"Victoria" zespołu The Kinks, otwierający konceptualny album Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire) z 1969 roku, to prawdziwe arcydzieło satyry i nostalgii, doskonale odzwierciedlające charakterystyczny styl Raya Daviesa. Piosenka, pierwotnie pomyślana jako część ścieżki dźwiękowej do niezrealizowanej sztuki telewizyjnej, napisanej przez Daviesa we współpracy z Julianem Mitchellem, stała się kluczowym elementem opowieści o życiu tytułowego Arthura Morgana, małego angielskiego tapicera, który widzi, jak jego syn wyjeżdża do Australii w poszukiwaniu lepszego życia.

Utwór zaczyna się z rockową energią, z dominującym riffem gitary elektrycznej o bluesowym zabarwieniu, co wprowadza słuchacza w kinetyczną lekcję historii. Już pierwsze wersy – "Long ago life was clean / Sex was bad and obscene / And the rich were so mean" – natychmiastowo ukazują złożoną grę pomiędzy idealizacją a surową rzeczywistością. Davies, mistrz ciętej satyry, juxtapozuje romantyczny obraz wiktoriańskiej Anglii z jej ciemnymi stronami: surową moralnością dotyczącą seksu, hipokryzją i rażącą nierównością społeczną, gdzie bogaci byli „tak podli”.

Niemniej jednak, w tym krytycznym spojrzeniu, obecna jest również autentyczna nuta nostalgii. Ray Davies, poprzez perspektywę prostego, „małego człowieka” – postaci Arthura, opartej na jego szwagrze – wyraża głębokie, choć być może naiwne, umiłowanie ojczyzny. W słowach "I was born, lucky me / In a land that I love / Though I am poor, I am free" pobrzmiewa duma narodowa i poczucie przynależności, które, mimo świadomości niedostatku, przekłada się na gotowość do walki i poświęcenia: "When I grow I shall fight / For this land I shall die / Let her sun never set". Ten patos jest jednocześnie szczery i subtelnie ironiczny, gdyż Ray Davies często używał satyry, aby skomentować normy społeczne i struktury klasowe. Jak sam Davies wspomniał w jednym z wywiadów, „pisanie jest jak bieganie maratonu. Najważniejsza część to ukończenie”. Jego twórczość, zwłaszcza w późnych latach 60., często poruszała tematy angielskiej nostalgii i losu zwykłych ludzi.

Refren "Victoria, Victoria, Victoria, 'toria" staje się hymnem, który w swej powtarzalności podkreśla wszechobecność i niemal boski status królowej w świadomości ówczesnych Brytyjczyków. Most, z frazą "Land of hope and gloria", to wyraźne nawiązanie do hymnu „Land of Hope and Glory”, co jeszcze bardziej wzmacnia dwoisty charakter utworu – to jednocześnie hołd i krytyczne spojrzenie. Dave Davies, brat Raya, swoimi chropowatymi wokalami w tle i gitarowym riffem dodaje piosence dynamicznego, exultatywnego klimatu.

Dalsza część utworu rozszerza perspektywę na rozległe Imperium Brytyjskie: "Canada to India / Australia to Cornwall / Singapore to Hong Kong / From the West to the East". Te geograficzne wyliczenia podkreślają ogrom globalnego zasięgu, by zaraz potem, w słowach "From the rich to the poor / Victoria loved them all", ujawnić kolejną warstwę ironii. Czy królowa rzeczywiście „kochała ich wszystkich”, czy raczej była to idealistyczna wizja, ukrywająca eksploatację i hierarchie imperium? Ta kwestia pozostaje otwarta, zmuszając słuchacza do refleksji nad prawdziwą naturą kolonializmu.

„Victoria” odniosła umiarkowany sukces komercyjny, będąc pierwszym singlem The Kinks, który powrócił na listy przebojów w USA (osiągając 62. miejsce na Billboard Hot 100) od 1966 roku. W Wielkiej Brytanii dotarła do 33. miejsca. Utwór ten nie tylko pomógł The Kinks wyjść z komercyjnego impasu, ale także zapowiedział ich dalsze sukcesy, w tym hit „Lola” z 1970 roku. Ray Davies zręcznie balansuje na granicy satyry i szczerości, tworząc piosenkę, która jest zarówno uroczysta, jak i krytyczna, i która niezmiennie bawi i skłania do myślenia. To, że „Victoria” została napisana w 1969 roku, gdy Imperium Brytyjskie było już cieniem swojej dawnej świetności, dodaje warstwie nostalgicznej i ironicznej dodatkowego kontekstu upadku i refleksji nad przeszłością.