"Kids Of The Black Hole" to ikoniczny utwór amerykańskiej grupy punkrockowej Adolescents, wydany na ich debiutanckim albumie w 1981 roku. Piosenka jest surowym, bezkompromisowym portretem życia młodzieży w punkowej subkulturze Orange County w Kalifornii pod koniec lat 70. i na początku lat 80. Nie jest to utwór fikcyjny, lecz autobiograficzne świadectwo, opisujące konkretne miejsce i doświadczenia członków zespołu.

Centralnym punktem utworu jest tajemnicza "Unit Two" – jednostka druga – która w rzeczywistości była mieszkaniem frontmana Social Distortion, Mike'a Nessa, w Fullerton, w Kalifornii. To właśnie tam, w mieszkaniu numer 2 (Unit 2), znajdowała się "Czarna Dziura" – prowizoryczne centrum punkowego świata Orange County. Było to graffiti-pokryte, zniszczone mieszkanie, które służyło jako miejsce spotkań, imprez, schronienie dla bezdomnych dzieciaków i symbol buntu. Frank Agnew, jeden z gitarzystów Adolescents, wspominał, że dla wielu młodych ludzi, w tym dla niego samego, "Unit 2" było schronieniem przed brakiem uwagi i miłości w domach rodzinnych. Punksy z "Czarnej Dziury" traktowały się nawzajem jak bracia i siostry, tworząc namiastkę rodziny.

Tekst piosenki rozpoczyna się echem pustki: "No sound is heard from unit two / When there was once so much to do / Was once a green mansion, but now it's a wasteland". Te słowa sugerują, że czasy świetności "Czarnej Dziury" już minęły, a niegdyś zielona rezydencja (prawdopodobnie ironiczne określenie na zwykłe mieszkanie, zanim zostało zniszczone przez punkowe życie) stała się pustkowiem. Ta sentymentalna refleksja otwiera obraz beztroskiej, ale autodestrukcyjnej egzystencji: "Kids in a fast lane living for today / No rules to abide by and no one to obey / Sex, drugs and fun is their only thought and care / Another swig of brew another overnight affair". Młodzież ta żyła chwilą, bez zasad i autorytetów, pogrążona w seksie, narkotykach i zabawie, co było typowe dla ówczesnej sceny punkowej.

Powtarzający się refren "House of the filthy, house not a home / House of destruction where the lurkers roamed / House that belonged to all the homeless kids / Kids of the black hole" doskonale oddaje naturę tego miejsca. Był to dom brudnych, nie dom, dom zniszczenia, gdzie błąkały się czające się osoby. Przede wszystkim jednak był to dom, który należał do wszystkich bezdomnych dzieciaków. Frank Agnew wspominał, że "Czarna Dziura" była dla niego miejscem zabawy i towarzystwa, gdzie mógł słuchać płyt Ramones, Sex Pistols i The Clash, czerpiąc inspirację i poczucie przynależności, wolny od drwin i nadużyć, z jakimi spotykała się większość punków w Orange County w latach 1979-80.

Kolejne wersy opisują wystrój mieszkania: "Messages and slogans are the primary decor / History's recorded in a clutter on the floor". Ściany były pokryte wiadomościami i hasłami, a historia tego miejsca zapisana była w bałaganie na podłodze. Mieszkańcy przeszukiwali teren w poszukiwaniu karaluchów lub drobnych monet, a kolejną noc chaosu było tak łatwo zaaranżować. To podkreślał Casey Royer, perkusista Adolescents, że środowisko Orange County, pomimo swojego pozornie uporządkowanego i zamożnego charakteru, paradoksalnie sprzyjało powstawaniu takich "Czarnych Dziur", gdzie młodzi ludzie szukali alternatywy dla nudy i braku perspektyw.

Piosenka w dalszej części szczegółowo wymienia rodzaj tych szalonych nocy: "The nights of birthdays / The nights of fry / The nights of endless drinking / The nights of violence / The nights of noise / The nights that had to end for good, still not understood, by the girls and boys". Były to noce pełne urodzinowych imprez, eksperymentów z narkotykami (fry może odnosić się do narkotyków lub intensywnych doznań), niekończącego się picia, przemocy i hałasu. Te noce, które musiały się skończyć na dobre, wciąż pozostawały niezrozumiałe dla tych, którzy je przeżywali, co podkreśla ich impulsywny i nieświadomy charakter.

Zakończenie utworu utrwala obraz młodzieży pozbawionej moralności i zahamowań: "Carefree in their actions as for morals they had none / When the girls were horny who would be the lucky ones? / Pushing all the limits to a point of no return / Trashed beyond belief to show the kids don't wanna learn". Ci młodzi ludzie, beztroscy w swoich działaniach, bez żadnych zasad moralnych, przekraczali wszelkie granice do punktu bez powrotu. Byli tak upojeni, by pokazać, że dzieciaki nie chcą się uczyć. Wiosną 1980 roku, po eksmisji, dni swobodnych eksperymentów i ekstremalnej zabawy w "Czarnej Dziurze" dobiegły końca. Przed opuszczeniem mieszkania, punki zdewastowali jednopokojowy apartament w akcie wandalizmu, wyrywając szafki z zawiasów, zlewy z mocowań, wykopując dziury w ścianach i malując je graffiti.

"Kids Of The Black Hole" to coś więcej niż tylko piosenka – to hymn dla pokolenia. Steve Soto, basista Adolescents, w 2014 roku nazwał ją jednym z najlepszych utworów punkrockowych wszech czasów, porównując ją do "Quadrophenii" dla punków. Była to piosenka, której muzyka, napisana przez Rikka Agnewa, zawierała szarpane zmiany tempa między szybkim, bezczelnym punk rockiem a wolniejszym, ciężkim metalem, co wpłynęło na późniejsze zespoły z Kalifornii. Tony Cadena (wokalista) wspominał, że "nikt tego nie robił, a jedynym powodem, dla którego to robiliśmy, było to, że próbowaliśmy być punkami klasy średniej, ale połowa zespołu chciała być również Black Sabbath". Utwór ten miał ogromny wpływ na takie zespoły jak NOFX, The Offspring, Rancid czy nawet na perkusistę No Doubt, Adriana Younga, którzy wielokrotnie podkreślali, jak wiele dla nich znaczył. "Kids Of The Black Hole" jest trwałym świadectwem intensywnego, chaotycznego, ale także głęboko wspólnotowego okresu w historii punk rocka w Południowej Kalifornii.