Interpretacja Solringen - Wardruna

Utwór "Solringen" norweskiego zespołu Wardruna, pochodzący z albumu Runaljod – Yggdrasil z 2013 roku, jest głęboką interpretacją cyklicznej natury, naznaczonej zarówno bujnym życiem, jak i subtelnymi zapowiedziami nieuchronnego. Tytuł utworu, oznaczający "Krąg Słońca" lub "Słoneczny Krąg", natychmiast wprowadza słuchacza w tematykę odwiecznych rytmów kosmosu i natury, które są esencją twórczości Wardruny. Zespół, prowadzony przez Einara Selvika, słynie z wykorzystywania starożytnych instrumentów nordyckich, takich jak ramy bębnów ze skóry jelenia, kraviklyra czy róg kozi, a także dźwięków pochodzących bezpośrednio z natury – odgłosów drzew, skał czy wody. To właśnie te autentyczne brzmienia budują hipnotyzujący pejzaż dźwiękowy utworu.

Pierwsze wersy: „Sola gjekk i ringen, sumaren sende / Hanar galar rismål for alvar i enga” (Słońce zakreśliło krąg, lato posłało / Koguty pieją pieśni poranne dla elfów na łące) otwierają piosenkę obrazem słońca, które, wędrując po niebie, wyznacza bieg lata. To symboliczne odniesienie do rocznego cyklu i życiodajnej siły słońca. Wspomniane koguty i elfy wprowadzają element nordyckiej tradycji i folkloru. Einar Selvik wyjaśnił, że pierwotna idea utworu wiąże się ze starym zwyczajem, gdzie kobiety z gospodarstw domowych wychodziły na pola w okolicach przesilenia letniego, aby pieśniami i rymowankami "budzić" elfy. Celem było zachęcenie ich do zapewnienia obfitych plonów. Wardruna, tworząc "Solringen", ma nadzieję, że te nowe pieśni ponownie obudzą dawne, zapomniane tradycje.

Kolejny, krótki, lecz potężny wers „Avl i bringa - Avl i jordi” (Obfitość w piersi – Obfitość w ziemi) jest esencją idei płodności i wzrostu. Odnosi się zarówno do wewnętrznego bogactwa człowieka, jak i do żyzności ziemi, podkreślając fundamentalne połączenie między ludzkim istnieniem a naturą, która dostarcza pożywienia i utrzymania. To także manifestacja wzajemnego przenikania się mikro- i makrokosmosu w perspektywie nordyckiej duchowości.

Dalsze fragmenty utworu to seria dynamicznych obrazów, które ilustrują skomplikowaną sieć zależności w świecie – zarówno naturalnym, jak i mitologicznym:
„Hanar galande, galdrar groande” (Koguty pieją, galdry rosną) – powracający motyw kogutów łączy ich naturalny śpiew z rozwijającą się magią, galdrami (staronordyckimi zaklęciami lub pieśniami magicznymi), sugerując, że sama natura jest pełna ukrytych, potężnych sił.
„Nornar spinnande, lagnadar bindande” (Norny przędą, losy wiążą) – odwołanie do Norn, bogiń przeznaczenia w mitologii nordyckiej, które tkają nić losu dla każdego stworzenia, podkreśla wszechobecność przeznaczenia i nieuchronności w świecie.
„Gudar gråtande, ulvar ulande” (Bogowie płaczą, wilki wyją) – ten wers przywołuje obrazy Ragnaroku, zmierzchu bogów, gdzie nawet potężne bóstwa doświadczają cierpienia, a wilki (być może Fenrir lub Sköll i Hati, ścigające słońce i księżyc) zwiastują chaos i koniec. To połączenie boskiego smutku z pierwotnym, zwierzęcym wyciem tworzy przejmujący kontrast.
„Ravnar ropande, risar sovande” (Kruki wołają, olbrzymy śpią) – kruki, często kojarzone z Odynem i mądrością (Hugin i Munin), mogą symbolizować obserwację lub zapowiedź. Śpiące olbrzymy (risar, czyli Jötnar) reprezentują potężne, pradawne siły, które pozostają uśpione, ale zawsze obecne, zdolne do przebudzenia i wprowadzenia zmian.
„Skuggar truande, aksen duvande” (Cienie grożą, kłosy kołyszą się) – obraz grożących cieni wprowadza element niepewności i zagrożenia, jednocześnie kołyszące się kłosy (aksen) na polach symbolizują życie, wzrost i nadzieję, która trwa pomimo zbliżających się niebezpieczeństw.
„Åkra voksande, soli skinande” (Pola rosną, słońce świeci) – ten wers to chwila ulgi, przypomnienie o trwaniu życia, jego obfitości i niezmiennym blasku słońca, które jest źródłem wszelkiego wzrostu.
„Ulvar jagande, soli flyktande” (Wilki polują, słońce ucieka) – ponowne pojawienie się wilków i uciekającego słońca to wyraźne nawiązanie do mitu o Ragnaroku, gdzie wilki pożerają słońce i księżyc, zwiastując koniec świata. Jest to potężny symbol nieuchronności cyklu życia i śmierci, tworzenia i destrukcji.
Zamykające utwór powtórzenie: „Hanar galande, galdrar groande” (Koguty pieją, galdry rosną) zatacza krąg, przypominając, że nawet w obliczu katastrofy i zakończenia jednego cyklu, zawsze istnieje potencjał dla nowego początku, dla galdrów, które wzrastają z ziemi i z ludzkiej woli.

Wardruna często używa archaicznych form językowych, czerpiąc z dialektów zachodniej Norwegii (np. "jordi" zamiast "jorden", "sola" zamiast "solen", "sumaren" zamiast "sommeren"), co nadaje tekstom autentyczny, pradawny charakter. Einar Selvik, jako badacz i znawca staronordyckich tradycji, dba o to, aby jego teksty były nie tylko piękne poetycko, ale i osadzone w historycznym kontekście. Zespół nie kopiuje przeszłości, lecz "zasiewa nowe nasiona", wykorzystując dawne idee do tworzenia współczesnej, unikalnej muzyki. "Solringen" jest tego doskonałym przykładem – to nie tylko pieśń o cyklu słońca czy staronordyckich bóstwach, ale także medytacja nad nieustannym przepływem życia, śmierci i odrodzenia, które jest tak samo aktualne dzisiaj, jak było tysiące lat temu.