Interpretacja House Of The Rising Sun - Adolescents

House Of The Rising Sun w wykonaniu Adolescents to fascynujące podejście do klasycznego utworu folkowego, który na przestrzeni lat przyjmował różne formy i znaczenia. Piosenka, opowiadająca o upadku i fatalnym powrocie do miejsca zguby, jest tradycyjnym utworem, którego najstarsze znane nagranie pochodzi z 1933 roku, autorstwa Clarence'a Ashleya i Gwena Fostera. Wersja Animals z 1964 roku stała się globalnym hitem i jest często uważana za definitywną, choć pierwotne wersje bywały śpiewane zarówno z perspektywy męskiej, jak i żeńskiej. Adolescents, amerykański zespół punkrockowy z Fullerton w Kalifornii, włączył swoją interpretację do albumu Brats in Battalions wydanego w 1987 roku.

Tekst piosenki przedstawia osobistą tragedię narratora, który opisuje swoje zrujnowane życie, nierozerwalnie związane z "Domem Wschodzącego Słońca" w Nowym Orleanie. Początkowe strofy jasno określają ten dom jako miejsce zguby dla "wielu biednych dziewcząt", a narrator przyznaje: "I me, oh god I'm one" ("I ja, o Boże, jestem jedną z nich"). To bezpośrednie wyznanie nadaje ton całej opowieści, od razu wskazując na beznadziejność sytuacji.

Narrator maluje obraz rodziny dotkniętej nieszczęściem: "My mother was a tailor. She sewed those new blue jeans. My lover was a gambling one. Down in New Orleans." ("Moja matka była krawcową. Szyła te nowe dżinsy. Mój ukochany był hazardzistą. Tam w Nowym Orleanie."). Te linijki sugerują kontrast między ciężką pracą i próbą utrzymania porządku (matka krawcowa) a destrukcyjną naturą uzależnienia od hazardu (ukochanego), co mogło być również przyczyną upadku narratora. Narrator zagłębia się w psychikę hazardzisty, stwierdzając, że "the only thing a gambler needs / Is a suitcase and trunk / And the only time he's satisfied / Is when he's on a drunk" ("Jedyną rzeczą, której potrzebuje hazardzista / Jest walizka i kufer / I jedynym razem, kiedy jest usatysfakcjonowany / Jest, kiedy jest pijany"). To podkreśla ulotność i powierzchowność życia opartego na grze i pijaństwie, gdzie jedyną "przyjemnością" jest "rambling from town to town" ("wałęsanie się z miasta do miasta").

Wersja Adolescents, jako zespołu punkrockowego, wnosi do tej tradycyjnej pieśni nową energię i, być może, brutalniejszą szczerość. Chociaż teksty pozostają wierne oryginałowi, ich wykonanie z pewnością charakteryzuje się szybszym tempem i bardziej surowym brzmieniem, co było cechą ich twórczości. Mark Prindle, krytyk muzyczny, ocenił nawet tę wersję jako "najgorszą w historii", krytykując "ochrypły głos", "pożałowania godną harmonijkę" i "bluesowe riffy", choć przyznaje, że zespół przechodzi "na prędkość Ramones". Ta kontrowersyjna ocena może jednak paradoksalnie wskazywać na odważne, punkowe podejście do materiału – odrzucenie ugrzecznionej estetyki na rzecz surowości, która mogła jeszcze mocniej podkreślać desperację i beznadziejność tekstu.

W kolejnych strofach narrator próbuje ostrzec swoją "baby sister" ("młodszą siostrę"), aby "not to do what I have done. / But shun that house in New Orleans, / They call the Rising Sun." ("nie robiła tego, co ja. / Ale unikała tego domu w Nowym Orleanie, / Który nazywają Wschodzącym Słońcem."). To ostrzeżenie jest jednak naznaczone fatalizmem, ponieważ sam narrator, mimo świadomości konsekwencji, nie potrafi uciec od swojego przeznaczenia. Wersy "Got one foot on the platform / The other foot on that train / I'm going back to New Orleans / To wear that ball and chain" ("Jedna noga na peronie / Druga noga w pociągu / Wracam do Nowego Orleanu / By nosić tę kulę u nogi") symbolizują nieuchronny powrót do zguby, niczym skazaniec wracający do więzienia. "Kula u nogi" może być metaforą uzależnienia, długów, reputacji, lub po prostu beznadziejnej sytuacji, z której nie ma ucieczki.

Ostatnie strofy eskalują poczucie beznadziei: "I'm going back to New Orleans / The aged-old soul have run / I'm going back to end my life, / Down in the Rising Sun." ("Wracam do Nowego Orleanu / Stara dusza uciekła / Wracam, by zakończyć swoje życie, / Tam, w Domu Wschodzącego Słońca."). To gorzkie stwierdzenie sugeruje, że narrator stracił wszelką nadzieję i widzi w powrocie do "Domu Wschodzącego Słońca" jedynie ostateczne rozwiązanie swojego cierpienia. Ironia polega na tym, że miejsce, które symbolizuje zniszczenie, staje się jednocześnie miejscem, gdzie życie ma się zakończyć. Powtórzenie pierwszej zwrotki na końcu utworu zamyka cykl, podkreślając nieodwracalność losu i wieczny powrót do punktu wyjścia, gdzie "There is a house down in New Orleans / They call the Rising Sun, / It's been the ruin of many a poor girl, / And me, oh god I'm one.".

W kontekście Adolescents, punkowa energia mogła wzmocnić ten fatalizm, przekształcając smutną balladę w krzyk rozpaczy, bunt przeciwko nieuniknionemu przeznaczeniu, a jednocześnie jego akceptację. Ich surowe wykonanie, nawet jeśli technicznie niedoskonałe dla niektórych uszu, mogło oddać autentyczny gniew i bezsilność, które leżą u podstaw tego ponadczasowego tekstu o upadku i ludzkich słabościach.