"Kibel" zespołu The Bill to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i kultowych utworów polskiej sceny punkrockowej, będący nie tylko hymnem fizjologicznej introspekcji, ale i ironicznym komentarzem do codzienności, a nawet procesu twórczego. Piosenka ukazała się na debiutanckiej płycie zespołu "The Biut" w 1993 roku, choć była nagrywana już w latach 1988-1992 i znalazła się również na albumie "Lekcja historii" wydanym w 2008 roku. Autorem tekstu i kompozytorem utworu jest Dariusz "Kefir" Śmietanka, lider i wokalista The Bill. Co ciekawe, w jednym z wywiadów zespół wspomina, że melodia "Kibla" jest inspirowana muzyką ludową, a konkretnie szantą, którą usłyszeli w wykonaniu zespołu Sex.

Utwór rozpoczyna się od opisu prostej, wręcz prymitywnej czynności: "Gdy siedzę sobie w kiblu / Spuszczone gacie mam". To otwarte i bezpretensjonalne przedstawienie bohatera natychmiast wprowadza w świat punkrockowej szczerości, gdzie tabu są łamane, a rzeczywistość ukazywana bez zbędnych ozdobników. Jednak ten prozaiczny moment staje się dla podmiotu lirycznego przestrzenią do głębszej refleksji i tworzenia – "Zamykam sobie wtedy oczy / Obmyślam nowy plan". To swoiste sanktuarium, gdzie w odosobnieniu, z dala od zgiełku świata, rodzą się "Tysiące [...] pomysłów". To właśnie w tej niekonwencjonalnej scenerii, podczas fizjologicznej potrzeby, umysł bohatera pracuje najintensywniej, selekcjonując "najlepszy" plan. Refren "Obmyślam nowy plan / Wtedy kiedy sram" powtarzany wielokrotnie, podkreśla tę niezwykłą symbiozę między cielesnością a kreatywnością, utrwalając w świadomości słuchacza humorystyczny, ale i trafny obraz artysty czerpiącego inspirację z najbardziej niespodziewanych źródeł.

W kolejnych zwrotkach tekst nie unika dosłowności, opisując "dziwny zapach" i "twardą deskę". Te elementy, które dla wielu byłyby przeszkodą, dla bohatera stają się częścią rytuału, co więcej – nie przeszkadzają mu, a wręcz stanowią integralny element procesu twórczego. "Pomysły coraz lepsze / Do głowy wchodzą mi" – w ten sposób podkreślona zostaje pozytywna korelacja między aktem fizjologicznym a wzrostem kreatywności. Zaskakujące jest jednak zakończenie tej części, gdzie podmiot liryczny dochodzi do wniosku, że "nawet nie wiem tego że / To wszystko mi się śni". Ta linia wprowadza element oniryczny i surrealistyczny, sugerując, że cała ta intensywna twórczość może być jedynie owocem podświadomości, ulotnym zjawiskiem, które znika wraz z przebudzeniem. To też może być komentarz do ulotności inspiracji lub do marzeń o wielkich planach, które rzadko kiedy urzeczywistniają się w pełni.

Ostatnia zwrotka przynosi rozwiązanie tej sedesowej epopei. "Już pora kończyć sranie / Papieru urwać garść". Powrót do rzeczywistości jest brutalny i prozaiczny. Koniec aktu fizjologicznego oznacza koniec twórczego uniesienia. Mimo że "plan niedokończony / Choć miał najlepszym być", jego ulotność zostaje zaakcentowana przez świadomość, że "Zostało w głowie tylko to / Bez srania nie da się żyć". To przewrotne stwierdzenie może być interpretowane na kilka sposobów. Z jednej strony to humorystyczne podkreślenie fizjologicznej potrzeby, która jest podstawą ludzkiego funkcjonowania. Z drugiej, to gorzka refleksja nad tym, że bez tego specyficznego, odosobnionego momentu, bez tej "inspirującej" rutyny, twórczość i wielkie plany stają się niemożliwe. Podkreśla to również pewną absurdalność ludzkiego dążenia do perfekcji i wielkości w obliczu codziennych, przyziemnych czynności.

"Kibel" to utwór, który doskonale oddaje ducha punk rocka – jest bezpośredni, prowokacyjny, pełen czarnego humoru, ale jednocześnie zaskakująco głęboki w swojej prostocie. Piosenka stała się kultowa i często jest wykonywana na żywo, m.in. na Pol'and'Rock Festival (dawniej Przystanek Woodstock), co świadczy o jej trwałym miejscu w sercach fanów i ikonografii polskiego punk rocka. To pieśń o poszukiwaniu sensu i inspiracji w najbardziej nieoczekiwanych miejscach, o tym, że nawet najbardziej banalne czynności mogą stać się katalizatorem dla myśli i idei. Przekaz The Bill jest jasny: prawda i autentyczność tkwią w szczerości, nawet tej najbardziej niekonwencjonalnej i na pierwszy rzut oka niepoważnej.