Interpretacja The Only Way to Love - Vanessa Carlton

Utwór Vanessy Carlton „The Only Way to Love” to głęboko intymna eksploracja nieodpartej siły miłości i odwagi, jakiej wymaga pełne poddanie się jej. Jest to piosenka z albumu Love Is An Art z 2020 roku, płyty, na której Carlton, zainspirowana książką Ericha Fromma „Sztuka miłowania”, analizuje zmienną naturę miłości, oczekiwań i współczucia z różnych perspektyw. Piosenkarka sama przyznała, że utwór jest wizualną medytacją na temat przeciągania liny między strachem a odwagą w naszych umysłach. To przesłanie jest sercem jej interpretacji.

Już w pierwszej zwrotce, „For you, the coast is clear / Bury my fear, you're the edge of the ocean / The tide follows what's right / And so have I”, Vanessa maluje obraz kogoś, kto stoi na progu miłości, podczas gdy obiekt jej uczuć zdaje się być wolny od wszelkich obaw. Metafora krawędzi oceanu i pływu, który podąża za tym, co słuszne, podkreśla poczucie, że miłość jest naturalną, niemożliwą do zatrzymania siłą, której narratorka w końcu ulega, choć z pewnym wewnętrznym oporem. Jest to moment, w którym – jak sama Carlton wyjaśniła w wywiadzie dla VICE – pieśń celebruje odwagę romantycznej ścieżki i pójście na całość, mówienie tego, co się chce powiedzieć, podejmowanie ryzyka.

Przed refrenem pojawia się kluczowe spostrzeżenie: „There's a danger when you feel without thinking / In this moment what I fear, I need the most”. To zdanie doskonale oddaje wewnętrzny konflikt między rozumem a sercem. Lęk przed tym, czego najbardziej się pragnie – całkowitego poddania się miłości – jest powszechnym doświadczeniem, które artystka tutaj wyraźnie artykułuje.

Refren, powracający niczym potężna fala, stanowi centralne przesłanie utworu: „I want to run but I won't get very far / 'Cause I can't fight the force of my young beating heart / Like a soldier steady march, answering the call / It's the only way to love”. To wyznanie bezsilności wobec potęgi własnych uczuć. Młode, bijące serce symbolizuje surową, instynktowną i niemożliwą do opanowania emocję. Porównanie do żołnierza maszerującego stanowczo, odpowiadającego na wezwanie sugeruje, że poddanie się miłości jest aktem nieuchronnym, niemal obowiązkiem, mimo że może być postrzegane jako rodzaj kapitulacji. Vanessa Carlton podkreśla, że to właśnie ten bezkompromisowy, pełen wrażliwości sposób jest jedynym sposobem na miłość.

W drugiej zwrotce, „Now, we walk the streets / The city speaks the tales of paramours / The wave, it comes for me / Am I brave enough to let go?”, sceneria zmienia się na miejską, gdzie historie kochanków są wszechobecne, co dodatkowo osadza doświadczenie narratora w uniwersalnym kontekście. Pytanie „Am I brave enough to let go?” otwiera na dalszą refleksję nad własną wrażliwością i gotowością na zrzucenie obronnej postawy. Piosenkarka zaznacza, że miłość działa tylko wtedy, gdy odpuścisz strach. To jest jej walka. Dopóki w końcu nie odpuści.

Most to najbardziej poetycka i filozoficzna część piosenki: „The energy comes, feel a rush / It will move you / The energy goes and you trust / It will come back again / Our hands will trace, out a map, that is ancient / Drawing our fate, all of this pain, an illusion”. Te słowa mówią o cyklicznym charakterze namiętności i połączenia, a także o konieczności zaufania, że energia miłości, nawet jeśli chwilowo zanika, powróci. Idea, że ich dłonie wyznaczą starożytną mapę i rysują ich los, sugeruje, że ta miłość jest przedznaczona, karmiczna, wykraczająca poza indywidualne wybory. Sugestia, że cały ten ból to iluzja, może oznaczać, że lęk, przeszłe cierpienia czy niepewność znikają w obliczu tak potężnej, prawdziwej miłości, albo że są one jedynie częścią drogi prowadzącej do tego przeznaczonego połączenia.

Vanessa Carlton przyznała, że nie jest z natury romantyczką i to było dla niej przerażające. Dlatego The Only Way to Love jest dla niej hołdem dla wszystkich romantyków, którzy wiedzą, że jedyny sposób na miłość to położenie wszystkich kart na stół. Utwór, wyprodukowany przez Dave'a Fridmanna, znanego z pracy z MGMT i Flaming Lips, charakteryzuje się subtelną, lecz wciągającą produkcją, z fortepianowymi aranżacjami, które jeden z recenzentów określił jako pięknie zapożyczone od ABBA. Sama Carlton opisuje album jako celowo bardziej niewygodny w pewnych momentach, napędzany nietradycyjnymi aranżacjami.

Piosenka jest ostatecznie hymnem na cześć poddania się miłości bez rezerwy, pomimo lęku i niepewności. To hymn na cześć odważnego wyboru romantycznej ścieżki, która jest jedyną prawdziwą drogą do poznania siebie i drugiego człowieka. Jak podsumowała artystka w odniesieniu do teledysku do piosenki, który przedstawia ją jako trzy wersje siebie, zmieniającą się osobę w niezmiennej tradycji picia drinka samotnie w barze, jest to podróż miłości: piękna, brutalna, radosna, spokojna… tak wiele rozdziałów. I działa tylko wtedy, jeśli odpuścisz strach. To jest jej walka. Dopóki w końcu nie odpuści.