„Alien She” zespołu Bikini Kill, wydana w 1993 roku na debiutanckim albumie Pussy Whipped, to krótki, intensywny utwór, który w gwałtowny sposób eksploruje wewnętrzne konflikty związane z tożsamością kobiecą i oczekiwaniami społecznymi. Piosenka stanowi serce ideologii riot grrrl, ruchu feministycznego punk, który w latach 90. zachęcał kobiety do aktywnego tworzenia kultury i wyrażania swoich poglądów.

Tekst rozpoczyna się od powtórzenia „She is me / I am her”, co natychmiast wprowadza w stan psychologicznego rozszczepienia. To nie jest opowieść o dwóch różnych osobach, ale raczej o dwóch przeciwstawnych aspektach tej samej tożsamości. Zwrotka „Siamese twins connected at the cunt / Heart, Brain, Heart, Brain, Heart, Brain, Lung, Gut!” jest brutalnie szczera, symbolizując nierozerwalne połączenie tych skłóconych stron, uwięzionych w jednym ciele i umyśle. Seksualność, wyrażona słowem „cunt”, jest tu kluczowa, podkreślając, jak tożsamość kobiety, w oczach społeczeństwa, jest często sprowadzana do jej wartości seksualnej i zewnętrznej prezentacji. Desperackie wyznanie „I want to kill her / But it might kill me!” uwypukla niszczycielski charakter tej wewnętrznej walki – zniszczenie jednej strony osobowości jest równoznaczne ze zniszczeniem siebie.

Refren – „Feminist! / Dyke, Whore / I'm so pretty / ALIEN!” – stanowi esencję konfliktu. Słowa takie jak „Feministka”, „Lesbijka”, „Dziwka” to etykiety, którymi społeczeństwo często piętnuje kobiety odbiegające od tradycyjnych norm. Jednocześnie, linia „I'm so pretty” może być interpretowana jako gorzka ironia, parodia narzucanego wizerunku idealnej, uległej kobiety, która jest ceniona jedynie za wygląd, lub też jako wyraz wewnętrznej sprzeczności – pragnienia bycia akceptowaną i „ładną” w obliczu radykalnego sprzeciwu. „ALIEN!” – obce, nieprzystosowane, odrzucone – to kulminacja tego poczucia, bycia poza społecznymi ramami.

Druga zwrotka rozwija ten motyw zewnętrznych oczekiwań: „She wants me, she wants me to go to the mall! / She wants me to put the pretty, pretty, pretty, pretty, pretty lipstick on / She wants me to be like her!”. Ta „ona” symbolizuje społeczeństwo, które pragnie konformizmu, zamykając kobiety w rolach konsumentek i obiektów estetycznych. Kathleen Hanna, w kontekście tego utworu, odnosiła się do „obcej ona” jako części siebie, która chce być „dziewczęca” i pasować do medialnych stereotypów piękna i kobiecości. Chęć pójścia do centrum handlowego i nałożenia szminki to wyrazy presji na dopasowanie się do oczekiwań, które riot grrrl tak zaciekle zwalczał. Ponowne wyznanie „I want to kill her / But I'm afraid it might kill me” podkreśla, jak głęboko zakorzeniona jest ta społeczna presja i jak trudne jest odrzucenie jej bez utraty części siebie.

Outro piosenki – „And all I really wanted to know / Who was me and who was she? / I guess I'll never know” – pozostawia słuchacza z poczuciem nierozstrzygniętego dylematu. To zdanie doskonale oddaje wewnętrzne rozmycie tożsamości, kiedy granice między autentycznym „ja” a narzuconym „ona” stają się niewyraźne. Kathleen Hanna często czerpała z własnych doświadczeń, w tym z pracy jako wolontariuszka w schronisku dla ofiar gwałtu i przemocy domowej, co kształtowało jej teksty i performanse, czyniąc je wyrazem gniewu i smutku. Ta piosenka, jak wiele utworów Bikini Kill, odzwierciedla sprzeciw wobec bycia definiowaną przez innych i poszukiwanie własnej, autentycznej ekspresji.

Utwór „Alien She” jest nie tylko osobistą refleksją, ale także komentarzem do zjawiska zinternalizowanej mizoginii, gdzie kobiety, pod presją społeczną, dyskredytują w sobie cechy niezgodne z „kobiecym” stereotypem. Bikini Kill, poprzez swoje teksty i konfrontacyjne występy, wzywały do rewolucji, rzucając wyzwanie dominującej, męskiej scenie punkowej lat 90. Tytuł utworu stał się nawet nazwą objazdowej wystawy sztuki z 2013 roku, badającej wpływ ruchu Riot Grrrl na artystki i twórców kultury, podkreślając jego trwałe znaczenie i szeroki zasięg, również włączając w to role queerowych kobiet w ruchu. W swojej surowości i intensywności, „Alien She” pozostaje hymnem wewnętrznego buntu i nieustannej walki o samoakceptację w świecie pełnym sprzecznych oczekiwań.