Piosenka „Til Hamingju” islandzkiego duetu Væb to przebiegła i wielowarstwowa satyra na współczesną kulturę celebrytów, narcyzm i płytką autoafirmację, ubraną w chwytliwe elektroniczne brzmienie. Sam tytuł, oznaczający po islandzku „Gratulacje”, jest kluczem do interpretacji, sygnalizującym ironiczny ton utworu od samego początku.

Tekst utworu kreuje postać hiper-pewnego siebie, megalomańskiego artysty, który chwali się swoją rzekomą sławą i niepodważalną pozycją w przemyśle muzycznym. Już pierwsze wersy, takie jak „Hey ty, okropnie twardy, nie gadaj ze mną / Jestem celebrytą, czyż nie znacie mnie, byłem w konkursie piosenki”, natychmiast wprowadzają w świat wyimaginowanej wyższości. Odniesienie do „konkursu piosenki” (Söngvakeppnin, islandzkie eliminacje do Eurowizji) oraz „Stacji 2” (islandzka stacja telewizyjna) jest celowym urealnieniem tej karykatury, wskazującym na lokalne realia celebryckie, które Væb w dowcipny sposób parodiują. Postać ta jest tak przesiąknięta własnym znaczeniem, że odrzuca nawet oferty kontraktów, twierdząc, że „celebryci nie potrzebują tego”.

Centralnym punktem utworu jest powtarzające się jak mantra stwierdzenie: „Jestem najlepszy w tej grze / Choćby wszystko szło na opak”. Bez względu na okoliczności, narrator jest niezmiennie obsypywany gratulacjami, co wyraża refren „Til hamingju meira það, til hamingju meira það” – „Gratulacje, gratulacje z tego powodu”. To podkreśla absurdalność ślepego podziwu i nieuzasadnionego sukcesu, gdzie nawet porażka jest przedstawiana jako tryumf. Narrator otwarcie przyznaje, że „myśli tylko o sobie” i „dostaje wszystko, czego chce”. Ta postawa egoizmu i pławienia się w nim, bez cienia autorefleksji, jest esencją satyry.

Kluczową informacją, która niezwykle wzbogaca interpretację „Til Hamingju”, jest fakt, że utwór Væb sampluje zwycięską piosenkę Söngvakeppnin 2006 „Til Hamingju Ísland” (znaną międzynarodowo jako „Congratulations”) autorstwa Silvii Night. Silvia Night to kultowa, kontrowersyjna postać islandzkiej sceny, będąca scenicznym alter ego aktorki Ágústy Evy Erlendsdóttir. Jej eurowizyjne wcielenie było kwintesencją celebryckiej arogancji i autopromocji, gdzie Silvia gratulowała Islandii… posiadania jej. Wæb, używając tego samego podkładu muzycznego i nawiązując do tytułu, świadomie wpisują się w tę satyryczną tradycję. To nie jest tylko piosenka o narcyzmie; to meta-komentarz na temat konkretnego, przerysowanego typu islandzkiego celebryty, który zyskał rozgłos dzięki swojej bezczelności i prześmiewczej postawie. Wæb, choć sami są wschodzącymi gwiazdami (reprezentowali Islandię na Konkursie Piosenki Eurowizji 2025 z piosenką „Róa”), wykorzystują swój utwór do inteligentnego żartu z własnej pozycji i przemysłu rozrywkowego.

Dalsze fragmenty tekstu potęgują ten efekt: „(Słuchaj, jestem właścicielem tej ziemi, jestem zdecydowanie najlepszy, zamierzam zostać prezydentem)” oraz opisy drogich samochodów i biegnących za nimi krzyczących fanów. Jest to wyraźne wyolbrzymienie archetypu wpływowej osoby, która wierzy, że ma prawo do wszystkiego. Zwrot „Til hamingju z przeklętą Islandią” można odczytywać jako przewrotne „gratulacje” dla kraju, który toleruje (a może i promuje) tego typu osobowości. Nawet codzienność narratora sprowadza się do zarabiania pieniędzy: „Jedyną rzeczą, którą robię wieczorami, jest zarabianie kasy”.

Væb, duet braci Hálfdána Helgiego i Matthíasa Davíða Matthíassona, znani są z elektronicznego brzmienia. Ich kariera rozpoczęła się od komediowej piosenki na TikToku w 2022 roku, co sugeruje, że humor i satyra są integralną częścią ich artystycznego DNA. „Til Hamingju” doskonale wpisuje się w ten wizerunek, pokazując, że Væb nie boją się eksperymentować z formą i treścią, wykorzystując swoje utwory do komentarza społecznego w lekkiej, ale celnej formie. Ich umiejętność łączenia chwytliwych melodii z inteligentnym, często ironicznym przekazem, jest jedną z ich największych atutów.

Podsumowując, „Til Hamingju” to błyskotliwy komentarz na temat współczesnego narcyzmu i kultu celebrytów. Wykorzystując dziedzictwo Silvii Night, Væb tworzą piosenkę, która jest jednocześnie zabawnym, autoironicznym hymnem i ostrą krytyką pustej próżności. To utwór, który zmusza słuchacza do zastanowienia się nad tym, komu i za co składamy gratulacje w świecie, gdzie sukces często bywa mierzony wyłącznie miarą sławy i bogactwa, niezależnie od rzeczywistych osiągnięć.