Interpretacja Sirens Of The Caspian - Sevdaliza

Piosenka "Sirens Of The Caspian" autorstwa Sevdalizy to utwór głęboko symboliczny i bogaty w metafory, który porusza tematykę pokusy, przeznaczenia i nieuchronnego upadku. Na samym początku słyszymy francuskojęzyczny cytat z filmu "La Haine" (Nienawiść) z 1995 roku, w reżyserii Mathieu Kassovitza. Mówi on o człowieku spadającym z pięćdziesięciopiętrowego budynku, który powtarza sobie: "Jusqu'ici tout va bien, jusqu'ici tout va bien, jusqu'ici tout va bien" ("Jak na razie, jak na razie wszystko jest dobrze"). Kluczowa puenta tego fragmentu brzmi: "Mais l'important n'est pas la chute, c'est l'atterrissage" – "Ale ważne nie jest upadek, lecz lądowanie". Ten wstęp nadaje ton fatalizmu i rezygnacji, podkreślając iluzoryczność poczucia bezpieczeństwa w obliczu nieuniknionego. Sugeruje, że chwilowe pocieszenie jest niczym wobec ostatecznych konsekwencji, a prawdziwą miarą sytuacji jest jej zakończenie, a nie sama droga do niego.

Centralną postacią utworu jest syrena, która krąży wokół "chłopca-marynarza" ("sailor boy"). W mitologii syreny są istotami, które kuszą żeglarzy swym śpiewem, prowadząc ich do zguby. W tekście Sevdalizy syrena symbolizuje niebezpieczną pokusę i zagrożenie. Ciekawe jest tu zderzenie sprzecznych działań marynarza: "Before he kissed her to stay wide awake / Forgived her, please stay away" (Zanim ją pocałował, by pozostać całkowicie przebudzonym / Wybaczył jej, proszę, trzymaj się z daleka). To wskazuje na wewnętrzną walkę między pragnieniem a instynktem samozachowawczym, na świadome dążenie do czegoś, co jest destrukcyjne, a jednocześnie próba odepchnięcia tego. Nawet w obliczu zagrożenia, jest w nim próba przebudzenia, ocalenia.

Powtarzające się frazy "He knows, he knows, he knows" (On wie, on wie, on wie) podkreślają świadomość marynarza o ryzyku i potencjalnych konsekwencjach jego fascynacji syreną. Nie jest on ignorantem; ma pełną świadomość swojego niebezpiecznego położenia, co czyni jego wybory jeszcze bardziej tragicznymi. To powtórzenie buduje napięcie i poczucie nieuchronności.

W refrenie "I said „hey, hey / Oh, what a ship we sail!”" (Powiedziałem „hej, hej / Och, jakim statkiem płyniemy!”) artystka rozszerza metaforę, odnosząc ją do wspólnej podróży – być może przez życie, relację, czy pewien etap doświadczenia. Fraza "We kissed our death to will" (Pocałowaliśmy naszą śmierć z woli) jest szczególnie mocna, sugerując świadome przyjęcie losu, a nawet pragnienie poddania się fatalizmowi lub destrukcyjnej sile. "There's no one left to take, to take" (Nie ma już nikogo do wzięcia, do wzięcia) może oznaczać ostateczność konsekwencji, brak możliwości odwrotu lub pustkę po dokonaniu wyboru.

Kolejny wers, "We're born to recreate" (Urodziliśmy się, by odtwarzać) w połączeniu z "Sinful creature then" (Więc grzeszne stworzenie) wprowadza element cykliczności i inherentnej ludzkiej skłonności do powtarzania błędów, być może w poszukiwaniu intensywnych doznań, nawet jeśli są one szkodliwe. Sevdaliza, artystka znana z eksplorowania głębokich tematów i emocji, często w swojej twórczości porusza kwestie związku ciała z duszą. Taka fraza może odnosić się do ludzkiej natury, która nieustannie dąży do kreacji, ale jednocześnie jest naznaczona grzechem lub skazana na powtarzanie pewnych wzorców.

Powtórzenia "Away, away, away..." (Precz, precz, precz...) mogą być interpretowane jako próba odepchnięcia pokusy, wołanie o ucieczkę lub, paradoksalnie, jako echo samego kuszącego wołania syreny, która wciąga coraz głębiej. Sevdaliza, holendersko-irańska artystka, często tworzy muzykę, która jest "skomplikowaną i duchową ścieżką dźwiękową", a jej utwory są opisywane jako "poetycko zawiłe dychotomie". "Sirens Of The Caspian" idealnie wpisuje się w ten styl, będąc złożoną narracją o wewnętrznych konfliktach i dążeniu do samopoznania, nawet poprzez bolesne doświadczenia. Utwór został wydany na EP-ce "The Calling" w 2018 roku, która, jak zauważyła Ilana Kalish z Atwood Magazine, stanowi "kompleksową i duchową ścieżkę dźwiękową, godną tej wzniosłej, afirmującej życie podróży". Sama Sevdaliza postrzega swoje utwory jako naczynia, które pomagają "zbierać maski jako pamiątki w procesie, a jej wewnętrzne przewodnictwo pochodzi ze zbiorowej, ostatecznie kierując się ku najwyższemu ja". Ten utwór jest więc kolejnym świadectwem jej artystycznej wizji, w której piękno i zagrożenie splatają się w nieodłączny taniec.