Interpretacja Perfumy - Adam Aston

Adam Aston, właściwie Adolf Stanisław Loewinsohn, był jedną z największych gwiazd polskiej sceny muzycznej w dwudziestoleciu międzywojennym. Urodzony w Warszawie w 1902 roku, zmarł w Londynie w 1993 roku. Znany ze swojego eleganckiego, zmysłowego barytonu, Aston był mistrzem sentymentalnych tang i lekkich jazzowych aranżacji, które porywały publiczność przedwojennej Polski. Współpracował z czołowymi postaciami epoki, takimi jak Henryk Wars, którego chór, a później orkiestra, stała się dla niego trampoliną do kariery solowej. Nagrał około 960 utworów, a jego głos był obecny zarówno na płytach, jak i w filmach.

Piosenka "Perfumy" doskonale wpisuje się w ten sentymentalny i romantyczny nurt twórczości Adama Astona. Jest to utwór, który w subtelny, a zarazem pełen namiętności sposób opowiada o zauroczeniu. Tekst, choć z pozoru prosty, kryje w sobie złożoną dynamikę zalotów. Narrator jest wyraźnie oszołomiony i poruszony spotkaniem – "Czy to szczęście czy to traf!" – i jednocześnie onieśmielony obecnością "dumnej pani". Początkowo nieśmiały, a nawet zakłopotany ("Przepraszam panią"), próbuje nawiązać kontakt. Jest to typowe dla sentymentalnych ballad tamtych lat, gdzie miłość często była przedstawiana jako siła potężna i nieco zaborcza, ale jednocześnie delikatna i pełna wzajemnego szacunku, przynajmniej w początkowej fazie.

Centralnym motywem utworu są perfumy, które stają się dla podmiotu lirycznego niemal fetyszem i drogowskazem. To właśnie ich woń, niczym "smuga perfum", prowadzi go za ukochaną, sprawiając, że "Pachnie z tobą cały świat". Zapach kobiety staje się ucieleśnieniem jej obecności, piękna i nieuchwytnej magii, która go urzeka. Narrator używa bogatych metafor kwiatowych, porównując kobietę do "kwiatem róż", "mimozą płonącą" i opisując jej ciało jako "liljową bzu kiść". To podkreśla jej delikatność, ulotność i naturalne piękno, które potęguje jego zauroczenie. Kiedy widzi ją "strojną tak i pachnącą", jego reakcja jest fizyczna – "Nie wiem czemu lecz drżę, niby liść", co jest klasycznym obrazem zakochania i onieśmielenia.

Warto zauważyć, że Adam Aston, choć śpiewał sentymentalne tanga, często wnosił do nich swoją charakterystyczną elegancję i zmysłowość, co czyniło jego interpretacje wyjątkowymi. W "Perfumach" można odnaleźć ten dwuwymiarowy charakter – z jednej strony delikatność i podziw, z drugiej, subtelny, choć wyraźny, element pożądania. Ostatnia zwrotka wprowadza element humoru i zaskoczenia, typowy dla rewii i kabaretów, w których Aston często występował. Początkowa nieśmiałość nagle ustępuje miejsca odważnej propozycji: "Więc chodźmy do mnie". Ta nagła zmiana tonu, od poetyckiego uwielbienia do dość bezpośredniego zaproszenia, jest zaskakująca. Reakcja kobiety, wyrażona lapidarnym "Pan chyba kpi!", stanowi zabawne i zręczne spuentowanie całej sytuacji. Pokazuje, że pomimo całego poetyckiego uwielbienia, kobieta pozostaje rzeczowa i nie daje się tak łatwo uwieść, demaskując naiwną próbę manipulacji. To zakończenie, choć humorystyczne, nadaje piosence realistyczny wymiar, odzwierciedlając dynamikę damsko-męskich relacji tamtych czasów. Piosenka, choć nieznana jako jeden z największych przebojów Astona, takich jak "Ach, jak przyjemnie" czy "Jesienne róże", doskonale oddaje styl i urok jego twórczości, łącząc romantyzm z lekką, kabaretową nutą.