Interpretacja Adieu Hawaï - Tino Rossi

"Adieu Hawaï", wykonane przez legendarnego francuskiego śpiewaka Tino Rossiego w akompaniamencie Orchestre Pierre Chagnon, to utwór, który zadebiutował w 1935 roku, wydany na płycie 78 obrotów przez wytwórnię Columbia (DF.1730). Często pojawiał się jako strona B singla obok "Guitare d'Amour". Istnieje również angielska wersja utworu, zatytułowana "Goodbye Hawaii". Muzykę do tej pożegnalnej ballady skomponowali Dave Apollon i Leon Towers Robins, natomiast autorem tekstu jest René Buzelin. Utwór ten doskonale wpisuje się w wizerunek Rossiego jako "chanteur de charme" – piosenkarza, którego romantyczne ballady wzbudzały zachwyt, szczególnie wśród żeńskiej publiczności.

Tekst piosenki, choć krótki, jest niezwykle sugestywny i emanuje głębokim sentymentem. Rozpoczyna się bezpośrednim pożegnaniem: "Adieu Hawaï / Je pars aujourd'hui toujours". Podkreśla ono nieodwołalność wyjazdu, ale natychmiastowo kontrastuje z wyznaniem, że dusza artysty pozostaje zachwycona i zawdzięcza Hawajom swoje najpiękniejsze dni: "Mais mon âme ravie / Te doit ses plus beaux jours". To paradoks odejścia fizycznego przy jednoczesnym trwaniu emocjonalnej więzi stanowi serce utworu. Hawaje nie są tu jedynie miejscem na mapie; stają się błogosławioną ziemią ("Ô terre bénie"), cudownym azylem, gdzie wszystko jest poezją ("Où tout est poésie") i gdzie bohater poznał miłość ("Que j'ai connu l'amour"). Ta idealizacja miejsca, jako kolebki najważniejszych uczuć, jest charakterystyczna dla twórczości Rossiego, który był często określany mianem "śpiewaka szczęśliwej miłości".

Kolejne wersy pogłębiają ten idylliczny obraz, nazywając Hawaje "wyspą marzeń, gdzie zostawiam moje serce" ("Île de rêve où je laisse mon coeur"). Określenie "Douce Hawaï aux parfum enchanteurs" (Słodkie Hawaje o czarujących zapachach) odwołuje się do zmysłów, wzmacniając uczucie nostalgii i tęsknoty za utraconym rajem. Pożegnanie jest finalne, "suprême adieu" (najwyższe pożegnanie), skierowane ku "ivresse de ton ciel bleu" (upojeniu twojego błękitnego nieba), co symbolizuje zarówno radość, jak i melancholię towarzyszącą rozstaniu z czymś tak doskonałym i pięknym. Ta subtelna mieszanka żalu i wdzięczności jest znakiem rozpoznawczym romantycznego stylu Tino Rossiego.

Tino Rossi, urodzony w Ajaccio na Korsyce, w ciągu swojej kariery nagrał ponad 2000 utworów i wystąpił w ponad 25 filmach, stając się jedną z największych idoli romantycznych swoich czasów. Jego operowy głos tenora doskonale nadawał się do wykonywania tego typu sentymentalnych melodii. Choć najbardziej znany jest z bożonarodzeniowego przeboju "Petit Papa Noël", "Adieu Hawaï" jest przykładem jego wcześniejszej twórczości, która ugruntowała jego pozycję jako mistrza romantycznej ballady we francuskim stylu kabaretowym. Utwór ten, choć nie ma wokół niego wielu udokumentowanych wywiadów czy anegdot, jest świadectwem uniwersalnego tematu pożegnania z miejscem, które stało się synonimem miłości i szczęścia, w wykonaniu artysty, który potrafił nadać tym uczuciom niezrównaną głębię i urok.