Piosenka "Piosenka dla Żołnierza" autorstwa zespołu The Bill, polskiej grupy punkrockowej z Pionek założonej w 1986 roku, jest przejmującym studium rozczarowania i brutalnego zderzenia młodzieńczych ideałów z gorzką rzeczywistością. Utwór ten, wydany na płycie "The Biut" w 1993 roku, choć materiał mógł być nagrywany wcześniej, doskonale oddaje ducha polskiego punk rocka z przełomu lat 80. i 90., który często stanowił ostry komentarz do społecznych i politycznych realiów epoki PRL i transformacji.

Pierwsze dwie zwrotki malują obraz młodego mężczyzny, który, jak wielu w tamtych czasach, rusza na jesień do wojska, żegnany przez ukochaną. Jej obietnica wiecznego czekania i nierozerwalnej więzi staje się dla niego motorem napędowym do przetrwania trudnych, często upokarzających warunków służby ("Kible nieraz mi przyszło myć"). Obraz ten jest archetypiczny dla pokolenia, które doświadczyło obowiązkowej służby wojskowej w Polsce, gdzie rozłąka z bliskimi i surowość koszar były powszechnym doświadczeniem. Pragnienie powrotu do ukochanej ("Wkrótce z Tobą znów będę mógł być") staje się jego jedyną nadzieją i celem, pozwalającym znosić absurdy i ciężar wojskowego życia.

Jednakże trzecia zwrotka przynosi brutalny, wstrząsający zwrot akcji, typowy dla punkowej estetyki bezpośredniości i braku cenzury. Po dwóch latach służby, kiedy żołnierz wraca, okazuje się, że jego nadzieje legły w gruzach. Ukochana, która obiecywała wierność, jest teraz określana w sposób niezwykle wulgarny i poniżający: "Ale z Ciebie zrobiła się szmata, Dałaś dupy i teraz masz AIDS". Ten fragment uderza swoją dosłownością i drastycznością. Użycie słowa "szmata" i oskarżenie o "dawanie dupy" wyraża skrajne poczucie zdrady, pogardy i moralnego upadku. Włączenie motywu AIDS w tekście z początku lat 90. było szczególnie mocne, biorąc pod uwagę ówczesny poziom wiedzy o chorobie, panujący strach i stygmatyzację z nią związaną. To nie tylko osobista tragedia zdrady, ale też szokujące uderzenie w zdrowie i przyszłość, podkreślające bezwzględność i bezpowrotność utraty. Ten gniewny i pełen goryczy ton jest esencją punk rocka, który nie bał się poruszać niewygodnych tematów i używać języka, który dla wielu byłby zbyt ordynarny.

Powrót do pierwszej zwrotki po tym drastycznym wyznaniu, pod koniec utworu, nie jest już tylko powtórzeniem. Staje się bolesnym echem złamanej obietnicy, podkreślając tragizm sytuacji i całkowite zrujnowanie pierwotnego, naiwnego szczęścia. Słowa o czekaniu, które miały być pociechą, teraz brzmią jak sarkastyczna, gorzka ironia.

Finałowe okrzyki "Czaduuu!" oraz powtarzane dziesięciokrotnie "Mamusiu ja nie chcę iść do wojska!" stanowią przejście od osobistej tragedii do szerszej krytyki systemu. Ten ostatni wers jest rozpaczliwym, niemal dziecięcym wołaniem przeciwko instytucji, która zabiera młodych ludzi, niszczy ich relacje i wystawia na próbę ich psychikę. To bunt przeciwko przymusowi, stracie i niesprawiedliwości – zarówno tej osobistej, jak i systemowej. W kontekście polskiego punk rocka okresu PRL, gdzie muzyka była często formą walki z represjami i cenzurą, a koncerty bywały przerywane przez milicję, ten okrzyk nabiera głębszego, kontestacyjnego znaczenia. The Bill, jako reprezentant tej sceny, oddaje głos pokoleniu, które czuło się zepchnięte na margines i bezsilne wobec narzuconych realiów. Utwór jest więc nie tylko dramatem indywidualnego żołnierza, ale manifestem rozczarowania i sprzeciwu, zarówno wobec zawiedzionej miłości, jak i systemu, który to umożliwia.