Interpretacja El rancho grande - Tino Rossi

Piosenka „El rancho grande” w wykonaniu Tino Rossiego to fascynujący przykład kulturowej adaptacji i artystycznej transformacji, gdzie żywiołowy meksykański klasyk zyskuje nowe, sentymentalne oblicze w interpretacji francuskiego tenora. Tekst, choć zachowuje hiszpański tytuł, jest w całości przetłumaczony na język francuski, a autorem tych słów jest sam Tino Rossi. Ta adaptacja pozwala zrozumieć, jak europejska wrażliwość przetwarza obraz egzotycznego, odległego świata.

Oryginalna „Allá en el Rancho Grande” to meksykańska pieśń, która powstała w latach 20. XX wieku na potrzeby widowiska muzycznego. Szybko zyskała status ikony, stając się nieodłącznym elementem gatunku ranchera – gatunku charakteryzującego się akompaniamentem mariachi i liryką opiewającą życie na tradycyjnym meksykańskim ranczu. Jej prawdziwa sława rozpoczęła się jednak wraz z filmem o tym samym tytule z 1936 roku, uważanym za początek Złotej Ery kina meksykańskiego, gdzie śpiewał ją Tito Guízar. Pieśń ta, będąca hymnem na cześć idyllicznego wiejskiego życia i prostych przyjemności, doczekała się niezliczonych interpretacji, w tym tak znanych artystów jak Bing Crosby, Gene Autry czy nawet Elvis Presley. Choć za głównego kompozytora często uważa się Silvano Ramosa, istnieją przesłanki, że pierwotnym autorem był Agustín Arroyo Chagoyán, który „podarował” utwór Ramosowi.

Wersja Tino Rossiego zyskuje unikalny, nostalgiczny ton. Corsykańczyk Tino Rossi, słynny francuski śpiewak i aktor filmowy, obdarzony głosem tenora o operowym zabarwieniu, był znany z romantycznych ballad i piosenek artystycznych. W swojej 50-letniej karierze nagrał ponad 2000 piosenek i sprzedał ponad 200 milionów albumów, ugruntowując swoją pozycję jako „latynoski kochanek” i symbol francuskiego szarmu. Jego interpretacja „El rancho grande” nie jest surowym, rdzennie meksykańskim wołaniem, lecz raczej chanson – elegancką, melodyjną pieśnią, przefiltrowaną przez romantyczną estetykę francuskiego kabaretu.

Tekst piosenki, zaczynający się od słów „J'ai mon rancho dans la pampa / C'est le plus beau de la sierra”, maluje obraz idealistycznego schronienia, raju na ziemi. Ranczo, położone „loin des villes” (z dala od miast) pod „ciel du Mexique” (meksykańskim niebem), jest miejscem „tranquille” (spokojnym), gdzie jedyną muzyką jest „chant du gaucho” (śpiew gaucza). Tino Rossi, swoimi delikatnymi i płynnymi liniami melodycznymi, przekształca meksykańską radość życia w subtelną tęsknotę za utraconym lub wyśnionym Edenem. Nie ma tu miejsca na surowe realia, jest za to eskapistyczna wizja sielanki.

Kolejne zwrotki wzbogacają ten obraz: „Les cow-boys de la plaine” (kowboje z równiny) przybywają w niedzielę na „chevaux d'ébène” (hebanowych koniach), aby bawić się przy „jeux du rodéo” (grach rodeo). Wieczorem, „sous un rayon de lune” (w promieniach księżyca), „danseuses légères” (lekkie tancerki) wykonują „les plus gais boléros” (najweselsze bolera). Tino Rossi, znany z ról filmowych, w których często grał uroczych bohaterów, raz nawet wystąpił w francuskim filmie o tematyce „dzikiego zachodu” zatytułowanym „Le Gardian” w 1946 roku, wcielając się w postać „kowboja”. To nadaje jego interpretacji „El rancho grande” dodatkową warstwę – osobistej fascynacji czy, być może, utożsamienia z tym egzotycznym dla Europejczyka światem.

Opis natury w piosence również jest niezwykle malowniczy: „De grands buffles sauvages / Au milieu des prairies” (wielkie dzikie bawoły pośród prerii) dodają krajobrazowi „des couleurs plus jolies / Et des aspects nouveaux” (ładniejszych kolorów i nowych aspektów). Wreszcie, narrator zaprasza do swojego „rancho magique” (magicznego rancza), gdzie „les beaux jours font la ronde” (piękne dni krążą), a jego „champs magnifiques” (wspaniałe pola) są „les plus beaux du monde” (najpiękniejsze na świecie). To właśnie tam znajduje „le repos” (spokój).

Tino Rossi nie śpiewa o trudzie pracy na roli czy wyzwaniach życia na ranczu; jego „El rancho grande” to niemal baśniowa wizja, kwintesencja marzenia o ucieczce do prostszego, piękniejszego świata. Ten świat jest idealizowany, pozbawiony cieni, pełen muzyki, tańca i harmonii z naturą. Jest to romantyczny sen, w którym francuski śpiewak, z właściwą sobie gracją, zaprasza słuchacza do udziału w tej utopijnej fantazji. Jego wokal, zazwyczaj liryczny i płynący, doskonale pasuje do tej idyllicznej wizji, czyniąc z meksykańskiej ranchery piosenkę o uniwersalnej tęsknocie za pięknem i spokojem, bez względu na geograficzne pochodzenie.