Piosenka „Ich Hasse Kinder” Tilla Lindemanna, frontmana Rammsteina, to utwór, który z typową dla artysty prowokacją i humorem, zanurza się w temat społecznych frustracji i kontrowersyjnych uczuć wobec dzieci. Wydana w Międzynarodowy Dzień Dziecka, z miejsca wzbudziła dyskusje. Tekst rozpoczyna się od bardzo realistycznej i relatywnej sceny podróży samolotem, gdzie narrator zostaje skazany na towarzystwo głośno płaczącego dziecka. Opisuje eskalację irytacji, która prowadzi do uczucia paniki i ogromnego smutku – „Panik reitet großen Kummer”. Krzyki dziecka narastają, matka przegląda magazyn, a ojciec śpi „jak kamień”, co potęguje poczucie bezradności i osamotnienia narratora w tej udręce. Cała ta sytuacja jest metaforą, poetyckim ujęciem codziennej sytuacji, w której dorośli są zirytowani zbyt głośnymi niemowlętami i dziećmi.

Centralnym punktem utworu jest powtarzające się, radykalne wyznanie: „Ich hasse Kinder” (Nienawidzę dzieci). Jednak Lindemann nie poprzestaje na prostym wyrażeniu nienawiści, ale zadaje serię filozoficzno-społecznych pytań: „Darf und kann man Kinder hassen?” (Czy wolno i czy można nienawidzić dzieci?) oraz później, jeszcze bardziej szokujące: „Kann und muss man Kinder schlagen?” (Czy wolno i czy trzeba bić dzieci?). Te pytania, określone jako „pytanie wszystkich klas” i „pytanie wszystkich pytań”, podkreślają tabuizowany charakter tych emocji i rzucają wyzwanie normom społecznym dotyczącym dzieciństwa i rodzicielstwa.

W miarę rozwoju utworu, brutalne wyznanie nienawiści przechodzi transformację. Następuje nagłe, paradoksalne odwrócenie: „Nein, ich liebe sie / Ja, ich liebe sie”. Ta deklaracja miłości jest jednak obwarowana kluczowym warunkiem: „Doch es müssen meine sein” (Ale muszą być moje) lub „Doch sie sollten meine sein” (Ale powinny być moje). Ten zwrot ujawnia głęboko zakorzeniony egoizm i posesywność, które leżą u podstaw wielu ludzkich relacji, w tym tych rodzinnych. Narrator nie nienawidzi dzieci per se, ale cudze dzieci, które zakłócają jego spokój i naruszają jego granice. Dzieci własne, będące przedłużeniem samego siebie, są obiektem miłości. Ten motyw ma swoje echa w twórczości Rammsteina, np. w utworze "Zerstören", gdzie pojawia się podobna idea: "Muszę niszczyć, ale nie może to być moje".

Końcowa scena piosenki, w której dziecko nagle cichnie i uśmiecha się do narratora, tylko po to, by zaraz potem znowu zacząć płakać, jest ironicznym podsumowaniem tego cyklu frustracji i chwilowego rozbrojenia. Uśmiech dziecka jest momentem, który potrafi zmiękczyć nawet najtwardsze serce, ale natura dziecka, jego nieprzewidywalność i głośność, szybko przywraca początkowe, irytujące doświadczenie.

Chociaż tekst piosenki skupia się na bezpośrednich odczuciach, warto wspomnieć, że teledysk do „Ich Hasse Kinder”, wyreżyserowany przez Sergeya Greya, dodaje dodatkowe warstwy interpretacyjne, nawiązując do motywów z czasów radzieckich oraz dziecięcej traumy i mobbingu. W wideo Lindemann wciela się w postać radzieckiego nauczyciela, co w połączeniu z motywami zemsty za znęcanie się w dzieciństwie, wzbogaca przekaz utworu o kontekst społeczny i psychologiczny. Lindemann, znany z zamiłowania do prowokacji i przekraczania granic, używa hiperboli, by poruszyć niewygodne tematy, a „Ich Hasse Kinder” jest doskonałym przykładem jego umiejętności łączenia poetyckiego języka z potocznymi wyrażeniami, tworząc utwór, który jest zarówno kontrowersyjny, jak i skłaniający do refleksji. Piosenka, choć szokująca w tytule, ostatecznie stawia pytania o granice tolerancji, naturę miłości i egoizmu w kontekście rodzicielstwa.