Interpretacja Drivin' - The Kinks

Drivin' to piosenka The Kinks, która na pierwszy rzut oka wydaje się być prostą odą do ucieczki od codzienności, lecz w szerszym kontekście twórczości Raya Daviesa i epoki, w której powstała, nabiera głębszego znaczenia. Utwór ukazał się w 1969 roku na koncepcyjnym albumie Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire), choć warto zaznaczyć, że nagrania do niego rozpoczęto już 1 maja 1969 roku. Piosenka była pierwszym singlem promującym album w Wielkiej Brytanii i Europie kontynentalnej, ale nie zdołała wejść na listy przebojów, co czyniło ją pierwszym utworem The Kinks (poza ich singlami sprzed "You Really Got Me"), któremu się to nie udało.

Tekst piosenki rozpoczyna się od ponurego obrazu świata pogrążonego w chaosie: "It seems like all the world is fighting / They're even talking of a war" (Wygląda na to, że cały świat walczy / Mówią nawet o wojnie). Ten fragment odzwierciedla ogólne poczucie niepokoju i niestabilności lat 60., które nierzadko przewijało się w brytyjskiej kulturze tamtego okresu. W obliczu globalnych konfliktów, wymienionych w piosence jako walki "Rosjan, Chińczyków i Hiszpanów", narrator proponuje radykalne antidotum: ucieczkę. Proste stwierdzenie "The sun is shining / We're going drivin', drivin'" (Słońce świeci / Jedziemy na przejażdżkę, przejażdżkę) stanowi kontrast między zewnętrznym światem a pragnieniem osobistego pokoju.

Zaproszenie do porzucenia zmartwień jest bezpośrednie i kuszące: "Drop all your work / Leave it behind / Forget all your problems / And get in my car / And take a drive with me" (Rzuć całą swoją pracę / Zostaw ją za sobą / Zapomnij o wszystkich swoich problemach / I wsiądź do mojego samochodu / I zabierz się ze mną na przejażdżkę). To nie tylko fizyczna podróż, ale metaforyczna ucieczka od odpowiedzialności, codziennego zgiełku i presji społecznej. Ray Davies, znany z obserwacyjnych i introspektywnych tekstów, często celebrował proste, angielskie sposoby życia w swoich piosenkach. "Drivin'" jest tego doskonałym przykładem, chwalącym beztroskie spędzanie czasu na angielskiej wsi. Krytyk Johnny Rogan i autor Thomas Kitts zauważają, że piosenka jest oparta na prawdziwych doświadczeniach z dzieciństwa Raya Daviesa, kiedy jego rodzina podróżowała z Londynu na wieś.

Sceny opisywane w kolejnych zwrotkach malują sielankowy obraz brytyjskiego pikniku: "The sandwiches are packed / The tea is in the flask / We've plenty of beer / And gooseberry tarts" (Kanapki spakowane / Herbata w termosie / Mamy dużo piwa / I tart z agrestem). To jest kwintesencja brytyjskości, celebrowanie małych przyjemności, które stanowią oazę spokoju w niespokojnych czasach. Propozycja zabrania matki, ale zapomnienia o "bratankach, kuzynach, braciach i siostrach", sugeruje pragnienie bardziej intymnego doświadczenia, odcięcia się od szerszych zobowiązań rodzinnych na rzecz chwili tylko dla dwojga (lub trzech).

Podróż przez "Tysiące drzew / Setki pól / Miliony ptaków" podkreśla powrót do natury i jej uzdrawiającą moc. Naiwne, wręcz dziecinne interakcje, takie jak "We'll talk to the cows / And laugh at the sheep / We'll lie in a field / And we'll have a sleep" (Porozmawiamy z krowami / I pośmiejemy się z owiec / Położymy się na polu / I zdrzemniemy się), potęgują poczucie błogiego spokoju i beztroski. Cały "strapiony świat" zostaje pozostawiony w oddali, a narrator pragnie, by "windykatorzy długów / ściągacze czynszu" również zostali za nimi, nigdy ich nie odnajdując. Ta linia tekstu dodaje warstwę ucieczki od presji finansowych i biurokratycznych, które nękały życie codzienne.

Mimo tak szerokiej perspektywy ucieczki, piosenka zakorzeniona jest w bardzo konkretnym, lokalnym krajobrazie angielskim: "Passed Barnet Church / Up to Potters Bar / We won't be home late / It's not very far" (Minęliśmy kościół w Barnet / Dalej do Potters Bar / Nie wrócimy późno / To niedaleko). Te miejsca to rzeczywiste punkty na północ od Londynu, co nadaje podróży autentyczności i sprawia, że jest ona osiągalna – nie jest to fantastyczna wyprawa na koniec świata, a raczej krótka, lecz znacząca odskocznia od rzeczywistości.

W kontekście albumu Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire), Drivin' to utwór, który przedstawia Arthura Morgana, bohatera albumu koncepcyjnego, przekonującego swoją żonę, Rose, aby zapomniała o wszystkich problemach i zgiełku świata i wybrała się na przejażdżkę. Jednak w ramach koncepcji albumu piosenka oferuje jedynie chwilowe wytchnienie od dominujących niepokojów. Stephen Thomas Erlewine z AllMusic chwalił piosenkę za jej "leniwą grację". Krytycy podkreślają, że rytm utworu oraz gra Dave'a Daviesa na gitarze skutecznie imitują "spokojną przejażdżkę samochodem po wzgórzach i zakrętach". Dave Davies, jednakże, nazwał ten utwór "kompromisową płytą, która nie była na tyle odważna". Mimo to, w kręgach fanów The Kinks, Drivin' bywa wymieniana jako niedoceniona piosenka, zwłaszcza w kontekście albumu Arthur.

Piosenka jest przykładem tego, jak The Kinks, a zwłaszcza Ray Davies, w połowie lat 60. odsunęli się od wczesnego, ostrego, hardrockowego stylu na rzecz bardziej refleksyjnego i introspektywnego brzmienia. Album Something Else by the Kinks z 1967 roku, który poprzedzał Arthur, również charakteryzował się odejściem od hardrockowego brzmienia na rzecz łagodniejszych, akustycznych ballad, brytyjskiego music hallu i popu, skupiając się na angielskiej tematyce. W tamtym czasie Ray Davies stał się mistrzem w tworzeniu "winietek o codziennym życiu", które były "dalekie od technicolorowych snów dominujących w większości świata rock'n'rolla". Drivin' idealnie wpisuje się w ten trend, oferując słuchaczowi moment ukojenia i nostalgii w obliczu zawirowań, zarówno osobistych, jak i globalnych.