Piosenka „Parents” autorstwa Yungbluda to bezkompromisowy manifest młodzieńczego buntu, głęboko zakorzeniony w frustracji wynikającej ze zderzenia z konserwatywnymi normami i oczekiwaniami starszego pokolenia. Utwór, który pojawił się na albumie the underrated youth, stanowi krystaliczny przykład estetyki artysty, łączącej punkową energię z wrażliwością pop-rocka i silnym przesłaniem społecznym. To hymn dla tych, którzy czują się niezrozumiani, odrzuceni, a nawet zagrożeni przez świat dorosłych, który powinien ich wspierać.

Początek piosenki, z charakterystycznym „Blah!” i prowokacyjnymi wersami o „malinowych amfetaminach” i „Beretcie w wieku szesnastu lat”, natychmiast wrzuca słuchacza w świat hiperbolicznych obrazów i buntu przeciwko konwencjom. Młody narrrator odrzuca tradycyjne wartości i zastępuje je własnymi, często autodestrukcyjnymi symbolami, jak mycie zębów wybielaczem, co może być interpretowane jako ekstremalne pragnienie czystości lub szokujące odrzucenie norm zdrowotnych. Te otwierające wersy nie tylko budują obraz młodzieńczego ekscesu, ale także podkreślają poczucie niezrozumienia i osamotnienia w „pieprzonej epoce”.

Centralnym punktem utworu, który wywołuje najsilniejsze emocje i prowokuje do dyskusji, jest scena, w której ojciec grozi synowi bronią za pocałowanie chłopca. Jest to uderzająco bezpośrednia krytyka homofobii i opresyjnej postawy rodzicielskiej, która dusi indywidualność i autentyczność dziecka. W odpowiedzi na to zagrożenie, narrrator dokonuje symbolicznego aktu zemsty i wyzwolenia, wiążąc ojca taśmą i zamykając go w szopie, a następnie „pieprząc się z najlepszym przyjacielem” w ogrodzie. To brutalne, ale metaforyczne odwrócenie ról i odzyskanie sprawczości. Yungblud wielokrotnie podkreślał w wywiadach, że ta piosenka jest hołdem dla tych, którzy odważyli się sprzeciwić toksycznym oczekiwaniom rodzicielskim i żyć zgodnie ze swoją prawdziwą tożsamością, zwłaszcza w kontekście seksualności. Scena ta, choć skrajna, doskonale oddaje wewnętrzną walkę i pragnienie wolności od narzuconych schematów.

Refren „High hopes are getting low / Because these people are so old / The way they think about it all / If I tried I would never know” jest esencją generacyjnego konfliktu. Młody człowiek wyraża frustrację z powodu sztywności myślenia starszych pokoleń, które wydają się niezdolne do zrozumienia nowych perspektyw. Jednak mimo obniżających się nadziei, istnieje poczucie wspólnoty i optymizmu: „But I know I'll never be alone / It's alright, we'll survive / 'Cause parents ain't always right”. To przypomnienie, że choć pojedyncze jednostki mogą czuć się osamotnione, istnieje całe pokolenie, które podziela te same odczucia i razem znajdzie siłę, by przetrwać. To właśnie to przesłanie solidarności sprawiło, że utwór stał się hymnem dla wielu młodych ludzi.

Dalsza część piosenki kontynuuje eksplorację autodestrukcyjnych fantazji i krytykę hipokryzji. Obraz „wrzucenia tostera do wanny” i rodziców śmiejących się z bólu „syna, którego nigdy nie chcieli” to potężna metafora poczucia bycia niechcianym i niezrozumianym. Yungblud porusza także temat szkodliwych rad dotyczących seksualności: „They told me casual affection leads to sexual infection / But it's hard to get an erection when you're so used to rejection”. To krytyka konserwatywnego wychowania, które demonizuje intymność i prowadzi do problemów z samoakceptacją i bliskością. Artysta często wyrażał swoje niezadowolenie z tego, jak społeczeństwo i rodzice często uczą młodych ludzi wstydu i strachu przed naturalnymi aspektami ludzkiej egzystencji.

Wersy o „nauczycielce, która pieprzyła kaznodzieję” i „grzechach męskiego cheerleadera” demaskują obłudę i podwójne standardy moralne. W społeczeństwie, gdzie autorytety religijne i edukacyjne często głoszą surowe zasady, ich własne potajemne występki stają się symbolem hipokryzji, podczas gdy ci, którzy są otwarcie inni (jak „męski cheerleader”, który może być symbolem nonkonformizmu płciowego), są potępiani. To wzmacnia poczucie, że niewiele jest w co wierzyć, co prowadzi do nihilistycznego pytania: „So let me know when my breathing stops”. To wołanie o uwagę, wynikające z głębokiego rozczarowania otaczającym światem.

Wielokrotne powtórzenie „Tic, tock, stop the clock / Because I got the feeling that I'm gonna get shot” buduje narastające poczucie zagrożenia i presji. Jest to metafora lęku przed odrzuceniem, osądem, a nawet fizyczną przemocą ze strony świata, który nie akceptuje odmienności. Yungblud, w swojej twórczości i publicznych wypowiedziach, zawsze podkreślał potrzebę stworzenia bezpiecznej przestrzeni dla wszystkich, niezależnie od ich orientacji, tożsamości czy stylu życia. „Parents” jest więc nie tylko krytyką, ale także apelem o empatię, zrozumienie i akceptację. To piosenka, która prowokuje, szokuje, ale przede wszystkim daje głos pokoleniu, które domaga się prawa do bycia sobą, bez względu na to, co myślą „starzy”.
Charakter: ok. 2900 znaków.