Interpretacja Có Ai Không - The Flob

Có Ai Không zespołu The Flob to utwór, który z melancholijną łagodnością (jak opisano w artykule Saigoneer) i głęboką wrażliwością zanurza słuchacza w oceanie straty, samotności i egzystencjalnego zagubienia. Piosenka, wydana jako część debiutanckiej EP-ki Sống Sai w 2020 roku (choć jej wczesna wersja akustyczna pojawiła się już w 2018 roku), jest jednym z tych utworów, które The Flob, indierockowy zespół z Wietnamu, tworzy z autentycznymi emocjami, czerpiąc inspiracje z codziennego życia i przekładając je na wielowymiarową, pełną refleksji muzykę.

Tekst rozpoczyna się obrazem zachodzącego słońca ustępującego miejsca nocy, a „wiatr przynosi wspomnienia” (gió mang bồi hồi). To wprowadzenie natychmiast buduje nastrój nostalgii i melancholii, sugerując nieuchronne przemijanie i nadchodzącą ciemność, zarówno dosłowną, jak i metaforyczną. Wzmianka o „herbaciarni, rzęsach” (Trà xá hàng mi) może przywodzić na myśl miejsce refleksji, a być może nawet łez, gdzie pod powiekami zbierają się dawne obrazy.

W dalszej części utworu podmiot liryczny wyraża poczucie dezorientacji i braku przynależności: „Gdzie ja jestem? To nie mój dom. Wszędzie jest tak samo” (Ở đây là đâu? Chẳng phải nhà tôi. Nơi đâu cũng giống giống nhau). Ten motyw zagubienia jest kluczowy dla utworu, podkreślając poczucie wyobcowania w świecie, w którym wszystko zlewa się w jednolitą, obojętną masę. Wokalista Gia Lộc, główny kompozytor tekstów The Flob, często czerpie inspirację z opowieści innych ludzi i przekształca je w muzykę, co dodaje głębi i uniwersalności lirycznym treściom, choć sam przyznaje, że jego życie „nie jest aż tak tragiczne”.

Pojawia się również odwołanie do sfery duchowej: „Bóg w niebie wysoko widzi na wskroś moje życie. Przez cały ten czas chroniłeś mnie. Ale dlaczego nie teraz?” (Chúa trên trời cao nhìn thấu đời con. Suốt bao lâu nay người giữ gìn con. Nhưng sao không phải lúc này?). Jest to rozpaczliwe pytanie skierowane do boskości, wyraz niezrozumienia i bolesnego poczucia opuszczenia w najtrudniejszym momencie. Podkreślone dwukrotnie „Ale dlaczego nie teraz?” potęguje nurtujące poczucie porzucenia i osamotnienia.

Refren „Czy jest tu ktoś? Ciemna noc zasłania drogę do domu. Czyjeś ślady daleko stąd, oddalają się ode mnie na zawsze” (Có ai đang ở đây không? Bóng đêm che mờ lối về. Dấu chân ai ở xa xăm đi xa tôi mãi) to centralny apel o pomoc i znak istnienia w otchłani ciemności. Angielskie wtrącenie „And I think I'm lost in nowhere” dodatkowo wzmacnia to przesłanie, nadając mu uniwersalny charakter. The Flob, składający się z sześciu młodych muzyków, którzy poznali się w szkole i na studiach, buduje swoją muzykę na różnorodności inspiracji – od rocka po K-pop i muzykę symfoniczną – co pozwala im tworzyć tak bogate emocjonalnie kompozycje.

W drugiej zwrotce podmiot liryczny pisze list i czeka „na dzień”, co może sugerować oczekiwanie na kres cierpienia lub ostateczne rozstanie. Słowa „Jeśli istnieje reinkarnacja, pragnę być unoszącą się rzęsą” (Nếu có luân hồi, nguyện kiếp bèo trôi) są przejmującym wyrazem rezygnacji i zmęczenia życiem. Rzęsa unosząca się na wodzie, pozbawiona korzeni i kierunku, symbolizuje życie bez celu, bez nadziei, bez sił do dalszej walki. Przyczyną tego stanu jest „zmęczone życie” (cuộc đời quá mỏi mệt) oraz „życie bez ciebie” (cuộc đời vắng mất em). To ostatnie zdanie ujawnia, że źródłem tego głębokiego bólu jest utrata ukochanej osoby.

Wersja "Hoành Tráng" (Grand Version) utworu, która ukazała się później, podkreśla te emocje jeszcze bardziej, ukazując uniwersalność przesłania o stracie i tęsknocie. The Flob w swoich wypowiedziach podkreśla, że ich muzyka często porusza tematykę egzystencjalną, samotności i kryzysów psychicznych, co doskonale rezonuje z przesłaniem Có Ai Không. Sam zespół, mimo młodego wieku, odważnie eksperymentuje z różnymi gatunkami, włączając w swoją twórczość nawet dźwięki z pił łańcuchowych czy szczekanie psów, dążąc do tworzenia muzyki, która jest „catchy, unikalna i opowiada historię”.

Ostatnia część tekstu to prośba: „Jeśli ktoś przypadkiem mnie zobaczy przed popołudniowym słońcem, jeśli ktoś przypadkiem mnie usłyszy, proszę, przyjdź do niej, bo ja nie mogę” (Nếu ai đó tình cờ trông thấy tôi trước nắng ban chiều. Nếu ai đó tình cờ nghe thấy tôi, xin đến bên em vì tôi không thể). Jest to poruszający akt bezsilności i ostatni, desperacki prośba o pośrednictwo. Podmiot liryczny jest tak głęboko zagubiony i niezdolny do działania, że potrzebuje kogoś, kto przekaże jego wiadomość ukochanej, której sam nie jest w stanie dosięgnąć. Słowa te wskazują na poczucie pułapki, niemożności ucieczki z własnego cierpienia.

Có Ai Không to nie tylko piosenka o utracie miłości, ale także o egzystencjalnym kryzysie i poszukiwaniu sensu w świecie, który stał się obcy. To krzyk samotności w obliczu wszechogarniającej ciemności, zadający pytanie o obecność i wsparcie w chwili największej potrzeby. The Flob, poprzez tę kompozycję, z sukcesem oddaje głęboką ludzką potrzebę połączenia i strach przed samotnością, tworząc utwór, który pozostaje z odbiorcą na długo po wybrzmieniu ostatniej nuty.