Interpretacja My Ordinary Life - The Living Tombstone

„My Ordinary Life” zespołu The Living Tombstone, wydany w 2017 roku, to utwór o zaskakująco głębokim przesłaniu, ukrytym pod chwytliwą, energiczną melodią. Choć na pierwszy rzut oka piosenka może wydawać się opowieścią o tryumfie i pewności siebie, tak naprawdę stanowi rozdzierający krzyk o pomoc, zabrany w pozę przechwałek. Sam Haft, współtwórca utworu, wraz z Yoavem Landauem, celowo skonstruował tekst w taki sposób, aby odzwierciedlał kompleks wyższości i niższości, który często towarzyszy drodze artystycznej.

Utwór rozpoczyna się od manifestacji niezależności i ambicji. Podmiot liryczny odrzuca sugestie, by „zachować prostotę” („keep it simple”), woląc pielęgnować własne „idee” i pozwalać im „rosnąć”. Początkowy brak uznania, „śmiech” innych, szybko ustępuje miejsca sukcesowi finansowemu – „nie śmieją się z moich pieniędzy” – co staje się motorem napędowym i źródłem zewnętrznej walidacji. Wiersze takie jak „They tell me Jesus walks, I tell them money talks” („Mówią mi, że Jezus chodzi, ja im mówię, że pieniądze mówią”) podkreślają cyniczną, materialistyczną perspektywę, która rozwija się wraz z osiągnięciami. Artysta z łatwością tworzy hity, nazywany jest „mister e-z bake”, co symbolizuje pozorną beztroskę i płodność twórczą.

Jednak już w pierwszym refrenie pojawia się rysa na tym pozornie idealnym obrazie. Podmiot liryczny pyta: „Do you feel me? Take a look inside my brain. The people always different, but it always feels the same” („Czujesz mnie? Spójrz w mój umysł. Ludzie są zawsze inni, ale to zawsze wydaje się takie samo”). To pierwsze sygnały izolacji i braku autentycznych połączeń, pomimo rosnącej popularności. Śmiech „z bólu” to mechanizm obronny, a nie prawdziwa radość.

Mostek pogłębia poczucie alienacji i poszukiwania ukojenia. „Stayin still, eyes closed. Let the world just pass me by... Pain pills, nice clothes” („Trwam w bezruchu, oczy zamknięte. Pozwalam światu przeminąć… Tabletki przeciwbólowe, ładne ubrania”) wyraźnie wskazują na eskapizm i uzależnienie od powierzchownych pocieszeń. Prośba „Touch me, Midas, Make me part of your design” odnosi się do mitologicznego króla Midasa, którego dotyk zamieniał wszystko w złoto, co jest metaforą ogromnego bogactwa i sukcesu, ale jednocześnie samotności i niemożności czerpania radości z prawdziwych, niematerialnych aspektów życia. Brak „przewodnika” („None to guide us”) i poczucie „strachu po raz ostatni” („I feel fear for the very last time”) sugerują punkt zwrotny, być może utratę kontroli lub poddanie się.

W drugiej zwrotce fasada staje się jeszcze bardziej wyraźna. Podmiot liryczny jest nazywany „wyjątkowym”, „pokornym”, a nawet „Bogiem”. Ta adoracja sprawia, że „traci kontakt” z rzeczywistością, stając się „zagubionym w fasadzie”. Mimo świadomości fałszywości otoczenia, które „nigdy nie widzi błędów” i „jest po prostu fałszywe”, podmiot liryczny nie protestuje, czerpiąc korzyści z tej sytuacji – „makin’ so much bread, I don’t care that they’re just being fake” („zarabiam tak dużo forsy, nie obchodzi mnie, że są fałszywi”). Paradoxalnie, mimo poczucia bycia „ponad” innymi, stwierdza, że „zagubiłby się bez ich miłości” („I would be lost without their love”), co ukazuje jego uzależnienie od zewnętrznej aprobaty.

Kulminacja kryzysu następuje w drugiej części refrenu: „Can you heal me? Have I gained too much? When you become untouchable, you’re unable to touch” („Czy możesz mnie uzdrowić? Czy zyskałem za wiele? Kiedy stajesz się nietykalny, nie jesteś w stanie dotykać”). To bolesne uświadomienie, że ogromny sukces i sława prowadzą do emocjonalnej niedostępności i głębokiej samotności. Pytanie „Is there a real me?” („Czy jest prawdziwy ja?”) wskazuje na całkowitą utratę tożsamości pod ciężarem wykreowanego wizerunku. Unikanie bólu – „I don’t do pain” – pogłębia ten problem, uniemożliwiając autentyczne doświadczanie życia.

Zakończenie piosenki, z liniami „Lay still, restless. Losing sleep while I lose my mind... All thrill, no stress. All my muses left behind” („Leżę w bezruchu, niespokojny. Tracę sen, tracąc rozum... Same dreszcze, bez stresu. Wszystkie moje muzy odeszły”), maluje obraz głębokiego cierpienia psychicznego i utraty inspiracji. Podmiot liryczny czuje się „near divine” („bliski boskości”), ale to złudne poczucie boskości jest przerażające i prowadzi do ostatecznego uwolnienia od strachu – „I feel fear for the very last time”. Tytuł „My Ordinary Life” staje się gorzką ironią – to, co dla artysty stało się „zwykłym życiem”, dla większości ludzi byłoby niezwykłym, ale obarczonym samotnością i utratą sensu doświadczeniem. Piosenka jest introspektywną podróżą w umysł artysty, ukazującą cenę sukcesu i zmagania z autentycznością w świecie, który często ceni zysk materialny bardziej niż prawdziwą kreatywność.