Interpretacja Touch too much - AC/DC

Piosenka AC/DC, 'Touch Too Much', pochodząca z ich przełomowego albumu Highway to Hell z 1979 roku, to klasyczny przykład surowego, bezkompromisowego hard rocka, za który zespół pokochały miliony. Jest to utwór, który w swojej esencji celebruje hedonistyczny styl życia, nadmiar i potęgę kobiecej zmysłowości, co było znakiem rozpoznawczym tekstów Bona Scotta.

Tekst rozpoczyna się od opisania nocy, w której narrator jest całkowicie pochłonięty przez kobietę. Zwroty takie jak "When you turned out the lights / And everything comes into view" oraz "She was taking her time / I was losing my mind" od razu wprowadzają intymną i intensywną atmosferę. Kobieta przedstawiona jest jako postać niezwykle dominująca i pewna siebie, która nie ma żadnych oporów: "There was nothing that she wouldn't do". Narrator czuje się "so satisfied / Deep down inside / Like a hand in a velvet glove", co jest sugestywną metaforą głębokiego, wręcz idealnego spełnienia, o wyraźnie erotycznym podtekście. Powtarzające się frazy "It wasn't the first / It wasn't the last" podkreślają cykliczny charakter tych spotkań, sugerując stały, choć może niekoniecznie wyłączny, związek.

Refren, "Seems like a touch, a touch too much / Too much for my body, too much for my brain / This damn woman's gonna drive me insane", stanowi sedno piosenki. Mówi o poczuciu przytłoczenia przez intensywność doświadczenia, które, choć pożądane, przekracza granice wytrzymałości fizycznej i psychicznej narratora. To swoiste wołanie o litość, ale jednocześnie deklaracja całkowitego poddania się. Kobieta jest tak pociągająca i potężna, że doprowadza go do "szaleństwa", co w tym kontekście jest raczej wyrazem zachwytu niż rzeczywistego obłędu.

Druga zwrotka maluje jeszcze żywszy obraz tej femme fatale. "She had the face of an angel / Smiling with sin, A body of Venus with arms" przedstawia ją jako istotę anielską z wyglądu, lecz diaboliczną w działaniu, uosabiającą grzeszną pokusę i potężną atrakcyjność. Porównanie jej ciała do Wenus, bogini miłości, w połączeniu ze "złowrogim uśmiechem" i "ramionami" w kontekście "Dealing with danger / Stroking my skin / Like a thunder and lightning storm" sugeruje, że jej dotyk jest zarówno ekscytujący, jak i niebezpieczny, wywołując wrażenie intensywnego, gwałtownego wydarzenia. Kobieta chce "it hard / And wanted it fast / She liked it done medium rare", co wzmacnia obraz jej ognistego temperamentu i niezaspokojonego apetytu na doznania.

Touch Too Much ukazało się na albumie Highway to Hell w 1979 roku, który był ostatnim nagranym z Bonem Scottem, zanim zmarł w lutym 1980 roku z powodu nadmiernego spożycia alkoholu. Krążek ten miał kluczowe znaczenie dla zespołu, wynosząc go do globalnej sławy i przełamując rynki, zwłaszcza w Ameryce. Album był produkowany przez Roberta Johna "Mutta" Langego, który pomógł zespołowi dopracować brzmienie i dodał bogate chórki w refrenach, co było nowością dla AC/DC. Co ciekawe, gitarzysta rytmiczny Malcolm Young rzekomo nie przepadał za tą piosenką, uznając ją za "zbyt komercyjną" i trudną do idealnego wykonania na żywo.

Mimo swojej popularności i kultowego statusu, Touch Too Much było rzadko grane na koncertach przez AC/DC. Ostatnim występem Bona Scotta z zespołem, gdzie wykonywał ten utwór, było nagranie występu z playbacku dla brytyjskiego programu Top of the Pops 7 lutego 1980 roku, zaledwie 12 dni przed jego tragiczną śmiercią. Co więcej, Brian Johnson, który zastąpił Scotta, nigdy nie śpiewał tego utworu na żywo z AC/DC. Piosenka powróciła do setlisty zespołu dopiero w 2016 roku, podczas trasy z Axlem Rose'em z Guns N' Roses, który zresztą nazwał Touch Too Much swoją ulubioną piosenką AC/DC. Istnieje również inna, wcześniejsza wersja utworu o tym samym tytule, ale z zupełnie innym tekstem i muzyką, która ukazała się w box secie Bonfire w 1997 roku.

Touch Too Much to zatem coś więcej niż tylko rockowy hymn o seksie. To opowieść o niemożliwym do zaspokojenia pragnieniu, o przekraczaniu granic i o kobiecej sile, która potrafi zarówno usatysfakcjonować, jak i doprowadzić do szaleństwa. Jest to świadectwo lirycznego geniuszu Bona Scotta, który z humorem i bezpretensjonalnością potrafił opisywać najbardziej podstawowe ludzkie instynkty, czyniąc to w sposób, który wciąż rezonuje z fanami na całym świecie.