Interpretacja Whiskey In The Jar - Thin Lizzy

Piosenka "Whiskey In The Jar" to jedna z najbardziej rozpoznawalnych irlandzkich ballad ludowych, której korzenie sięgają XVII wieku. Jej ponadczasowa opowieść o buncie, zdradzie i konsekwencjach została zinterpretowana na nowo przez niezliczonych artystów, jednak to wersja Thin Lizzy z 1972 roku wprowadziła ją do świata rocka, stając się jednym z ich największych hitów, choć nie bez kontrowersji.

Tekst utworu przedstawia historię banity lub rozbójnika grasującego w górach Cork i Kerry w południowej Irlandii. Narrator, uzbrojony w pistolet i rapier, napada kapitana Farrella, kradnąc mu pieniądze. Ten akt buntu przeciwko władzy, często interpretowany jako przeciwko angielskim urzędnikom, odzwierciedlał ówczesne nastroje społeczne, gdzie rabusie bywali postrzegani jako bohaterowie narodowi. Zrabowane "ładne pieniądze" bohater przynosi swojej ukochanej Molly, która przysięga mu miłość i wierność. Jednak idylla szybko się kończy. Bohater, upojony whiskey i zmęczony, zasypia w komnacie Molly, nieświadomy grożącego mu niebezpieczeństwa. To właśnie w tym momencie następuje zdrada. Molly, zamiast chronić swojego kochanka, zdradza go, informując kapitana Farrella o jego miejscu pobytu. W wersji Thin Lizzy, w przeciwieństwie do niektórych tradycyjnych interpretacji, gdzie pistolety bohatera są sabotowane, narrator budzi się i strzela do Farrella "oboma lufami", co nadaje tej interpretacji bardziej dramatyczny i konfrontacyjny charakter. Ostatnia zwrotka jest gorzką refleksją na temat utraconej wolności. Bohater porównuje swoje dawne upodobania, takie jak spanie w komnacie Molly, z obecną rzeczywistością więzienia i "kuli u nogi". Wersja Thin Lizzy, z charakterystycznym, dudniącym riffem gitarowym Erica Bella, który, jak sam wspominał, miał przypominać dudy, wzmocniła rockowy charakter tej ludowej ballady.

Co ciekawe, zespół Thin Lizzy początkowo nie chciał nagrywać "Whiskey In The Jar". Podczas próby w londyńskim pubie, Phil Lynott, znający piosenkę z czasów swoich występów na irlandzkiej scenie folkowej, zaczął ją grać dla żartu. Jednak ich irlandzki menadżer, Ted Carroll, usłyszał w niej potencjalny hit. Zespół był sceptyczny, ponieważ nie chciał być kojarzony z tradycyjną muzyką irlandzką, od której, jak Eric Bell wspominał, "uciekli z Irlandii". Mimo to, naciski ze strony wytwórni Decca, która uparła się, by utwór stał się stroną A singla (początkowo miał być B-side'em do "Black Boys on the Corner"), sprawiły, że piosenka została wydana. Singiel Thin Lizzy odniósł ogromny sukces, zdobywając szczyty list przebojów w Irlandii i osiągając 6. miejsce w Wielkiej Brytanii. Ironią losu jest to, że pomimo sukcesu, Phil Lynott z czasem znienawidził ten utwór, ponieważ przez lata zespół był postrzegany jako "cud jednego przeboju", a publiczność na koncertach domagała się głównie "Whiskey In The Jar", ignorując ich autorski materiał. Scott Gorham, gitarzysta Thin Lizzy, wspominał, że przekonał Lynotta do usunięcia utworu z setlisty koncertowej. Dopiero późniejsza, cięższa wersja Metalliki z 1998 roku, która zdobyła Grammy, nadała "Whiskey In The Jar" nowe życie i utorowała drogę dla dalszych interpretacji. Thin Lizzy przekształciło starą balladę w rockowy hymn, jednocześnie mierząc się z paradoksem, że ich największy hit stał się dla nich również twórczym albatrosem. Mimo to, ich wersja pozostaje kanoniczna i jest punktem odniesienia dla wielu późniejszych wykonań, udowadniając, że nawet "żart" może na zawsze wpłynąć na bieg historii muzyki.