Interpretacja Melting Sun I: Azure Chimes - Lantlos

"Melting Sun I: Azure Chimes" to intrygujący wstęp do albumu "Melting Sun" z 2014 roku, który stanowił znaczący punkt zwrotny w karierze niemieckiego projektu Lantlôs, kierowanego przez Markusa Siegenhorta (znanego również jako Herbst). Wcześniejsze dokonania Lantlôs, takie jak "Neon" czy "Agape", były mocno zakorzenione w post-black metalu i shoegazie, często z gościnnym udziałem Neige'a z Alcest na wokalach. Jednak album "Melting Sun" całkowicie odciął się od black metalowych korzeni, przyjmując cieplejsze, bardziej euforyczne brzmienie, często określane jako dream rock lub post-rock. Siegenhort przejął wszystkie obowiązki wokalne, rezygnując z growlu na rzecz czystego śpiewu, co było istotną zmianą i krokiem w nieznane terytoria artystyczne.

Tekst "Azure Chimes" jest krótki, lecz niezwykle sugestywny:
I take the azure ladder
Into sun colored haze

Numb me
Numb me

Into the vault of no time and space
Sweet ether, numb my senses

Numb me

Utwór rozpoczyna się od wizji "lazurowej drabiny" prowadzącej "w zamglony słońcem opar". Lazurowy kolor i słoneczny opar natychmiast przywołują skojarzenia z jasnością, ciepłem i czymś eterycznym, odmiennym od mroczniejszych tonów poprzednich albumów Lantlôs. To symboliczne wejście na drabinę może oznaczać wstąpienie lub przejście do nowego stanu świadomości, a może nawet ucieczkę od rzeczywistości. Słoneczny opar, z jednej strony piękny, z drugiej może sugerować pewne zamglenie, niejasność percepcji.

Kluczowym elementem tekstu, powtarzanym trzykrotnie, jest prośba "Numb me" (Znieczul mnie). To wołanie o otępienie, o zatracenie się, które staje się bardziej konkretne w wersach "Into the vault of no time and space / Sweet ether, numb my senses" (Do skarbca bez czasu i przestrzeni / Słodki eterze, znieczul moje zmysły). To pragnienie całkowitego oderwania się od zmysłów i od konwencjonalnych ram rzeczywistości – czasu i przestrzeni. Eter, tradycyjnie kojarzony z substancją znieczulającą, a także z eterycznością i niebiańskością, idealnie pasuje do tej wizji transcendentnego odrętwienia. Nie jest to jednak odrętwienie wynikające z depresji, a raczej dążenie do stanu błogiego uniesienia, niemal medytacyjnej podróży sennej, jak to określa recenzja albumu.

Markus Siegenhort w wywiadach podkreślał, że "Melting Sun" to album o pozytywnej zmianie, o otwarciu się na światło i przezwyciężeniu wewnętrznych ciemności. Przyznał, że wcześniej doświadczał derealizacji, co sprawiało, że jego otoczenie wydawało się dziwne i odległe. Zatem prośba o "znieczulenie" może być paradoksalnie dążeniem do wyjścia z tego stanu poprzez zanurzenie się w odmiennej, sensorycznej rzeczywistości, która jest wolna od udręk postrzegania. Jak sam Siegenhort powiedział, inspiracje do tekstów i muzyki często przychodziły podczas porannych spacerów z psem, jako "eteryczne, słoneczne, miodowe błyski". "Azure Chimes" doskonale oddaje ten początkowy błysk, zapraszając słuchacza do podróży w te "brilantne kolory i obrazy", które muzyka wyczarowuje.

"Melting Sun I: Azure Chimes" to utwór, który nie tylko otwiera album, ale także wyznacza jego ton: jest jednocześnie optymistyczny i podnoszący na duchu, a jednocześnie refleksyjny i tęskny, z wyraźnie letnią atmosferą. Ten utwór, wraz z całym albumem, został przez wielu krytyków i fanów uznany za arcydzieło łączenia shoegaze'u, post-rocka i ambientu, tworząc "ścianę dźwięku" i "olśniewające arpeggia". Słowa Siegenhorta płynnie wtapiają się w muzykę, a cała kompozycja staje się niemalże transcendentnym doświadczeniem, które "napawa słuchacza szczęściem" i "inspiruje do pozytywnego podejścia do dnia". Wizualne strony tytułów utworów, jak "Lazurowe Kuranty", "Kwarc Wiśniowy" czy "Akwamarynowe Wieże", pasują do stylistycznego i substancyjnego charakteru "Melting Sun". Piosenka jest zaproszeniem do wejścia w ten nowy, rozświetlony świat Lantlôs, do zanurzenia się w doznaniach, które są tak intensywne, że prowadzą do zmysłowego otępienia – formy estetycznego oderwania od ziemskich trosk, ku "skarbcowi bez czasu i przestrzeni".