"Fendi" autorstwa Hellfielda to utwór, który zanurza słuchacza w estetykę _trap_u, łącząc motywy luksusu, ulicznej autentyczności i wewnętrznego konfliktu. Już od pierwszych wersów refrenu – „Znów próbują nas ocenić, a my stoimy w Fendi” – artysta manifestuje swoją niezależność i nonszalancję wobec osądów, podkreślając jednocześnie status materialny symbolizowany przez markowe ubrania. Ten wers, wraz z „U nas wszystko fresh, total black, cola, rum”, maluje obraz życia pełnego przepychu, swobody i beztroskich imprez w luksusowych apartamentach, które „żyją tu w weekendy”. Całość spaja francuskie „c'est la vie” i „pełny stół”, które dodatkowo wzmacniają poczucie zadowolenia z obfitości i hedonistycznego podejścia do życia.

Utwór Hellfielda to cartelowy remix/cover kultowego włoskiego numeru Niko Pandetty pod tytułem „Pistole Nella Fendi”. Sam Hellfield, czyli Michał Kacprzak, to doświadczony polski raper, piosenkarz, kompozytor, autor tekstów i producent, aktywny muzycznie od 2017 roku, a od 2015 członek grupy CrackHouse. Jego twórczość charakteryzuje się łączeniem rapu, hip-hopu, dance'u z osobistym, czasem kontrowersyjnym przekazem.

W pierwszej zwrotce tekst zagłębia się w bardziej szorstkie realia. „Ulica wciąga ziomów, są daleko od domu” oraz „A ich kobiety tęsknią, twardo nie mówią nikomu” to gorzki obraz ofiar, jakie niesie ze sobą życie na ulicy – rozłąka i ukrywane cierpienie bliskich. Artysta podkreśla, że za fasadą pieniędzy („mula”) i postury kryje się „piekło i niejedna awantura”, co sugeruje trudną przeszłość i walkę o przetrwanie. Marzenie o Bentleyu i odgłosy pistoletu („ra-ta-ta”) to gang shit, który jednak kontrastuje z muzyką w sercu. To ukazuje wewnętrzną sprzeczność: z jednej strony pociąg do luksusu i niebezpieczeństwa, z drugiej – głęboką pasję do rapu, która jest jego ucieczką i celem. Fraza „Ciągle głodni kradniemy sobie rap” może być metaforą ciągłej walki o swoje miejsce w branży, czerpania inspiracji i przekuwania trudnych doświadczeń w sztukę.

Druga zwrotka kontynuuje dualizm. Hellfield przedstawia siebie jako „kota” – niezależnego i sprytnego, jednocześnie dystansując się od brudnych interesów: „Nie tykam gówna, nie handluję prochem”. To interesujący moment, w którym raper, mimo osadzenia w ulicznym kontekście, stawia osobiste granice. Jednocześnie, obserwacja, że „mój bratuszka jest śledzony dronem”, przypomina o nieustannej presji i zagrożeniu, jakie towarzyszy ich środowisku. Nawiązania do luksusowych marek, takich jak LV Ombre Nomade, zestawione z odrzuceniem Balenciagi, to świadomy wybór, który może oznaczać nie tylko preferencje estetyczne, ale i pewien kodeks wartości w świecie, gdzie marka staje się tożsamością. Kluczowym przesłaniem tej zwrotki jest jednak lojalność – „Skurwysynu pamiętaj - lojalność w tych czasach jest skarbem”. To podkreślenie wagi wierności w świecie pełnym zdrady i materializmu. Refren zamyka utwór powtórzeniem filozofii „C'est la vie, pełny stół, nie wszystko kupisz za siano”, dodając, że „Jakie życie taki trap, no a nam jest zawsze mało”. To zdanie idealnie podsumowuje esencję piosenki: pieniądze i luksus są ważne, ale nie zaspokajają wszystkiego. Istnieje ciągła, nienasycona głód czegoś więcej, być może uznania, autentyczności, czy po prostu nieustannego dążenia do przodu, które jest nieodłącznym elementem ich „trapowego życia”. Utwór w swoim oryginalnym wydaniu, a także w późniejszych remiksach, np. z Maciasem, cieszył się popularnością, co świadczy o tym, że jego przekaz rezonuje ze słuchaczami.