postacią na scenie hardcore punk w Południowej Kalifornii, znany z unikalnego stylu gry na gitarze.

Kolejne wersy obnażają fałszywą romantyzację tych spotkań z perspektywy młodego fana kontra surową rzeczywistość. „Write a letter to me on a random chance of receiving some reply / You get one, suddenly it's an insta-romance, but you're a stranger in my eyes” podkreśla dysonans między fantazją o „natychmiastowym romansie” a obojętnością, a nawet dystansem, jaki czuje muzyk. Podmiot liryczny wyraża rosnące zniecierpliwienie i świadomość potencjalnych konsekwencji prawnych, wołając: „Did ya' ever stop to think I could go to jail for your adolescent need?” Ta linijka wyraźnie wskazuje na realne zagrożenia dla członka zespołu, wynikające z obecności nieletniej uciekinierki.

Refren utworu to apel przeplatany gniewem i zrozumieniem: „Runaway, why don't you stay / Back where you belong / Feel ya' gotta run, feel ya' gotta play / But you're really much too young”. Podmiot liryczny przyznaje, że „rozumie tę impulsywność”, ponieważ „sam kiedyś tam był”. To ujawnia pewną empatię wobec młodzieńczego buntu i pragnienia wolności, które często są motorem ucieczek z domu. Jednakże, natychmiast kontruje to surowym stwierdzeniem: „But you're so blind to the fucking mess / That your loved ones can't ignore”. Podkreśla to krótkowzroczność nastolatki i jej niezdolność do dostrzeżenia ogromu problemów i cierpienia, jakie powoduje jej zniknięcie wśród bliskich. Ucieczki z domu, choć często motywowane poszukiwaniem wolności, niosą ze sobą znaczące zagrożenia i są zazwyczaj impulsywną reakcją na poczucie bezsilności.

Dalsze zwrotki wzmacniają poczucie oblężenia i zmęczenia. „Calls from worried mom, detectives, and your aunt / I don't really have the time” maluje obraz niekończącego się chaosu, który spadł na muzyka. Wymiana „niewinnej, drobnej pocztowej żądzy” mogła „przerodzić się w paskudną zbrodnię”, co dodatkowo uwydatnia powagę sytuacji i ryzyko, na jakie narażona jest zarówno uciekinierka, jak i osoba, do której uciekła. Wyraźne odrzucenie: „So pull a U-Y, Louie, don't come my way / There's no place like home” jest stanowczą prośbą o powrót do rodziny.

W ostatniej sekcji piosenki cierpliwość narratora całkowicie się wyczerpuje. Ton staje się agresywny i bezwzględny. „I don't know your reasons / I don't know your rhymes / I don't have the patience / And I don't have the time” wyraża jego ostateczne odrzucenie i irytację. Przejście do osobistego ataku „You make me see red / You make me feel black / Don't ever get near me / Don't ever come back” sygnalizuje głębokie wzburzenie. Frazę „I know what you're doing / It's somewhere I've been / I've seen it all happen / Again & again” można interpretować jako zmęczenie powtarzającym się schematem zachowań fanów i poczucie, że sam narrator przeżywał kiedyś podobne „ucieczki” czy poszukiwania, ale już dawno z nich wyrósł. Całość kulminuje w kategorycznym rozkazie: „Go home! Do ya' hear me? / Get the hell out of here!”.

Piosenka ta, choć specyficzna w swoim kontekście nawiązującym do Rikka Agnewa, odzwierciedla szerszy problem związany z młodzieńczym idealizowaniem i eskapizmem. „Runaway” jest świadectwem tego, jak presja popularności i zafascynowanie fanów mogą przekroczyć granice, stwarzając zarówno kłopoty prawne, jak i emocjonalne obciążenie dla tych, którzy są obiektem podziwu. EP-ka „Welcome to Reality”, z której pochodzi utwór, była postrzegana przez niektórych jako nieco „ołowiana” lub mniej pamiętna niż debiut zespołu, częściowo ze względu na wcześniejsze odejście Rikka Agnewa. Mimo to, utwór ten wyróżnia się swoją treścią, oferując surową, antymiłosną perspektywę na obsesyjną stronę fandomu, jednocześnie stanowiąc komentarz do burzliwości i nierozwagi wieku dojrzewania.