Interpretacja Highway to Hell - AC/DC

Interpretacja piosenki „Highway to Hell” AC/DC to podróż w głąb buntu, niezależności i hedonistycznego życia, które, jak się okazuje, ma swoje konsekwencje. Utwór, wydany w 1979 roku jako tytułowy singiel z ostatniego albumu z wokalistą Bonem Scottem, szybko stał się hymnem rocka i symbolem zespołu. Jest to piosenka, która, mimo swojego pozornie mrocznego tytułu, celebruje wolność i życie na własnych zasadach, choć jednocześnie zdaje sobie sprawę z nieuchronności końca tej drogi.

Tekst rozpoczyna się od słów „Livin' easy, Lovin' free, Season ticket on a one way ride” [tekst utworu]. Ten początek doskonale oddaje beztroski i nieskrępowany styl życia, który charakteryzował Bona Scotta i sam zespół AC/DC. „Bilet sezonowy na przejażdżkę w jedną stronę” to metafora świadomego wyboru ścieżki, z której nie ma odwrotu, bez żalu czy oglądania się za siebie. W kolejnych wersach, „Askin' nothin', Leave me be, Takin' everythin' in my stride, Don't need reason, Don't need rhyme”, Scott podkreśla swój niezależny charakter i ignorowanie wszelkich ograniczeń czy oczekiwań. To postawa typowa dla rock'n'rolla – pełna samowystarczalności i odrzucenia konwenansów. Werset „Ain't nothin' I'd rather do, Goin' down, Party time, My friends are gonna be there, too, ehh” zwiastuje hedonistyczny kierunek tej podróży, obiecując dobrą zabawę w towarzystwie, co dodatkowo znieczula przed myślą o ostatecznym przeznaczeniu.

Refren „I'm on the highway to hell” jest głównym, powtarzającym się motywem piosenki, a jego znaczenie jest wielowymiarowe. Dosłownie odnosi się do męczących tras koncertowych AC/DC, które Angus Young często określał jako „a fucking highway to hell”. Brian Johnson, który później zastąpił Scotta, wyjaśnił, że Bon Scott wymyślił tekst, opisując jazdę autobusem po długich trasach, gdy słońce zachodzi na zachodzie niczym „kula ognia”, a jedyne, co można robić, to grać w karty lub pić.

Istnieje także bardziej dosłowna, australijska interpretacja. „Highway to Hell” to popularna nazwa Canning Highway w Australii, która prowadzi z Fremantle (gdzie mieszkał Bon Scott) do pubu The Raffles. Droga ta, zwłaszcza w końcowej części, opada stromo w dół, a ze względu na wiele wypadków samochodowych po nocnych imprezach, zyskała miano „autostrady do piekła”. Bon Scott, śpiewając o podróży tą autostradą, mógł mieć na myśli swój regularny „pielgrzymkę” do ulubionego pubu, mając nadzieję, że nie podzieli losu tych, którzy nigdy nie dotarli do celu.

Drugi werset, „No stop signs, Speed limit, Nobody's gonna slow me down, Like a wheel, Gonna spin it, Nobody's gonna mess me around”, to esencja buntu i niepowstrzymanej energii. Odzwierciedla chęć wolności i autonomii, bez żadnych ograniczeń. „Hey, Satan, Payin' my dues, Playin' in a rocking band” prowokuje i odnosi się do ceny, jaką płaci się za życie w rock'n'rollu. To pakt z diabłem, ale w kontekście oddania się muzyce i scenie, nie zaś dosłowne odwołanie do satanizmu. W wywiadach członkowie zespołu, w tym Angus Young, wielokrotnie podkreślali, że piosenka nie miała charakteru satanistycznego, a jedynie opisywała trudy życia w trasie. Jednak album i jego okładka, na której Angus Young miał rogi i ogon diabła, wywołały oburzenie grup religijnych, co doprowadziło do oskarżeń o satanizm. Co ciekawe, seryjny morderca Richard Ramirez twierdził, że „Highway to Hell” skłoniło go do morderstw, wierząc, że AC/DC to skrót od „Anti Christ/Devil's Child”. Zespół odrzucił te zarzuty, a Malcolm Young skomentował to, mówiąc: „Jeśli jesteś wariatem, to jesteś wariatem”.

Zakończenie piosenki, „Hey, momma, Look at me, I'm on my way to the Promised Land”, jest ironiczne i gorzkie. „Ziemia Obiecana” w tym kontekście to nie zbawienie, ale szczyt rock'n'rollowej sławy i stylu życia, który, jak wiemy z tragicznej historii Bona Scotta, zakończył się przedwcześnie. Scott zmarł w lutym 1980 roku z powodu zatrucia alkoholem, zaledwie kilka miesięcy po wydaniu albumu „Highway to Hell”. Ten album był przełomem dla zespołu, ich pierwszym, który znalazł się w Top 20 w USA i sprzedał się w ponad siedmiu milionach egzemplarzy w Ameryce.

Proces nagrywania „Highway to Hell” w londyńskich Roundhouse Recording Studios był intensywny. Zespół, przyzwyczajony do szybszego tempa pracy, spędził na tworzeniu albumu trzy miesiące, pracując po piętnaście godzin dziennie, co było dla nich „szokiem kulturowym”. Produkcją zajął się Robert John „Mutt” Lange, który pomógł zespołowi dopracować brzmienie i uczynić je bardziej przystępnym dla radia, jednocześnie nie zmieniając ich esencji. Według Angusa Younga, riff do tytułowego utworu narodził się, gdy ten siedział w toalecie, a następnie wraz z Bonem Scottem i Malcolmem Youngiem rozwinął go w kultowy kawałek. Nagrana w Miami na kasecie demonstracyjnej, która niemal uległa zniszczeniu, została uratowana i naprawiona przez Bona Scotta. Początkowo, amerykańska wytwórnia Atlantic Records obawiała się tytułu i okładki albumu, która przedstawiała Angusa Younga w diabelskich rogach i ogonie, ale zespół pozostał nieugięty.

„Highway to Hell” to znacznie więcej niż tylko piosenka o szalonej jeździe. To symbol niezłomnego ducha rock'n'rolla, opowieść o wolności, buncie i dążeniu do celu bez oglądania się na konsekwencje, wszystko opowiedziane z charakterystycznym dla Bona Scotta poczuciem humoru i szczerością. To hymn na cześć życia na krawędzi, który w kontekście tragicznej śmierci wokalisty nabiera dodatkowej, przejmującej głębi.