Interpretacja The Shapes of Things to Come - Sonne Hagal

Piosenka „The Shapes of Things to Come” niemieckiego zespołu neofolkowego Sonne Hagal to utwór otwierający ich wydany w 2014 roku album Ockerwasser: A Symphony of Sorrowful Songs. Już sam tytuł albumu, „Ockerwasser: Symfonia Smutnych Pieśni”, doskonale rezonuje z tonem i tematyką utworu, wskazując na pewną melancholię, nostalgię, a jednocześnie – jak sugeruje pierwsza fraza piosenki – wizjonerskie spojrzenie w przyszłość, choć zabarwione smutkiem.

Tekst rozpoczyna się od obrazu „Kształtów rzeczy, które nadejdą” i „symfonii smutnych pieśni”, co natychmiast wprowadza w atmosferę przemijania i nadchodzącej, być może niełatwej, zmiany. Jest to jednak także zapowiedź odrodzenia – „Z utrudzonej esencji rzeczy / Wschodzi nowo narodzone słońce”. Ten paradoks, gdzie nowe wyłania się ze zużycia i zmęczenia, jest kluczowy dla zrozumienia neofolkowej estetyki, która często czerpie inspirację z pogańskich korzeni, cykliczności natury i przemijania, by odnaleźć w nich potencjał do odnowy. Motyw słońca, będącego „Sonne” w nazwie zespołu, dodatkowo wzmacnia to przesłanie nadziei i wiecznego cyklu życia i śmierci. Recenzenci podkreślają, że utwór, podobnie jak cały album, prezentuje eteryczną, poetycką i kulturową ucztę, gdzie warstwa liryczna odgrywa kluczową rolę.

Drugi akapit piosenki zawiera słynny cytat z wiersza „First Fig” amerykańskiej poetki Edny St. Vincent Millay: „My candle burns at both ends / It will not last the night / But, ah my foes and oh, my friends / It gives a lovely light!”. Ten wers, napisany w 1918 roku i opublikowany w 1920, stał się symbolem intensywnego, namiętnego życia, przeżywanego bez oglądania się na konsekwencje, „palenia świecy z obu stron”. Millay, uznawana za ikonę młodego pokolenia lat 20. XX wieku, feministkę i biseksualistkę, swoim wierszem wyrażała ideę świadomej, choć krótkiej, egzystencji, która daje wspaniały blask, czerpiąc radość z pełni życia, pomimo nieuchronnego i szybkiego wypalenia. W kontekście Sonne Hagal, ten cytat nabiera dodatkowego znaczenia – to nie tylko osobista deklaracja, ale też manifest artystyczny, odrzucający konformizm i wybierający „piękny blask” artystycznej ekspresji kosztem długowieczności czy stabilności. Wcześniejsze użycia tego idiomu odnosiły się do rozrzutności, jednak Millay nadała mu wymiar egzystencjalny, co idealnie wpisuje się w atmosferę utworu Sonne Hagal.

Kolejne wersy – „Safe upon the solid rock / The ugly houses stand / Come and see my shining palace / Built upon the sand” – stanowią bezpośrednie odwrócenie biblijnej przypowieści o mądrym i głupim budowniczym. Sonne Hagal świadomie odrzucają koncepcję bezpieczeństwa i trwałości opartej na „solidnej skale” konwencji, którą symbolizują „brzydkie domy”. Zamiast tego, zapraszają do podziwiania „błyszczącego pałacu zbudowanego na piasku”, co można interpretować jako celebrację kruchości, piękna efemerycznego i ryzyka inherentnego w twórczości i życiu poza utartymi schematami. To świadomy wybór wartości estetycznych i duchowych ponad materialną stabilność.

Fragment „The secret passion glows / A fresh draught from the font of universal light / The cloudy essence of dreams / Within the beau of aroused Youth” odnosi się do wewnętrznych, ukrytych pragnień i inspiracji. „Fontanna uniwersalnego światła” sugeruje transcendentalne źródło natchnienia, dostępne dla tych, którzy są otwarci na jego przyjęcie. „Mętna esencja snów” i „pobudzona Młodość” z kolei wskazują na siłę witalną, intuicję i nieuświadomione dążenia, które napędzają poszukiwanie sensu i piękna. To moment introspekcji, gdzie ukryte siły wyobraźni i młodzieńczego zapału dają początek nowym ideom.

Ostatnia zwrotka: „Reflections of the past / Whoever says the truth shall die! / The unresting essence of love / Ordains: What rises must decline!” zamyka utwór refleksją nad historią i cyklicznością. Stwierdzenie „Ktokolwiek powie prawdę, umrze!” jest mocnym, niemal profetycznym ostrzeżeniem, sugerującym niebezpieczeństwo płynące z głoszenia niewygodnych prawd w świecie, który woli żyć w iluzji. Jest to odniesienie do historycznych prześladowań myślicieli i proroków. Końcowe zdanie: „Niepokojąca esencja miłości / Nakazuje: Co powstaje, musi upaść!” podkreśla uniwersalną zasadę przemijania. Nawet miłość, jako siła witalna i twórcza, jest częścią tego cyklu. Ta filozoficzna konkluzja, często obecna w neofolku, akcentuje fatalizm i akceptację wiecznego porządku, w którym każda wzniosłość kończy się upadkiem, przygotowując grunt pod kolejny cykl. W kontekście albumu Ockerwasser, który czerpie inspiracje z pogańskich korzeni i symboliki słońca (Sonne), to przesłanie harmonijnie wplata się w cykliczne postrzeganie świata.

Podsumowując, „The Shapes of Things to Come” to utwór głęboko symboliczny i filozoficzny, który za pomocą poetyckich obrazów i odwołań kulturowych maluje wizję przyszłości wyłaniającej się z ruin przeszłości, celebrując jednocześnie intensywność życia, odwagę bycia autentycznym i nieuniknioną cykliczność istnienia. To hymn o przemijaniu, ale także o nadziei na odrodzenie, które zawsze płynie z wnętrza „zmęczonej esencji rzeczy”.