Interpretacja Bones of '92 - Waterparks

Bones of '92 autorstwa Waterparks to utwór głęboko osadzony w osobistych przeżyciach wokalisty Awstena Knighta, który urodził się w 1992 roku. Tytuł piosenki, „Bones of '92”, nie odnosi się do konkretnego wydarzenia, lecz do samej istoty jego istnienia, jego fundamentów i doświadczeń życiowych, które ukształtowały go do tego momentu. Jest to nostalgiczna oda do utraconej miłości, ale jednocześnie przypomnienie, że choć serca pękają, to z czasem się też goją.

Początkowe wersy, „Simple steps are all it takes / But steps don’t erase mistakes / Hand it off to me / ‘Cause when you’re lost, you’re found; you’re gone”, natychmiast wprowadzają w temat nieodwracalności błędów i paradoksu zagubienia prowadzącego do odnalezienia, a następnie zniknięcia. Może to oznaczać, że czasem, aby się odnaleźć, trzeba pozwolić czemuś odejść, lub że utrata czegoś może paradoksalnie prowadzić do nowego odkrycia siebie. Awsten często porusza w swojej twórczości tematy szczerości i trudności w przetrwaniu w branży muzycznej, co sugeruje, że te „proste kroki” mogą odnosić się do prób radzenia sobie z presją i oczekiwaniami.

Fragment „Context clues don’t do much for you / So I’ll leave them buried in the details / If anyone cares, I’m the voice of reason” ukazuje artystę, który celowo ukrywa głębsze znaczenie, zmuszając słuchacza do dokładniejszej analizy. Jest to charakterystyczne dla twórczości Waterparks, gdzie Awsten, jako główny autor tekstów, często stosuje metafory i niedopowiedzenia, licząc na to, że prawdziwi fani "odkopią" ukryte wiadomości. Postrzega siebie jako „głos rozsądku” w świecie, który być może go potrzebuje, ale nie zawsze chce słuchać.

Metafora potwora, „Because if I bottle up a monster / It only grows, grows, grows / Then why should I expect it gone / Before I’m bones, bones, bones, I’m bones?”, symbolizuje stłumione problemy, emocje czy traumy. Jeśli są ignorowane, narastają i stają się coraz większe, aż w końcu stają się częścią naszej tożsamości, zakorzenioną tak głęboko jak kości, które zostaną po śmierci. To nawiązanie do tytułowych „kości '92” wzmacnia ideę, że pewne problemy są tak stare i fundamentalne dla podmiotu lirycznego, że będą z nim do końca życia.

Kolejna część tekstu, „So kids like me can find them / Men like me transcribe them / Save your futures and save yourselves / From industrial, industry hells / Mimicry is flattering / But dangerous and matters to me”, poszerza interpretację na wymiar społeczny i artystyczny. Awsten odnosi się tu do młodszych pokoleń, które mogą odkryć i zrozumieć te ukryte prawdy, a artyści tacy jak on mają za zadanie je „przepisać” i przedstawić. Wyraża głęboką obawę przed pułapkami przemysłu muzycznego, który może zepsuć autentyczność twórców, co jest tematem przewodnim wielu piosenek z albumu Fandom. Podkreśla wartość oryginalności, uznając, że choć naśladownictwo jest pochlebstwem, to jednocześnie jest niebezpieczne i podważa integralność artysty.

Refren „Simple steps are all we need / To dig up these rotten seeds / That are here to sing / That “Today, not tomorrow is ours.” zmienia wydźwięk „prostych kroków” z pasywnego akceptowania na aktywne działanie. To wezwanie do walki z „zgniłymi nasionami” problemów, które wymagają natychmiastowej interwencji, podkreślając pilność życia chwilą obecną. Jest to afirmacja carpe diem, przekonanie, że to dzisiaj, a nie jutro, należy do nas.

W końcówce utworu, „I won’t sell myself out / I won’t let you down / Just promise that you won’t forget about me / I can’t stop the future from settling / But I can change the way it feels / Just promise that you won’t forget about me”, Awsten Knight składa osobistą obietnicę swoim fanom. Wyraża swoją niezłomną wierność wobec własnej sztuki i sprzeciw wobec kompromisów, jednocześnie prosząc o pamięć i trwały wpływ. To odzwierciedla jego pragnienie, by jego twórczość, choć nie może zatrzymać biegu przyszłości, mogła zmienić to, jak ludzie ją odczuwają i jak się z nią zmagają. Jest to także wyraz strachu przed zapomnieniem i pragnienia pozostawienia trwałego śladu, pomimo nieuchronności czasu i przemian. Piosenka „Bones of '92” to zatem introspekcyjna podróż przez osobiste lęki, doświadczenia i deklaracje artystycznej niezależności, zakorzenionej w jego własnym, '92 roku.